چشمت بفسون بسته غزالان ختن را
آموخته طوطی ز نگاه تو سخن را

پیداست که احوال شهیدانش چه باشد
جائیکه بشمشیر ببرند کفن را

معلوم شد از گریه ابرم که درین باغ
جز باده بکف نیست هوادار چمن را

آب دم تیغت چو بخاطر گذرانم
خمیازه کند باز لب زخم کهن را

هر شمع که روشنتر از آن نیست درین بزم
روشن کند آخر ز وفا چشم لگن را

میخانه نشینیم نه از باده پرستیست
از دل نتوان کرد برون حب وطن را

بی سینه روشن رخ معنی ننماید
آئینه همین است عروسان سخن را

زاهد نبرد نام کلیم، این ادبش بس
اول اگر از باده نشستست دهن را