در آتش عشق مهوشان رفت
آسان پی دل نمی توان رفت

دل از پی درد او روان شد
منزل دنبال کاروان رفت

این مهمان نخوانده ی آه
شد خوار زبس، بر آسمان رفت

تیر تو گرفت کشور دل
این مژده به خانه ی کمان رفت

راه سفرت دلا نبستست
گاهی از خویش می توان رفت

ای گلبن تازه خار جورت
اول در پای باغبان رفت

با جذبه ی دام، بی پر و بال
بتوان چو سفیر از آشیان رفت

عاشق شمعست و قدر او را
وقتی دانند کز میان رفت

آوارگی کلیم خواهم
کز هند توان به اصفهان رفت