هوش مصنوعی: متن بالا مجموعه‌ای از ابیات شعر است که مضامین مختلفی مانند رضایت به قناعت، عشق و وفا، صبر در برابر سختی‌ها، و ارزش‌های اخلاقی را بیان می‌کند. شاعر با استفاده از تصاویر شعری مانند «پای بی‌کفش»، «زخم مرهم‌گیر»، و «آب حیات»، مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی را منتقل می‌کند.
رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین، برخی از ابیات نیاز به تفسیر دارند که برای سنین پایین مناسب نیست.

غزل شمارهٔ ۱۵۰

پای بی کفش از سری کاید بسامان بهترست
زخم مرهم گیر از چاک گریبان بهترست

از جهان بی بهره را نبود شمار عمر خضر
روز کوتاه از برای روزه داران بهترست

آب با خود دارد این جاروب در راه وفا
آستان دوست را رفتن بمژگان بهترست

دارم از خضر این وصیت را که در راه طلب
جای مژگان دیده را خار مغیلان بهترست

بر سیه بختان بود داغ وفا زیبنده تر
شب چو تاریکست از بهر چراغان بهترست

سخت بیدردیست بار خاطر بلبل شدن
سیر گل از رخنه دیوار بستان بهترست

گر درین میخانه از بیداد دوران چون قدح
دل ز خون لبریز باشد چهره خندان بهترست

با توان دلخوش باین بودن که در خاکست گنج
خانه ویران بر سر اسباب و سامان بهترست

نیست جز ترک تکلف زینت روشندلان
گر لباس اطلس است آئینه عریان بهترست

از حیات جاودان خضر نزد اهل دل
تشنه مردن در کنار آبحیوان بهترست

هر کجا نسبت فزونتر ربط چسبانتر کلیم
دل که آشفتست در زلف پریشان بهترست
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلاتن (رمل مثمن مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۴۹
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۵۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.