هوش مصنوعی: این متن شعری از سعدی است که در آن به ارزش دوستی و وفاداری تأکید شده است. شاعر بیان می‌کند که حتی اگر همه دنیا دشمن باشند، دوست همچون مرهمی است که دردها را تسکین می‌دهد. همچنین، او از زیبایی و جمال دوست سخن می‌گوید و تأکید می‌کند که این زیبایی در زمانه‌ی کنونی نادر است. شاعر از شنیدن سخنان معتقدان و پرهیز از فریب‌خوردگی توسط دیگران نیز سخن می‌گوید.
رده سنی: 15+ این متن دارای مفاهیم عمیق ادبی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، برخی از مفاهیم عرفانی و اخلاقی آن نیاز به تجربه و درک بیشتری از زندگی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل ۲۴۷

با دوست باش گر همه آفاق دشمنند
کاو مرهم است اگر دگران نیش می‌زنند

ای صورتی که پیش تو خوبان روزگار
همچون طلسم پای خجالت به دامنند

یک بامداد اگر بخرامی به بوستان
بینی که سرو را ز لب جوی برکنند

تلخ است پیش طایفه‌ای جور خوبروی
از معتقد شنو که شکر می‌پراکنند

ای متقی گر اهل دلی دیده‌ها بدوز
کاینان به دل ربودن مردم معینند

یا پرده‌ای به چشم تأمل فروگذار
یا دل بنه که پرده ز کارت برافکنند

جانم دریغ نیست ولیکن دل ضعیف
صندوق سر توست نخواهم که بشکنند

حسن تو نادر است در این عهد و شعر من
من چشم بر تو و همگان گوش بر منند

گویی جمال دوست که بیند چنان که اوست
الا به راه دیده سعدی نظر کنند
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۲۴۶
گوهر بعدی:غزل ۲۴۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.