هوش مصنوعی: این شعر از سعدی بیانگر عشق و دوستی، پرهیزگاری، و گذرایی عمر است. شاعر از عشق به عنوان یک احساس طبیعی و قدیمی یاد می‌کند و بر اهمیت شادی و لذت بردن از زندگی تأکید می‌نماید. او همچنین به ناپایداری دنیا و عمر اشاره می‌کند و توصیه می‌کند که از زمان باقی‌مانده به بهترین شکل استفاده شود.
رده سنی: 16+ این متن حاوی مفاهیم عمیق فلسفی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. مفاهیمی مانند عشق، گذرایی عمر، و اهمیت شادی در زندگی بیشتر مناسب نوجوانان و بزرگسالان است که توانایی درک و تحلیل این مفاهیم را دارند.

غزل ۳۵۳

رفیق مهربان و یار همدم
همه کس دوست می‌دارند و من هم

نظر با نیکوان رسمیست معهود
نه این بدعت من آوردم به عالم

تو گر دعوی کنی پرهیزگاری
مصدق دارمت والله اعلم

و گر گویی که میل خاطرم نیست
من این دعوی نمی‌دارم مسلم

حدیث عشق اگر گویی گناه است
گناه اول ز حوا بود و آدم

گرفتار کمند ماه رویان
نه از مدحش خبر باشد نه از ذم

چو دست مهربان بر سینه ریش
به گیتی در ندارم هیچ مرهم

بگردان ساقیا جام لبالب
بیاموز از فلک دور دمادم

اگر دانی که دنیا غم نیرزد
به روی دوستان خوش باش و خرم

غنیمت دان اگر دانی که هر روز
ز عمر مانده روزی می‌شود کم

منه دل بر سرای عمر سعدی
که بنیادش نه بنیادیست محکم

برو شادی کن ای یار دل افروز
چو خاکت می‌خورد چندین مخور غم
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل ۳۵۲
گوهر بعدی:غزل ۳۵۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.