خرم آن روز که چون گل به چمن بازآیی
یا به بستان به در حجره من بازآیی

گلبن عیش من آن روز شکفتن گیرد
که تو چون سرو خرامان به چمن بازآیی

شمع من روز نیامد که شبم بفروزی
جان من وقت نیامد که به تن بازآیی

آب تلخ است مدامم چو صراحی در حلق
تا تو یک روز چو ساغر به دهن بازآیی

کی به دیدار من ای مهرگسل برخیزی
کی به گفتار من ای عهدشکن بازآیی

مرغ سیر آمده‌ای از قفس صحبت و من
دام زاری بنهم بو که به من بازآیی

من خود آن بخت ندارم که به تو پیوندم
نه تو آن لطف نداری که به من بازآیی

سعدی آن دیو نباشد که به افسون برود
هیچت افتد که چو مردم به سخن بازآیی

«سعدی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir