سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۲۳۹۴ گوهر پیدا شد:
میرزا قلی میلی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱
برو به گوهر
شاها منم آنکه کار خود ساخته‌ام
خود رخش ستم بر سر خود تاخته‌ام
رخ تافته‌ام ز راستی چون فرزین
وز کجبازی دو اسب درباخته‌ام
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۲۵
برو به گوهر
از اسم بی مسما، خیزد همیشه خواری
پا می نهند بر سر، دایم گل زمین را
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۰
برو به گوهر
کند چون دیده ما حفظ اشک خود، مکن عیبش
جهان ویران شود گر واگذارد آب را دریا
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵۱
برو به گوهر
شوق به روی تیغ دویدن به پای خود
آرد به صیدگاه تو رنگ پریده را
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۱۰۵
برو به گوهر
آن مرغ بینواییم، کز آشیانه ما
صد کوچه باغ راه است، تا آب و دانه ما
ما شعله ایم، لیکن پیش کسان ز تمکین
ساکن چو آتش می، باشد زبانه ما
با آنکه هر فسانه، خواب آورد به دیده
از دیده می برد خواب، دایم فسانه ما
ابنای جنس ما را، چون مهره های شطرنج
از بهر جنگ آرد، دوران به خانه ما
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۱۲۴
برو به گوهر
هرگز ندیده سایه جانانه آفتاب
با آنکه محرم است به هر خانه آفتاب
در آرزوی صبح بناگوش ماه من
خواهد ز چرخ، طالع دردانه آفتاب
آن ماه اگر قرار به همخانگی دهد
هرگز برون نمی رود از خانه آفتاب
ای خرمن جمال ترا دانه آفتاب
تو می فروش حسنی و پیمانه آفتاب
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۱۶۴
برو به گوهر
آخر شدن حسن بتان، اول داغ است
پیدا شدن شام، دم صبح چراغ است
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۱۹۲
برو به گوهر
لکه ابری که فیضی داشت، دود شمع بود
کز شرر، باران رحمت بر تن پروانه ریخت
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۲۴۵
برو به گوهر
جز تیغ او که برسرم آمد، ز پا گذشت
هرگز به جوی راست نرفته ست آب کج
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۲۷۴
برو به گوهر
گفتی که نعش ما را، کس پیش و پس نباشد
روزی که ما نباشیم، گو هیچ کس نباشد
ما خانه زاد دامیم، باید ز بعد مردن
تابوت ما اسیران، غیر از قفس نباشد
از یمن شانه کم شد، آشوب چین زلفت
بازار فتنه گرم است، هر جا عسس نباشد
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۳۲۳
برو به گوهر
از چشمه سار آبله، سرسبز شد راه طلب
صد خنده بر گل می زند، خاری که در پا بشکفد
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۳۳۴
برو به گوهر
آنچه من می کشم از طالع رم کرده خویش
کی ز آهوی گریزان شده، صیاد کشد
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۵۶
برو به گوهر
پروانه ما گرچه رسد زود به آتش
خواهد که رسد پیشتر از دود به آتش
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۸۴
برو به گوهر
هستند رهزنان خزان، گوش بر صدا
بی صوت ازان بود جرس کاروان گل
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۸۷
برو به گوهر
ای قبای تو خوشاینده چو پیراهن گل
می دهد بوی نزاکت بدنت چون تن گل
دل چه داند که خیال تو کی آمد، کی رفت
باغ را نیست خبر ز آمدن و رفتن گل
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۰۶
برو به گوهر
می نماید خویش را عریان به رندان عاقبت
دختر رز را شود هر چند مینا پیرهن
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۳۸
برو به گوهر
گر بلغزد بر کنار جوی هستی پای سرو
سایه ات را می نشاند باغبان در جای سرو
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۶۱
برو به گوهر
طرح وارونی نشد در ساغرم اکنون پدید
چون حبابش کاسه گر، در اصل وارون ساخته
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۶۶
برو به گوهر
از کوه چون بزرگان، فیضی نمی تراود
صحرا عبث به پیشش، دامان خود گشاده
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۸۷
برو به گوهر
پریده بلبل و مانده ست آشیان از وی
به دست حادثه چون کاسه گدا خالی