هوش مصنوعی: این متن شعری است که زیبایی و جذابیت معشوق را با استفاده از استعاره‌ها و تشبیه‌های زیبا توصیف می‌کند. شاعر از عناصری مانند لعل، گوهر، شکر، عسل و ستاره‌ها برای بیان زیبایی‌های ظاهری و تأثیرات عاطفی معشوق استفاده کرده است. همچنین، شاعر احساسات عاشقانه و تأثیرات عمیق معشوق بر قلب خود را به تصویر می‌کشد.
رده سنی: 16+ این متن دارای مفاهیم عاشقانه و استفاده از استعاره‌های پیچیده است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، درک کامل این متن نیاز به آشنایی با ادبیات کلاسیک و شعر فارسی دارد که معمولاً در سنین بالاتر حاصل می‌شود.

غزل شمارهٔ ۲۲۴

چو قفل لعل بر درج گهر زد
جهانی خلق را بر یکدگر زد

لب لعلش جهان را برهم انداخت
خط سبزش قضا را بر قدر زد

نبات خط او چون از شکر رست
ز خجلت چون عسل حل شد طبر زد

به رخش حسن چون بر عاشقان تاخت
نیندیشید و لاف لاتذر زد

رخ او تاب در خورشید و مه داد
لب او بانگ بر تنگ شکر زد

چو نقاش ازل از بهر خطش
به سیمین لوح او بیرنگ برزد

چو خط بنوشت گویی نقطهٔ لعل
درونش سی ستاره بر قمر زد

بسی می‌زد به مژگان بر دلم تیر
بدو گفتم که کم زن بیشتر زد

دلم از طره چون زیر و زبر کرد
گره بر طرهٔ زیر و زبر زد

دلم خون کرد تا از پاش بفکند
عقیقی گشت آنگه بر کمر زد

دلم با او چو دستی در کمر کرد
کمربند فلک را دست در زد

فرید او را گزید از هر دو عالم
به یک‌دم آتشی در خشک و تر زد
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۲۲۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۲۲۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.