ساقی سیمین برآمد باده می باید کشید
حرف رندی بر سر سجاده می باید کشید

روی ننماید، چو بر آیینه باشد نقش زنگ
صورت آیینه دل، ساده می باید کشید

ناز ابروی کماندارش به جان و دل بکش
کاین کمان را عاشق افتاده می باید کشید

بر سرم روزی وصالش گفت خواهم پا نهاد
منت پایش به جان ننهاده می باید کشید

هر چه از یار آید ای دل تا که جان داری چو شمع
بر سر عهدش به جان استاده می باید کشید

در غم رویش ز چشم درفشان هردم مرا
ماجرای اشک مردم زاده می باید کشید

می کشیدم دل به زلفش سر ز من پیچید و گفت
هردو عالم در بهایش داده می باید کشید

تا خجالت ها کشد سرو از قد خود در چمن
صورت آن قامت آزاده می باید کشید

دور قلاشی و رندی آمد ای دل جام می
از لب ساقی چنین آماده می باید کشید

حامل سجاده را ای رند صاحبدل بگو
کان لعل آمد چرا سجاده می باید کشید

ای نسیمی چون زمان مستی و جام می است
با حریفان موحد باده می باید کشید