از غمت در سینه دل صدنامه انشا می کند
طفل را این شیر در گهواره گویا می کند

شمع را گردنکشی ها کرد خاکستر نشین
پست می گردد سر خود هر که بالا می کند

شیر می گردد برون از کوه بهر کوهکن
رزق خود صاحب هنر از سنگ پیدا می کند

محنت ایام را با گوشه گیران کار نیست
عشرت روی زمین پیوسته عنقا می کند

سایه دیوار خود را هر که اینجا وقف کرد
بر سر خود خانه یی در حشر پیدا می کند

خودنمایی کردن از اهل طمع زیبنده نیست
پیش خم گردنکشی بیهوده مینا می کند

می کند پرواز آغوشم چو قمری از نشاط
هر کجا آن سرو سیمین تن میان وا می کند

سیدا منصور آخر شد فنا در بحر عشق
سیل چون پر زور گردد رو به دریا می کند