تو و بدمستی و عاشق کشی و خنجر خویش
من و بیچارگی و عجز و نیاز و سر خویش

بهر تکلیف تو ای خانه برانداز چو شمع
بارها ریخته ام رنگ ز خاکستر خویش

غنچه صورتم اوراق چو اسم صبح است
روزگاریست که آسوده ام از دفتر خویش

از رخش بوسه طلب می کنم و می گوید
کی دهد آئینه ام مزد به روشنگر خویش

دست رد بر سخنم خصم گذارد چه عجب
نیست اقرار ابوجهل به پیغمبر خویش

تاز انعام مکرر نشوم خام طمع
می نهم حلقه صفت پنبه به گوش کر خویش

هر که را گنج دهد روی گلو تنگ شود
می کشد تشنه لبی ها صدف از گوهر خویش

سیدا خامه من غنچه صفت خاموش است
تا جدا گشته ام از میر سخن پرور خویش