هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از حافظ، به موضوعاتی مانند عشق الهی، خرابات و صومعه، بخشش و کرم، و بی‌خبری از حقیقت می‌پردازد. شاعر با استفاده از استعاره‌هایی مانند میکده و پیر مغان، به دنبال راهی برای رسیدن به معشوق حقیقی است و بر اهمیت عشق و معرفت تأکید می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن برای سنین پایین‌تر دشوار بوده و نیاز به بلوغ فکری دارد.

شمارهٔ ۵۳

در طواف حرمم گفت به گوش آگاهی
حلقه ی میکده را هم به ادب زن گاهی

بینی از مروه ی میخانه صفای رخ دوست
گر کنی سعی و در آن حلقه بیابی راهی

نیست در صومعه سودی به خرابات گرای
قلب خود نقد کن از صحبت صاحب جاهی

عرفاتیست در دوست که عشاق رسند
اندران کوی نه هر بیخبری خود‌خواهی

همت پیر مغان بین که ز رندان همه عیب
دید و پوشید و در اکرام نکرد اکراهی

جو ز عشاق کرم زاهد بیچاره گداست
به کف آور گهر از مخزن شاهنشاهی

هیچ سائل ز در میکده محروم نرفت
به کجا کرد توان رو ز چنین درگاهی

خوشه از خرمن صاحب کرمی بر که بقدر
پیش او حاصل کونین کمست از کاهی

یوسف مصر معانی توئی آخر ز چه روی
می‌کنی عمر گرانمایه تلف در چاهی

روز خود بی می و معشوق مکن شب همه عمر
خردسال است که یک هفته بود بی‌ماهی

قدمی هم به صفا بر در میخانه گذار
تا مگر دست تو گیرند صفی اللهی
وزن: فعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلن (رمل مثمن مخبون محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۱
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۵۲
گوهر بعدی:شمارهٔ ۵۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.