چو بیابی به دهر یار خلف
ننهی جام باده را از کف
در جواب او

چون برآید ز دیگ حلوا تف
لوت خواران کشند صف در صف

خرم آن ساعتی که باشم شاد
من و بغرا نهاده کف بر کف

ذوقها یافتم ز صحن برنج
راحت خاطر است یار خلف

هر که بی بی نجست و لوت زدن
می کند در زمانه عمر تلف

بانگ نان تنک ربود غمم
سبب عیش باشد آری دف

دلم از دور گفت با بریان
هست ما را ز تو امید شرف

گفت صوفی سحر به نان و نمک
«ما عرفناک حقه اعرف»