هریسه به روغن بگفتا صباح
که تا چند نالی تو ای بیقرار

به شب شد غشادار بسوز تو بار
«ز ناپاک چشم نکویی مدار»

حلیمی بیاموز این دم ز من
که بسیار خوردم لت روزگار