هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و معنوی است که به ستایش نور و روشنایی، آزادی، وحدت وجود، و عروج روح به سوی عالم بالا می‌پردازد. شاعر از مفاهیمی مانند نور مصطفی، آزادی سرو، وحدت موحدان، و عروج به عالم ملکوت سخن می‌گوید. همچنین، به زیبایی‌های طبیعت و ارتباط آن با عالم معنویت اشاره می‌کند.
رده سنی: 16+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات و مفاهیم عرفانی دارد. همچنین، استفاده از استعاره‌ها و نمادهای پیچیده ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۶۹۳

جانی که زِ نورِ مُصطفی زاد
با او تو مَگو زِ داد و بیداد

هرگز ماهیْ سَباحَت آموخت؟
آزادی جُستْ سَروِ آزاد؟

خاری که زِ گُلْبُنِ طَرَب رُست
گُلْزار به رویِ او شود شاد

دور است رِواق‌هایِ شادی
از آتش و آب و خاک و از باد

زین چارْ بَسیطِ چون چَلیپا
تَرکیبِ مُوَحِّدانْ بُرون باد

زان سو فَلَکی‌ست نیکْ روشن
زان سو مَلَکی‌ست بَسته مِرصاد

کمتر بَخشش دو چَشمْ بَخشَد
بینا و حکیم و تیز و اُستاد

با دیدهٔ جانْ چو واپَس آیی
در عالَمِ آب و گِل به ارشاد

بینی تو و دیگران نَبینَند
هر سو نوری به رَسمِ میلاد

در هر ابری هزار خورشید
در هر ویرانْ بهشتِ آباد

تَختی بِنَهی به قَصرِ مَردان
هم خیمه زنی به بامِ اَوْتاد

بویی بِبَری زِ شَمسِ تبریز
کو راست مَلَک مُطیع و مِنْقاد
وزن: مفعول مفاعلن فعولن (هزج مسدس اخرب مقبوض محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۹۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۹۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.