اگر مرا تو نخواهی دِلَم تو را نگُذارد
تو هم به صُلحْ گَرایی اگر خدا بِگُمارَد

هزار عاشق داری به جان و دلْ نِگَرانَت
که تا سعادت و دولتْ کِه را به تَخت بَرآرَد

زِ عشقِ عاشِقِ مُفْلِس عَجَب فُتَند لَئیمان
که آنچه رَشکِ شَهان شُد گدا امیدِ چه دارد؟

عَجَب مَدار زِ مُرده که از خدا طَلَبَد جان
عَجَب مَدار زِ تشنه که دل به آب سِپارَد

عَجَب مَدار زِ کوری که نورِ دیده بِجویَد
وَ یا زِ چَشمِ اسیری که اشکِ غُربَت بارَد

زِ بَس دُعا که بِکَردم دُعا شُده‌ست وجودم
که هر کِه بینَد رویَم دُعا به خاطِر آرَد

سلام و خِدمَت کردم مرا بِگُفت که چونی؟
مُهمِّ مِس چه بَرآیَد؟ چو کیمیا نگُذارد

چگونه باشد صورت؟ به وِفْقِ فکرِ مُصَوِّر
چگونه میْ شود انگور گَر کَفَش نَفِشارد؟

«مولوی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir