هوش مصنوعی: این متن شعری عرفانی و اخلاقی است که بر روی موضوعاتی مانند رهایی از اضطراب، اهمیت عقل و دانایی، دوری از هوس‌های دنیوی، و ارزش‌های اخلاقی مانند وقار و استواری تأکید دارد. شاعر از مخاطب می‌خواهد که از دلبستگی‌های مادی بگذرد، به درون خود بنگرد، و با تقویت فضایل اخلاقی، راه سعادت را بپیماید.
رده سنی: 18+ مفاهیم عمیق عرفانی و فلسفی موجود در این شعر برای درک و تجزیه‌وتحلیل، به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از اشارات انتزاعی و نمادین ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر دشوار باشد.

غزل شمارهٔ ۱۷۰۵

زین بحر بیکران کم هر اعتبار گیر
موج‌ گهر شو و سر خود در کنار گیر

الفت‌پرست کنج دلی‌، اضطراب چیست
رخت نفس در آینه‌داری قرار گیر

مردان به احتیاط به امن آرمیده‌اند
چندان‌که‌ گرد خویش برآیی حصارگیر

دانا ستم کمینی خفّت نمی‌کشد
برخاستن ز صحبت دونان وقار گیر

وصل هوس کرای تمنا نمی‌کند
این بوالفضول ترک ره انتظارگیر

نقش خیال پردهٔ اعیان نهفته نیست
راز نهان آینه‌ها آشکار گیر

نتوان نگاشت سر خط عبرت به هر مدار
برخیز دوده‌ای ز چراغ مزارگیر

این است اگر فسون هوس بعد مرگ هم
بار نفس چو صبح به دوش غبار گیر

تا خاک‌ گشتن آب ز گوهر نمی‌رود
ای شرم‌ کوش دامن دل استوار گیر

هرچند کار چشم نمی‌آید از زبان
ای لب تو احولی‌کن و نامش دوبارگیر

مشتی غبار خود ز خیالش به باد ده
طاووس شو فضای جهان در بهار گیر

دل چون امام سبحه اگر بفشرد قدم
بیدل ه یک پیاده ره صد سوارگیر
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۲
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۴
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۷۰۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.