مثلت همچو مرد در کشتی است
زان ترا فعل سال و مه زشتی است

آنکه در کشتی است و در دریا
نظرش کژ بُوَد چو نابینا

ظن چنان آیدش بخیره چنان
ساکن اویست و ساحلست روان

می نداند که اوست در رفتن
ساحل آسوده است از آشفتن

مرد دنیاپرست از این سانست
همچو کودک ضعیف و نادانست

تو به گفتار غرّه‌ای شب و روز
لیک معلومِ تو نگشت هنوز

بیش مشنو ز نیک و بد گفتار
آنچه بشنیده‌ای به کار درآر

ای ندیده ز زحمت خورِ تو
روح عیسی به خواب جز خرِ تو

عزّ علمست نخوت و بودیت
کبر و عُجبست خشم و خشنودیت