هوش مصنوعی: این متن شعری است که به زیبایی‌های طبیعت، عشق، و حالات روحی انسان می‌پردازد. از آرامش زمین، جولان آسمان، و زیبایی‌های طبیعی مانند یوسف بی‌عیب و سرو سیمین سخن می‌گوید. همچنین به احساسات انسانی مانند امید، هجران، و لذت‌های ساده مانند خواب و باده‌گویی اشاره دارد.
رده سنی: 15+ متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و احساسی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین برخی از اشارات مانند باده‌گویی و هجران برای سنین پایین مناسب نیست.

غزل شمارهٔ ۱۰۱۴

از زمین آرامش و از آسمان جولان خوش است
نقطه پا بر جا خوش و پرگار سرگردان خوش است

یوسف بی عیب را پیراهنی در کار نیست
سرو سیمین از لباس عاریت عریان خوش است

از تریهای فلک بی حاصلان خون می خورند
هر که را در خاک تخمی هست با باران خوش است

غافلان را تنگنای خاک باغ دلگشاست
پای خواب آلود را با گوشه دامان خوش است

دیده آیینه از خواب پریشان فارغ است
عالم پرشور در چشم و دل حیران خوش است

نیست بزم باده را بی گریه مستی نمک
چهره گلزار خندان و هوا گریان خوش است

تلخی از دریای بی گوهر کشیدن مشکل است
گر امید وصل باشد محنت هجران خوش است

نیست صائب عاشقان را شکوه از زخم زبان
خال با خط خوشنما و چشم با مژگان خوش است
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۱۰۱۳
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۱۰۱۵
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.