هوش مصنوعی:
این متن شعری است که به موضوع خودشناسی و شناخت روح و جسم انسان می‌پردازد. شاعر از انسان می‌خواهد که به جای غرق شدن در زندگی مادی و دنیوی، به شناخت خود و روحش بپردازد و به جای دنبال کردن خواسته‌های ظاهری، به حقیقت درونی خود توجه کند. همچنین، شاعر به اهمیت عقل و دانش اشاره می‌کند و از انسان می‌خواهد که از زبان و عقل خود به درستی استفاده کند.
رده سنی:
16+
این متن دارای مفاهیم فلسفی و عرفانی است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه زندگی دارد. همچنین، استفاده از زبان و مفاهیم پیچیده ممکن است برای افراد کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد.
غزل شمارهٔ ۳۰۰۳
ای کاشکی تو خویشْ زمانی بِدانی‌‌‌‌یی
وَزْ رویِ خوبِ خویشَت، بودی نشانی‌یی
در آب و گِل تو هَمچو سُتوران نَخُفته‌یی
خود را به عیش خانهٔ خوبان کَشانی‌یی
بر گِردِ خویش گشتی، کاِظْهارِ خود کُنی
پنهان بِمانْد زیرِ تو گنجِ نَهانی‌یی
از روحْ بی‌خَبَر بُدی‌یی، گَر تو جسمی‌یی
در جانْ قَرار داشته‌یی، گَر تو جانی‌یی
با نیک و بَد بِساخته‌یی، هَمچو دیگران
با این و آنییی تو اگر این و آنییی
یک ذوقْ بوده‌‌‌‌یی تو اگر یک اَبایی‌‌‌‌یی
یک نوع جوشی‌‌‌‌یی چو یکی قازْغانی‌یی
زین جوش در دَوار اگر صاف گشتی‌یی
چون صاف گشتگان تو برین آسْمانی‌یی
گویی به هر خیال که، جان و جهان من
گَر گُم شُدی خیال، تو جان و جهانی‌یی
بَس کُن، که بَندِ عقل شُده‌ست این زبانِ تو
وَرْنی چو عقلِ کُلّی، جُمله زبانی‌یی
بَس کُن، که دانشی‌ست که محجوب دانش است
دانستی‌‌‌‌یی که شاهی، کِی ترجُمانی‌یی؟
وَزْ رویِ خوبِ خویشَت، بودی نشانی‌یی
در آب و گِل تو هَمچو سُتوران نَخُفته‌یی
خود را به عیش خانهٔ خوبان کَشانی‌یی
بر گِردِ خویش گشتی، کاِظْهارِ خود کُنی
پنهان بِمانْد زیرِ تو گنجِ نَهانی‌یی
از روحْ بی‌خَبَر بُدی‌یی، گَر تو جسمی‌یی
در جانْ قَرار داشته‌یی، گَر تو جانی‌یی
با نیک و بَد بِساخته‌یی، هَمچو دیگران
با این و آنییی تو اگر این و آنییی
یک ذوقْ بوده‌‌‌‌یی تو اگر یک اَبایی‌‌‌‌یی
یک نوع جوشی‌‌‌‌یی چو یکی قازْغانی‌یی
زین جوش در دَوار اگر صاف گشتی‌یی
چون صاف گشتگان تو برین آسْمانی‌یی
گویی به هر خیال که، جان و جهان من
گَر گُم شُدی خیال، تو جان و جهانی‌یی
بَس کُن، که بَندِ عقل شُده‌ست این زبانِ تو
وَرْنی چو عقلِ کُلّی، جُمله زبانی‌یی
بَس کُن، که دانشی‌ست که محجوب دانش است
دانستی‌‌‌‌یی که شاهی، کِی ترجُمانی‌یی؟
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۳۰۰۲
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۳۰۰۴
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
