با طفل آنچه جنبش گهواره می کند
بیطاقتی به این دل آواره می کند

ای عشق غافلی که جدا از حضور تو
آسودگی چه بامن بیچاره می کند

از زخم خار نیست غمی تازه روی را
گل نوشخند با دل صد پاره می کند

دل ساده کن ز نقش که نظاره کتاب
خاک سیه به کاسه نظاره می کند

آرام زیر چرخ مجو کاین طمع ترا
از شهربند عافیت آواره می کند

دندانه گشت ودردل سخت تو ره نیافت
آهی که رخنه در جگر خاره می کند

سیر شرر به سوخته صائب نکرده است
با مردم آنچه گردش سیاره می کند