هوش مصنوعی: این شعر از صائب تبریزی، با تصاویر زیبا و استعاره‌های غنی، به موضوعاتی مانند عشق، طبیعت، آرزوهای ناکام و رازهای نهفته در دل می‌پردازد. شاعر با استفاده از عناصر طبیعی مانند باغ، گل، غزال و ماه، احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. همچنین، اشاراتی به ناامیدی، تلاش‌های بی‌ثمر و امید به تغییر دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و تجربهٔ زندگی نیاز دارد. همچنین، برخی از استعاره‌ها و مفاهیم ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر پیچیده باشد.

غزل شمارهٔ ۶۱۳۹

چون ز طرف باغ آن سرو روان آید برون
گل ز دنبالش چو سنبل موکشان آید برون

ریزد از خون غزالان حرم رنگ شکار
چون به عزم صید آن ابرو کمان آید برون

می گشاید جوی خون از مغز سنگ خاره را
ناله هر کس چو نی از استخوان آید برون

هر تمنایی که پختم زیر گردون خام شد
زین تنور سرد هیهات است نان آید برون

خامه من پیشتر از نامه می گردد تمام
نی سوار از دشت پر آتش چسان آید برون؟

راز عشق از پرده ناموس بیرون اوفتاد
چون ز تسخیر فروغ مه کتان آید برون؟

آه می آید برون از سینه پر ناوکم
همچو شیری کز میان نیستان آید برون

برنمی گردم به در بستن ازین بستانسرا
بسته ام همت که نخل باغبان آید برون!

سایه میخانه صائب از سر ما کم مباد!
هر که پیر آید به این منزل جوان آید برون
وزن: فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلن (رمل مثمن محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:غزل شمارهٔ ۶۱۳۸
گوهر بعدی:غزل شمارهٔ ۶۱۴۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.