هوش مصنوعی:
این متن شعری است که در آن شاعر به ستایش و تمجید از یک پادشاه یا شخصیت قدرتمند می‌پردازد. او بیان می‌کند که این شخصیت دارای ویژگی‌های برجسته‌ای مانند خوش‌خصالی، خجسته‌رایی، و میمون‌لفظی است و با قدرت و عظمت خود حتی با فلک نیز سر ستیز دارد. شاعر اظهار می‌کند که جان و دل خود را به ثنای این شخصیت بسته و امیدوار است که با عنایت او، روز روشنایی را ببیند. همچنین، شاعر به بندگی و وفاداری خود اشاره کرده و آرزو می‌کند که این شخصیت همچون آسمان پایدار و روشن بماند.
رده سنی:
15+
این متن به دلیل استفاده از زبان شعر کلاسیک فارسی و مفاهیم عمیق ستایشی و عرفانی، برای مخاطبان نوجوان و بزرگسال مناسب است. درک این متن نیاز به آشنایی با ادبیات کهن فارسی و ظرافت‌های زبانی دارد که معمولاً برای کودکان قابل درک نیست.
شمارهٔ ۱۲۷ - توسل
ای به تو برپای شهریاری
وی به تو بر جای پادشایی
این ز پی کدیه می نگویم
نیست مرا عادت گدایی
جان و دل اندر ثنات بستم
تا فرجم را دری گشایی
زآنکه تو در هر چه رای کردی
با فلک سخت سر برآیی
خوب خصالی گزیده فعلی
میمون لفظی خجسته رایی
جاه تو آرد همی بلندی
کار تو دارد همی روایی
جان روان را همی بکوشم
تا دهدم روز روشنایی
بندگی خویش کرد باید
زانکه نکردست کس خدایی
خلق جهان را فرا نمایم
گر تو عنایت فرا نمایی
ارجو تا آسمان بپاید
روشن و عالی چو او بپایی
وی به تو بر جای پادشایی
این ز پی کدیه می نگویم
نیست مرا عادت گدایی
جان و دل اندر ثنات بستم
تا فرجم را دری گشایی
زآنکه تو در هر چه رای کردی
با فلک سخت سر برآیی
خوب خصالی گزیده فعلی
میمون لفظی خجسته رایی
جاه تو آرد همی بلندی
کار تو دارد همی روایی
جان روان را همی بکوشم
تا دهدم روز روشنایی
بندگی خویش کرد باید
زانکه نکردست کس خدایی
خلق جهان را فرا نمایم
گر تو عنایت فرا نمایی
ارجو تا آسمان بپاید
روشن و عالی چو او بپایی
وزن: مفتعلن فع مفاعلن فع
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۱۰
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۶ - مدح عبدالحمید بن احمد
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۸ - مدح خواجه ابوالقاسم
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
