بر سر خود می کند ویران سرای دیده را
پختگی حاصل نشد اشک جهان گردیده را

کی توانی ترک ما کردن که با هم الفتیست
طالع برگشته و مژگان برگردیده را

دستگاه ما کجا شایسته ی تاراج اوست
غیرزانو نیست سامانی سر شوریده را

کوه محنت سخت می کاهد مرا ساقی بده
باده ی تندی که بگدازد غم بالیده را

در زمان تیره روزی دوست دشمن می شود
بی تو مژگان می زند دامن چراغ دیده را

حاصل پرهیز زاهد نیست جز آلودگی
کرده پر خار تعلق دامن برچیده را

در ترازوی صدف گوهر نگنجد از نشاط
با گهر همسر کنم گر نکته سنجیده را

می کند تدبیر بخت بدمروت مانعست
سهل باشد چاره کردن دشمن خوابیده را

نامه ات را قاصد آورد و نمی خواند کلیم
از دلش ناید که بردارد ز راهت دیده را