سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۴۷۴ گوهر پیدا شد:
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۵
برو به گوهر
در محبت سست بنیادیم چون قصر حباب
از پر کاهی به هر سو می پرد دیوار ما
در عقوبتگاه غفلت، دست و پا گم کرده ایم
می چکد رنگ قبول از چهره ی انکار ما
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۲
برو به گوهر
بوسه به پیغام داد و گشت پشیمان
همت او را ببین و طالع ما را!
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۱۸۱
برو به گوهر
دیدم به جانبش، ز حیا روی خود گرفت
راه نگه به نرگس جادوی خود گرفت
سررشته دار شغل پریشانی ام شمرد
دست مرا چو در خم گیسوی خود گرفت
داغم ز بخت آینه، کان شوخ کینه جو
از روی مهر، بر سر زانوی خود گرفت
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۶۳
برو به گوهر
نمی توان به هم آغوشی ات قناعت کرد
به حیرتم که چه سان می شود قبا قانع
شب وصال، ادب تا نگشت مانع شوق
به پای بوس نگشتیم چون حنا قانع
هزار بادیه سرگشتگی ست در هر گام
مشو به یک دو نشانی ز رهنما قانع
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۱۲
برو به گوهر
گفتی عرق دوباره چو شد، تند می شود
من تندی از دوباره ندیدم، سه باره کن
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۶
برو به گوهر
هجران تو چون وصال جاوید شود
ماه از تو به از هزار خورشید شود
حسرت ز تو شیرین تر از امید شود
ای وای کسی که از تو نومید شود
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۲۵۵
برو به گوهر
گاهی آتش از تف درون می سازم
گاهی به نفس ستاره خون می سازم
گفتی که به روز هجر چون می سازی
روزی چه بیا ببین که چون می سازم
ترکی شیرازی : فصل اول - لطیفه‌نگاری‌ها
شمارهٔ ۱۱۸ - گلبرگ تر
برو به گوهر
شبی آیم به بالای سرت آهسته آهسته
بگیرم همچو جان اندر برت آهسته آهسته
به زیر غبغبت دستی برم دزدیده دزدیده
ببوسم لعل همچون شکرت آهسته آهسته
مزم لعل لبت را جای نقل آسوده آسوده
بنوشم از شراب ساغرت آهسته آهسته
به یک زلف تو نرمک نرمک آرم پنجهٔ خود را
کشم تاری به زلف دیگرت آهسته آهسته
به نرمی آستین پیرهن، بر چهره ات مالم
عرق چینم ز گلبرگ ترت آهسته آهسته
من از شوقی که دارم عاقبت روزی بیاموزم
مسلمانی به زلف کافرت آهسته آهسته
برای چشم زخم از مردمت از مردم چشمم
سپند اندازم اندر مجمرت آهسته آهسته
برای آنکه از خوابت کنم بیدار، از مژگان
نهم خاری به زیر بسترت آهسته آهسته
شبی آهسته آهسته بدزدم دفترت «ترکی»
بدزدم این غزل از دفترت آهسته آهسته
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰۸
برو به گوهر
چه فتْنوئه ته چشْ که نَشومَه خو من
ته فکر و خیال دَرْمه درازه شُو من
دیمْ باد اینه ته، نشیر مه مُونگه شُو من
چشْ باد اینه ته، برْمه کمّه هُوهُو من
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۰
برو به گوهر
دوستْ ره دیمه که آمِل کیچه وارن (آرن)
اونْ دیم وُ دستونْ رهْ به من کاشْ بیارن
مَرْدِمْ اَملْ گوئنْ وُ جانْ ره وازنْ
مه اَملْ اونجوئه که مرهْ خش‌ْ دارن
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۵
برو به گوهر
ناتُومه ته مهره‌ورزی ره دلْ هَئیتنْ
نا بَتُومّه ته نومْ رهْ زبُونْ نَئیتنْ
نا بَتومّه این شهر دَیینْ، ناوریتن
نا بَتُومّه با هر سه چهار دَپیتن
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۷
برو به گوهر
دَکْتمهْ تنه درو نَنْوازنّی تو
مره کافر فرنگستون وینّی تو
شونی رنگ رزِ، رنگْ ره براجنّی تو
براجنّ مره هر رنگ که راجنّی تو
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۴۳
برو به گوهر
تو خجیرۀ دوستی و خجیره ته خو
تنه دِچشِ گوشه، نرگس پیون بو
مه دِچش رِه اُو بَوِرْدْ بُونه، دلِ سُو!
بُونِّه که مره نظری‌ها کنی تو؟
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۱
برو به گوهر
امیر کلا اتا (یتّا) نفته روش بدیمه
امیر و گهر ره دوش به دوش بدیمه
ونه تو بزه زلف ره بیخ گوش بدیمه
من که نفته روش بیمه، بی‌هوش بهیمه
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۵
برو به گوهر
اُونجه که بئوتی هِرسْ، من بپامهْ
دارُونْ، انّه حچا بزوئه، من بچٰامهْ
دَسْمالْ دسْ هئیتْ، اَسْلی رهْ منْ و رٰامهْ
برْمهْ برْمهْ، شه دلْ رهْ قرارْ هدٰامهْ
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۰
برو به گوهر
تیرنگْ بدیمه، ویشهْ دَریمْ نیشت بیِهْ
بَوتِمِهْ نیرنگْ، ته مِدّعا چه چیه؟
مه دیمْ سِرْخِهْ، مِهْ گَرْدِنْ هَلی تی تیِهْ
هرکس عاشقْ بو، دُونّه مه دَرْدْ چه چیه
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۲۱۶
برو به گوهر
دیشو باختمه، خودیمه ته چشمون‌ره
خوی دله من، خش دامه ته لبون‌ره
ته ململه بال، مشت‌ها کردی مرجون ره
عاشق منْمهْ که گور ورمه ته ارمون ره
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۲۶۳
برو به گوهر
چَنّه هامجِمْ ته سره‌یِ دیاری
چَنّه بشمارمْ ته گردنِ مرْواری
ش الله بمیره شی و شی مارو یاری
تو گَنهْ سرهْ هامجی مه دیاری
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۲۷۰
برو به گوهر
انشالله اَلمْ نَوینمْ ته هَلی و شکُوبی
بالا بَیْنهْ دُوسْتْ سِیُو زنجیرِ مُویی
شه جانْ رهْ فدا کمّهْ اُونْ ماهِ نُویی
دْخشْ تما دارْ مهْ وینه «نا» نَوُویی
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۲۷۱
برو به گوهر
دْسیُو سوارْ دیمه کنارِ رویی
دْکَهُو (کئو) سوارْ دیمه میونْ دروُیی
مَکَمَّلْ کَهُو (کئو) دیمه میونْ درویی
اسٰا وینه شه سخنْ ره با منْ گویی