سَرْرِهْبَشِسّی، لَچکْ رِهْ هاکِرْدی لَسْ
ته لَسْ لچَکی دا، بَمِرْدْبُونْ هزار کَسْ
امیر گِنِهْ: گَوْرْ وَچِهْ، کافری کَسْ!
که کِرْدی مِنا یاری، اِساگنی وَسْ؟

سه تا چینّه کا داشتْمه خجیروُ خارکْ
اتّارِهْ کِرْچِکْ بَوِرْدِهْ، اِتّا رِه شالکْ
اتّا بَمونِس وَنگْ بَکَنِهْ بهارِکْ
اوُنهم کَتِهْ پِهْ کَتِهْ زنّه کِتارِکْ

ای لارِ کوهْ نیشتمهْ یارِ دَر بییِنْ
دورِ آبنوسْ نیشتمه، درْیورهْ دییِنْ
مییُونِ درْیو ماهی رهْ کاونْ کاونْ
مییونِ ماهی موجْ به خطا نمیینْ

دریوی کنار (دله) بدیمه یک ستاره
قنبر به جلو، شاه مردون سواره
یا شاه مردون! هده مه مدّعاره
کشه بزنم قبر امام رضا ره

بلنده نفارْ نیشتمه ایروونه
زنگ چمرْ و سَرْوِنگ ساربونه
هر کسْ مشتلقْ بیاره مه جوُونه
کنارهْ نقره گیرمه شاهِ مردونه

کیجا شه سِرِهْ، ونگْ کِنِّهْ (کِرْدِهْ) شه سیکٰارِهْ
ریکا به صحرا گِتِهْ (گِنِهْ) منْ تِهْ (تِنِهْ) بلاره
الٰهی (انشالّا) سیکا مرگ بکوشِنْ شمارِهْ
مَرْدِمِ (وَچِهْ) ریکا نَووِهْ منْ ته (تِنِهْ) بِلٰارِهْ

اَمِلْ تش هیره (ایره)، نور و کجور بسوزه
لارجون تش هیره (ایره)، پلِ پلور بسوزه
ساری تش هیره (ایره)، تا سلم و تور بسوزه
آدم نانجیبِ پرِ گور بسوزه

نما شترسرا، وِرْگ دکته صحراره
بورده مِنِ دل‌برِگو بزاره (گوکزاره)
تو غرصه نخر، مسّه چشِ بلاره
ته سر سلامت، ته گو بزا (گو کزا) بسیاره

ککّی گنه: من فرزندِ آدمیمه
منی آدمی بیمه، دَنی دَئیمه
اونْ دارْ که بلندترْ بیه، سرنیشبیمه
اَنّه بسر و سمه که کور ککّی بئیمه

آهو نیمه که کَتمْ بچینم (بَئیرم) داره
کچیکْ نیمه که غرصه نَخرمْ یاره
آهو نیمه که شه بَچرمْ به لاره
بَپْته خَرْبزهْ، نصیبْ بیّه شاله

کیجا، ته ریکا، کیجا تنی ریکامه
تو چاله‌ی سر نیشتی، من ته سیکامه
بالِ بالبَندْ، ته گردنِ میره کامه
تو گوکی تلم، من تنی جو نِکامهْ

خجیره کیجا، ته جمه نارنجیه
ریکا بورده گیلونْ براجنّیهْ
بلنّهْ نفارْ دَسْتکْ هوا شنّیه
دماوندِ وٰا، ورهْ بَخُو شنّیهْ

امیر گنه: مه مَستهْ چشْ، شُوخهْ نی‌نی
تنهْ ندیینْ سُو نَمُو نسُته نی‌نی
دْ نوره جدا کنّی میونِ نی‌نی
مَردمْ ره وَعدهْ کنّی، امّا چهْ (شهْ) نی‌نی
ای وا، هَرْ کجه مه بی‌بفاره وینی
بَوُو ته بَندهْ ره دیمه چی (چه) غمگینی

ویلِهْ وَرْتِنِهْ خِنِهْ بیایمْ یٰانٰا؟
اینْ مَشْوِرِتِهْ دِتٰا خِشْ هٰادِمْ یٰانٰا
مِنْ وُ تِنِهْ سٰازِشْ دَوِسْ بُونِهْ یٰانٰا
گَرْ بُونِهْ آری بئو، نَووُئِهْ، بو، نٰا
دی نا، وُ، پری نا، اَمْروُ اَیی نٰا
تِهْ شیرینْ زِبوُنْ رِهْ دَکِتْ شیمِهْ یٰانٰا
صَحْنِ گُل وُ وٰارِنْگ وُ تَرْخُونْ وُ نَعْنٰا
تِهْ دیمْ دِخِشِ جا (مال) دَرِهْ چِرْ گِنی نٰا

اَمیرْ گِنِهْ: بٰالٰا بِلِنْ، چیرِ خُورنیرْ
سی‌اَحْسَنْ بِهْ اُونْ مٰارْ کِهْ هِدٰا تِرِهْ شیرْ
سَبْزِهْ دیمِهْ چٰادِرْ بَزِهْ سٰایِهْ‌بُونْ شیرْ
آهُو دِهوُنِ شیرِ چَرِنْ سُنْبُلِهْ سیرْ
سِهْ سَرْ، سِهْ دِهُونْ، نِهْ زِبُون‌وُ یِکی میرْ
اَلّهْ نَسُوزِهْ اُونْ چِشْ، بَدییِهْ تِهْ چیرْ
بَزُویی مِرِهْ تیروُ اَیی زَنّی تیرْ
اُونْ تیرْ زَنّی کِهْ مِنْ بَوِرْزیتمْ تِهْ میرْ؟
بَخِرْدْمِهْ تِهْ چٰاچی کَمُونْ عِشْقِ تیرْ
اُنْ تیرْ تِهْ شِهْ، میرْمِهْ‌وُ وَرْزِمِهْ تِهْ میرْ

سِرْخِهْ گِلْ بِوارِسِّهْ خونکارْ به ته دیمْ
لُورِهْ دُر بِوارِسِّهْ، جِنافه‌رِهْ سیمْ
چِشْمِ پُشتْ‌رِهْ با قلمْ دِگارْدِنّی جیمْ
نَییهْ دِل سییُو ئی، پیشِه گَرْدِنْ سیمْ
نَدُومّهْ تنه تَنْ زَرْ بساتنْ یا سیمْ
یا کِرْدِبُونْ سوادِ زر تنه تَرِهْ دیمْ
کٰانِ زَرِهْ یا دُرِّ یتیمهْ ته دیمْ
فِرِشْته مگرْ پَرْ بَکِشییِهْ ته دیمْ؟
اَرْمُونْ اینه مه لُو بَرِسِهْ به ته دیمْ
صحبتْ هٰا کنیمْ، هِنیشیریمْ دیمْ به دیمْ
گر دهن مره مازندرون یکی تیم
گیرمّه اون خال ره که دَرِه به ته دیم

سی جیم وُ پنجاه جیم وُ پنجاه هزار جیم
سی نادِعلی بیش دَکِنّی بُو ته دیم
اگر دَنی بُو آفله‌یِ مالْ ته دیم
شیرووِن وُ شما خی ره بنویشتْ بیمْ کابیمْ
گَرْدِهِنْ مره مازندرون یکی تیم
گیرمّه اوُن خالْ‌ره که دَرِهْ به ته دیم
دَکِتْ سُنْبُلِ سایه به ته روی سیم
اَبرو مشکی خطّ بکشیهْ به ته دیم
اونْ ته کمندِ حلقوئه یا خطّ جیم
یا اوُنْ گِلِهْ باغ گشتْ کَنِنْ یا به ته دیم
یا سُنبله می‌ته، به خطّ مشکه گِلیمْ
یا پِستهِ‌یِ خَندونهْ دِهُونْ ته، یا میم
دِسِرْخِه گِلْ غنچهْ پییُونه ته دیم
یا ایزد سوادْ کِرْدِهْ، خوشهْ دَسْ ته دیم
دوستْ بَکُوشتْ مره هر دم به گوشه‌یِ جیم
گَرْ ایشِمْ، به ناز و غمزه پیچهْ شه دیم
دُتِرکِهْ، دِیٰاغیهْ، دِ جیمه یا سیم؟
دِبَرْفوئِهْ یا قَوسهْ، هلالْ ماهِ نیمْ؟
دِهون حُقّه‌یِ شربته، لَعْله یا سیم
یا غنچوئِهْ، یا پسته بَئی به دِنیم؟
هِلا بناگوشْ نَکِتْ بُو مشکه گلیم
هلا شرم‌سارِ نِه خُور و مونگْ به ته دیم
هزاردل سییو بیش (پیش) کردی شه رویِ سیم
زَمونه تِرِه، ته کِرْدِهْ آوَرِهْ دیم
سوا بِنمائی دستْ و بالْ چنون سیم
تُو شِهْ خارِ سَرْ شورْنی وُ شه مونگهْ دیم
نشو به گِلِ جا، گِلْ نَوونه ته دیم
گِلْ به رُونَشِنْ، که مالْ نکفه ته دیم
اوُنْ زلفه که یار هِشِنّییهْ رویِ سیم
یا زنگیهْ که تَرْسِنِهْ وی تُرکِ بیم
یا بیجنِ دِلْ، اونکه توها کردی ریمْ
یا مه کَشتنِ وَرْ، رَسِنْ اُورْدی به دیم
تنْ عاجه، تنه لُو شکّرْ، مونگه ته دیم
برفه وُ چِشْ مسّهْ وُ جنافه ته سیم
چه گِل وُ چه خِرْشید وُ چه مونگه ته دیم
نِرْزِنِهْ دَنی ته کمندِ یکی نیم