امیرخسرو دهلوی : قصاید
قصیدهٔ شمارهٔ ۳ - قصیدهٔ دریای ابرار «این تلخ می که هست دل مرده را حیات زهر است در دهان حریفان بد فعال»
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۱ - امیر خسرو در قرآن السعدین شرح می‌دهد که چون سلطان به «خان جهان» اقطاع «اوده»را عطا کرد ، وی با «خان جهان» در انجا ماند
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۵ - چنان بنظر می‌رسد که آن سلطان عشرت طلب و هردم خیال، به این کتاب توجه نکرد و آن همه زر را که وعده کرده بود به امیر خسرو نداد، مگر امیر خسرو ازینکه مثنوی دل‌انگیزی گماشته است ، خرسند بود:
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۹ - محض به سخن شناسان حق خورده گیری را قایل است:
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۱۰ - گر چه در پایان سرودن این اشعار بخود چنین خطاب کرده بود:
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۱۲ - استاد دیگر، سعدی را نیز می‌ستاید:
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۲۰ - پیام پدر
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۲۴ - پیام پدر
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۲۸ - ملاقات پدر و پسر لحظهٔ قران السعدین
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۲۹ - (اندرز پدر به پسر)
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۳۷ - صفت مردم شهر
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۴۷ - تخیل
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۴۹ - دیگر صنایع بدیعی:
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۵۳ - جمع تفریق تقسیم
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۵۴ - تجرید
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۶۴ - حکمت و اخلاق
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۷۱ - عرض صحیفهٔ طولانی نصیحت، پیش ضمیر ملهم سلطان، که نسخه‌ایست صحیح از لوح محفوظ حفظ الله تعالی عن التلویح السو
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۷۲ - سرگذشت
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۸۹ - بخشیدن برکت و یمن، فرزند یمین‌الدین مبارک را، ازین پند نامه میمون، تا در نقش این پند فرو شود، و از بند نفس بیرون آید!
امیرخسرو دهلوی : مثنویات
شمارهٔ ۹۱ - حکایت