شه‌زاده، تره ایزد ذاتْ باتْ بو!
چرخ و فلک گردش تنه براتْ بو!
یاربْ که تنه کار به تنه مراتْ بو!
ته دشمن تهی‌دست و ذلیل و ماتْ بو!

دِ جا عشرتْ بو، چنگ و صدای نایی
مشرق تا مَغربْ ته کوس و کَرِّ نایی
یاربْ غم و داغْ هرگز تنه دَرْ نایی
نزییه (نزینه) هر اُونْ کَسْکه تنه دَرْنایی

اَمیرْ گِنِهْ:‌ای نٰامُسَلْمُونِ کٰافِرْ
رَحْمی بَکِنْ وُ دَرْدمِهْ دَرْمُونْ بِیٰاوَرْ
شَهْرْ نییهْ تِرِهْ، دِنِهْ بَوْمْ بِهْتِهْ شَهْرْ
دَرْ نییهْ تِرِهْ، دُوشْ هٰا زِنِمْ به تِهْ دَرْ
هَرْ چَنْ خُونی بُوْم، خُونْ بِکَرْدْ بُومْ بِهْ تِهْ دَرْ
تِهْ دِلْ رِهْ مَگِرْ بی‌رَحْمْ بِسٰاتِهْ دٰاوَرْ

یاربْ که تنه کار به دنی نظامْ بو!
سریرِ سَلَیْمُونی تنه مَقامْ بو!
دنیا غرضِ نیکِ ترهْ به نامْ بو!
همیشه به شاهیّی تو چنگ و جام بو!
ته دشمن همیشه گرفتار دام بو!
علی تره یاور، دو جِهُونْ بکام بو!

الهی تِرِهْ فَرخُندهْ فالْ بوینم
دایمْ منْ تره بختُ و اقبال بوینم
تره صد و بیست نوروز سال بوینم
سرخه گل پیونْ، دیمْ‌ره ته آلْ بوینم
الهی تنه دَشمن‌ره لٰال بوینم
بد گوره تنه، من پایمالْ بوینم
بدخواه‌ره غم‌خونه‌ی ملال بوینم
تره سی هزار عید و نو سالْ بوینم

یاربْ بوینمْ دولتْ‌رِهْ منْ به ته کُومْ
ته روشنهْ روزْ هرگز نَوِّهْ رنگِ شُومْ
اونْ زَبُونْ لالْ بوکه بدیئیره ته نومْ
ته دشمن تهی‌دستْ دَکِفِهْ بلا دُومْ
تو شاهِ خجیرونی، خجیره ته نُومْ
اِنشالّٰا فلک وُ چلْ بگردهْ ته کُومْ
تو رستم زال‌رِه آوری (بیاری) به شه دوم
تنه دشمنون پاک دکفن به ته دوم

تا گردشِ افلاک و چرخِ دوّار بو،
الهی تره هشت و چهار، به یار بو!
ته نوکر و چاکر، به هزار هزار بو!
ز تره دو هزار باز به وقت شکار بو!
تا سال و مه و مشتری ته هم‌کار بو،
ته دوست و ته رفعتْ به خُورِ قرار بو!
تا هفتمْ زمین، گو سَمَکْ ره سوار بو،
تا اون‌روز به ظاهر، تنه گیر و دار بو!

بنیادِ سخنْ، نوم خدا خجیره
نگارنده‌یِ ارض و سما خجیره
نُومِ مصطفی و مُرتضیٰ خجیره
دوازده امامْ، آل عبا خجیره
یا خضرِ نبی، ته مه‌لقا خجیره
دیدار مبارک بنما، خجیره
اَمشو همه‌یِ حاجتْ روا خجیره
مه حاجتهْ که «منْ ته فدا» خجیره

یا ربْ صد هزارْ عَید وُ اقبال و شاهی،
بَخْت و دولَت وُ نُصرت و پادشاهی
کُومِ دلْ کنی چنُونْ که ته بخواهی،
صد و بیستْ سالْ بَوُوئه ته عُمرْ الٰهی
دکْفهْ دشمنِ جانْ ره ته مرگِ تباهی
حَسُودْ گرفتٰارْ بُو محنتِ سپاهی
تا شامْ گردشِ چَلْ ته کومْ بو الٰهی
ته دولتْ جهان‌گیرهْ از مٰاهْ به مٰاهی

یارَبْ بَخری ته اُوی زندگونی
یا خضرِ پیون، ته به دَنی بَمُونی
سه چیز نَوُوئه هرگزْ ترهْ زیُونی
یکی عُمر، یکی دولت، یکی جوُونی
امیرْ صفتهْ گویا که بی‌زبُونی
اُونْ زورْ که ته دارْنی، رستمِ دَسْتُونی
اَرْمُونْ دلْ هَسّهْ، دشمن به ته جوونی
تاج و تَخت و هَمْ دولتْ به ته اَرزونی

یا ربْ سَد و بیست سالْ عمرِته دراز بو!
ته روشن درِ دولتْ همیشه باز بو!
ته نومْ محمودآسا به دَنی ممتاز بو!
ته دشمن نگون‌سار و دوست سرفراز بو!
ده و دو هزار کوس، شو و روز بساز بو!
ده و دو هزار شیر نر ته هم‌راز بو!
شهباز ته دولت به کَیْهُونْ پرواز بو!
کو ترْ صفتْ ته دشمن به چنگ باز بو!
نُهسد و نود سال عمر ته دراز بو!
همیشه تنه مجلس صدایِ ساز بو!
ته باقی عمر سرچشمه‌یِ هراز بو!
ته پشت و پناه خالقِ بی‌نیاز بو!

یا ربْ که تنه دولتْ به کامرونْ بو!
خدا وُ رسولْ با علی یاوَروُنْ بو!
ته کیسهْ زر و سیمْ همه جا افزونْ بو!
عَیش وُ زندگُونی به ته جاوِدوُنْ بو!
افلاتونْ‌آسا حکمتْ تنه افزون بو!
دونایی وُ دولتْ همه روزافزونْ بو!
فَرسْ گر هزار ارزه، تره به روُن بو!
ته دشمن زُحَلْ‌آسا، تنه غُلونْ بو!
تا که گردش این چرخ نیل‌گونْ بو،
ته دولت و عزّتْ همه روزافزونْ بو!
ته دشمن به چاهِ ستمْ به افغُونْ بو!
ته وَرْ مشتری پروردهْ ریزهْ خُونْ بو!

تا که گردش نیلوفری بپا بو،
ته دلْ خرّم و خوان کرم بجا بو!
دشمن زرد و زار مجه، دل ته بجا بو!
دولت و اقبال ته، همیشه بجا بو!
تنه دشمن جومه، مدام قبا بو!
ته تخت فلک در همه دم درجا بو!
ته دولتِ در، یا رب همیشه وا بو!
تاج خسروی، یا رب تنه کلا بو!
ته دیمَ والشَّمسُ، یا نورِ هَلْ اَتیٰ بو!
عیسای مریم زنده به ته دعا بو!
سَر و ملک و جان، هر سه تنه فدا بو!
دهن کوثره، یا چشمه‌ی جانفزا بو!

امیر گنه: تا عالمْ بجا، قرارْ بو،
تا هَفتهْ وُ سالُ ماهْ، لَیلُ و نهارْ بو،
تا روزُ و شُو و هفتهْ وُ مه مدار بو،
تا آدمی وُ جنّ و پَری بسیارْ بو،
تا گردشِ گَرْدُونْ وَ بنایِ لارْ بو،
تا صحبت دُورُونه، طَرْح شکار بو،
تا لیل وُ نهارُ و فلکی مدارْ بو،
یارب! عُمرُو دولتْ به تهْ پٰایْدارْ بو!
تا دلِ دنی رهْ هَمه جٰا نثارْ بو،
تاجُ تَخْت وُ دولتْ به تهْ بَرقرارْ بو،
تا شرعِ نبی نومُ و چَلْ دَرْکار بو،
یاربْ پادشاهی به تهْ برقرار بو.
یاربْ که تنهْ دولتْ مدام قرار بو!
شاهِ زَنگْبارْ تهْ مَطْبخِ سالار بو!
چرخ و فلکِ گردشْ به تهْ مدارْ بو!
دشمنْ به تنهْ دَردَکتْ خوارُ و زار بو!
موارْکْ به تهْ عَیْد وُ به تهْ بهار بو!
همیشهْ به شاهی وُ گَشتُ و شکار بو!
دشمنْ خدَنگِ تیرْ بَخْرِدْ، جٰانفگار بو!
تنهْ قَلمْ تا تُوروَن زمینْ به کار بو!
رسالتْ پناهْ دایمْ ترهْ به یار بو!
ته پشت وُ پناه صاحبِ ذُوالفقار بو!
نوکرْ که جلو شوُنه تنهْ هزارْ بو!
همه پَهْلوُونْ سونِ سامِ سوارْ بو!
ندایی اتّا چی که تهْ یادگار بو،
اگرْ که ترهْ بَوینمْ دلْ قرارْ بو.

به اسماعیل صارمی
ای خداوند! از درونِ شب
گوش با زنگِ غریوی وحشت‌انگیزم

گر نشینم منکسر بر جای
ور ز جا چون باد برخیزم،
ای خداوند! از درونِ شب
گوش با زنگِ غریوی وحشت‌انگیزم.

□

می‌کِشم هر ناله‌ی این شامِ خونین را
در ترازوی غریواندیش،
می‌چشم هر صوتِ بی‌هنگامِ مسکین را
در مذاقِ نعره‌جوی خویش.

□

گوش با زنگِ غریوی وحشت‌انگیزم
ای خداوند! از درونِ شب.

گر ندارم جنبشی با جای
ور ندارم قصه‌یی با لب،
گوش با زنگِ غریوی وحشت‌انگیزم
ای خداوند! از درونِ شب.

فروردین ۱۳۳۷

این عید سعید، عید اسعد باشد
ملّت به پناه لطف احمد باشد
بر پرچم جمهوری اسلامی ما
تمثال مبارک محمّد(ص) باشد

یا رب، نظری ز پاکبازانم ده
لطفی کن و ره به‏دلنوازانم ده
از مدرسه و خانقهم، باز رهان
مجنون کن و خاطرِ پریشانم ده

الهی بر دلم ابواب تسلیم و رضا بگشا
بروی ما، دری از زحمت بی منتها بگشا
رهی ما را بسوی کعبهٔ صدق و صفا بنما
دری ما را بصوب گلشن فقر و فنا بگشا
ببسط وجه و اطلاق جبین اهل تسلیمت
گره واکن ز ابرو عقدههای کار ما بگشا
بعقد گیسوان پردهٔ عصمت نشینانت
ز لطفت برفع از روی عروس مدعا بگشا
درون تیرهٔ دارم ز خواطرهای نفسانی
بسینه مطلعی از روزن نور و ضیا بگشا
بود دل چند رنجور از خمار و بسة میخانه
بر این دردی کش دردت در دار الشفا بگشا
درون درد پردردی بده کاید عذابش عذب
ببند این دیدهٔ بدبین ما چشم صفا بگشا
از این ناصاف آب در گذر افزود سوز جان
بسوی جویبار دل ره از عین بقا بگشا
پرافشان در هوایت طایران و مرغ دل دربند
پر و بال دلم در آن فضای جان فزا بگشا
ز پیچ و تاب راه عشق اندر وادی حیرت
مرا افتاده مشکلها تو ای مشگل گشا بگشا
در گنجینهٔ حق الیقین را نام تو مفتاح
به پیر مسلک آموز و جوان پارسا بگشا
زغم لبریز و خوندل چون صراحی تا بکی اسرار
گشاده روچو جامم ساز و نطق بانوابگشا

دیگر بارم افتاده شوری بسر
بجانم شده آتشی شعله ور
که دستار تقوی ز سرافکنم
ز پاکندهٔ نام را بشکنم
ملولم از این خرقه و طیلسان
که بتها است در آستینم نهان
تو بنمای آن چهرهٔ آتشین
که آتش فتد در بت و آستین
چه آتش که از خود ستاند مرا
نه از غیر تنها رهاند مرا
ز وحدت دلا تا کی اندر شکی
یکی گو یکی دان یکی بین یکی
بیا ساقیا در ده آن راح روح
که یابم ز فیضش هزاران فتوح
صباح است ساقی صبوحی بیار
مئی کو نخواهد صراحی بیار
بلی کی صراحی بود راز دار
ببزمی که نبود خودی را شمار
نخستین که کردند تخمیر طین
گل ما نمودند با می عجین
ندیمان وصیت کنم بشنوید
که عمر گرامی بآخر رسید
چو این رشتهٔ عمر بگسسته شد
بآغاز انجام پیوسته شد
بشد ملک تن بی سپهدار جان
بیغما ربودند نقد روان
خدا را دهیدم بمی شست شوی
بپاشید سدرم از آن خاک کوی
بجوئید خشتم ز بهر لحد
زخشتی که بر تارک خم بود
بسازید تابوتم از چوب تاک
کنیدم می آلوده در زیر خاک
چو از برگ رز نیز کفنم کنید
بپای خم باده دفنم کنید
بکوشید کاندر دم احتضار
همین بر زبانم بود نام یار
نه شمعم جز آن مه ببالین نهید
نه حرفم جز از عشق تلقین دهید
زمرد و زن اندر شب وحشتم
نیاید کسی بر سر تربتم
بجز مطرب آید زند چنگ را
مغنی کشد سرخوش آهنگرا
بخونم نگارید لوح مزار
که هست این شهید ره عشق یار
چهل تن زرندان پیمانه زن
شهادت کنند این چنین برکفن
که این را بخاک درش نسبت است
ز دردی کشان می وحدتست
که می ساختی شیخ سجاده کش
بیک دم زدن عاشق باده کش
ز نظاره گردی اهل کنشت
همه پارسایان تقوی سرشت
نبودی بجز عاشقی دین او
جز این شیوهٔ پاک آئین او
همه کیش از او خدمت میفروش
ز جان حلقهٔ بندگیش بگوش
ندیدیم کاری از او سر زند
بجز اینکه پیوسته ساغر زند
چو ساغر منزه ز چون و زچند
چو خورشید تابان بر اوج بلند
نباشد صداعش نیارد خمار
کند یاربینش هم از چشم یار
الهی بخاصان درگاه تو
بسرها که شد خاک در راه تو
بافتادگان سر کوی تو
بحسرت کشان بلا جوی تو
بدرد دل دردمندان تو
بسوز دل مستمندان تو
بحق سبوکش بمیخارگان
که هستند از خویش آوارگان
بپیر مغان و می و میکده
برندان مست صبوحی زده
که فرمان دهی چون قضاراکه هان
ز اسرار نقد روانش ستان
نخستین ز آلایشش پاک کن
پس آنگاه منزلگهش خاک کن

گئتدی اول محرو یانیم‌دان, یوز جفا قالدی منه
جؤور بیلمن, کیم, بلایی-مونتحا قالدی منه
ائی پری, چوخ ایشوئیی-هوس‌نین مغرور اولما کیم
مولکی-فانی سانماگیل, کیم نه سانا قالدی, منه
تا کیم, اول خورشیدروخ گئتدی گؤزوم‌دن سو تکی
گؤز یاشیم اونون اوزون‌دن آشینا قالدی منه
سن گئدن‌دن برلو آنجا زارو افغان ائتمیشم
یئرو گؤگ, اینسو ملک جمله باخا قالدی منه
دیلبرین گئتدی, خطای, سن نئدیر‌سن دونیانی؟
چونکی جان گئتدی, بو تن, یارب, نییه قالدی منه
هردم غمینده نالوو آهیم یئتر منه
دونیا یوزونده اول یوزی-ماهیم یئتر-منه
اثبات قیلمیشام روخی-ذرد, اشکی-سورخیمی
دوییی-عشقه بؤیله گوواحیم یئتر منه
عالم خلاییقی منه جمله حسود اولا
اول آسیتانین ایتی پناهیم یئتر منه
زاهید, اوگونمه, تالئیی-سدم, دئییب یوکوش
سن وار ایشینه بختی-سییاحیم یئتر منه
کسمه اومیدی-رحمتی حق‌دن, خطای, سن
جمله خطاده لوطفی-ایلاهیم یئتر منه