سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۱۴۷۰ گوهر پیدا شد:
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۴۴
برو به گوهر
دانی زچه شد و قف تعرض جانت
دندان نشکستند سخن دامانت
دانند که وقت شعر خواندن شکنند
از شعر کلوخ چین خود دندانت
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷۳
برو به گوهر
دونی دو که مردهای بنگ و برشند
وز نشاء بنگ دایم اندر عرشند
در خانه مگو بنگ ندارند ایشان
کانجا شب و روز قرض خواهان فرشند
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷۷
برو به گوهر
جمعی که ثنات رایگان میگویند
مغرور مشو که از زبان میگویند
هستند چو کوه در خوش آمدگویی
هر چیز که گفتی تو همان میگویند
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۰
برو به گوهر
ای آن که تو را مدار بر زور بود
گر معنی من بری کجا دور بود
از بس که حریص شهرتی میخواهی
پیش از گفتن شعر تو مشهور بود
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۲
برو به گوهر
هجوم نگذارد از کف ای مایه بخل
دامان ترا چنان که تو دامن بخل
از ننگ نمیکنی نهان بخل از خلق
از بخل بود ترا نهان گردن بخل
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۰
برو به گوهر
دی با کوری کش از خسان می بینم
وز بد نفسان و واپسان می بینم
گفتم که بگو هیچ توانی دیدن
گفتا آری عیب کسان می بینم
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۶
برو به گوهر
ز آن طره که ینست آن که زو هست ایمن
جان و دل و دین باخته بنشست ایمن
معلومم شد که این دروغ است که هست
از راهزن و دزد و تهی دست ایمن
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۰
برو به گوهر
در دایره اهل هوس جا کردی
کردی چندان که خویش رسوا کردی
با آن که بسان ابر تر دامن بود
خوش بنشستی و دل به دریا کردی
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۲
برو به گوهر
ای خواجه مکن فخر به مال دگری
عیب ست توانگری به مال دگری
چون تیر نشسته خواهمت دید به خاک
زنهار دگر مپر به بال دگری
ابوالحسن فراهانی : مفردات
شمارهٔ ۴
برو به گوهر
تقلید طرز بلبل و پروانه ننگ ماست
بی شمع بال سوخته بی دام بسته ایم
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۴۳
برو به گوهر
بسوز ای شمع خوبان عاشق دیوانه ی خود را
مشرف کن بتشریف بقا پروانه ی خود را
تو شمع بزم اغیاری و من در آتش غیرت
زبرق آه روشن میکنم کاشانه ی خود را
سر من در خمارست از می لعل لبت ای گل
بهر خاری میفشان جرعه ی پیمانه ی خود را
مزن سنگ ملامت زاهدا بر ساغر رندان
اگر خواهی سلامت سبحه ی صد دانه ی خود را
چنان از باده ی بزم وصالت بیخبر گشتم
که از مستی ندانم باز راه خانه ی خود را
زکنج عافیت تا در میان مردم افتادم
فراوان یاد کردم گوشه ی ویرانه ی خود را
نیازست و محبت شیوه ی رندان میخواره
غنیمت دان فغانی شیوه ی رندانه ی خود را
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۴۶۳
برو به گوهر
رخ برفروز از می و گلگشت باغ کن
هر دل که سوز عشق درو نیست داغ کن
اکنون که خاست نغمه ی بلبل ز شاخ گل
در جام لاله گون می چون چشم زاغ کن
دود چراغ مدرسه تا چند ای فقیه
جامی بنوش و چهره چو نور چراغ کن
تا در چمن گلیست فغانی مرو برون
چون گل نماند روی بکنج فراغ کن
بابافغانی : رباعیات
شمارهٔ ۲
برو به گوهر
تا چند به نفس خویش بیداد کنیم
خود را به زوال عقل دلشاد کنیم
نخلی که بدان بهشت سر سبز شود
از پا فگنیم و دوزخ آباد کنیم
امامی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۰
برو به گوهر
نشناخته ای، ای دل بیدانش و درد
خاک از زر و سنگ از گهر و خار از ورد
در سایه فسرده، لاف خورشید زنی
ای سایه دیوار طبیعت پر ورد
اوحدالدین کرمانی : الباب الثانی: فی الشرعیّات و ما یتعلق بها
شمارهٔ ۱۳۶ - الصفا
برو به گوهر
ای دل نه تویی که در صفایی نرسی
وز خوی بدت به آشنایی نرسی
خورد و خورش ارچه عادت تست بدان
هرگز تو بدین صفت به جایی نرسی
اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱
برو به گوهر
با همنفسان دلا دمت همدم نیست
در راه حقیقت قدمت محکم نیست
موی از سر بوالفضول کم کردی تو
لیکن سر مویی زفضولی کم نیست
اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۷
برو به گوهر
بیگانه صفت دلا هوایی می زن
گه گه لافی زآشنایی می زن
زآن پیش که دست اجلت گیرد باز
در راه خلاص دست و پایی می زن
اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۱۱۶
برو به گوهر
با یار چرا چنین صبوری ای دل
افتاده به دنبال غروری ای دل
نزدیک آمد رفتن و هستی غافل
انصاف بده زکار دوری ای دل
اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۲۱۷
برو به گوهر
نارفته ره صدق و صفا گامی چند
پوشیده مرقّعی ازین خامی چند
بگرفته به تقلید الف لامی چند
بدنام کنندهٔ الف لامی چند
اوحدالدین کرمانی : الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید
شمارهٔ ۲۴۳
برو به گوهر
امروز درین زمانه بی یاری به
در خلق وفا نماند تنهایی به
چون رونق علم نیست جهل اولی تر
چون قیمت عقل نیست سَودایی به