سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۲۴۳۴۸ گوهر پیدا شد:
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۶۶
برو به گوهر
آن را که به ایزد سر و کاری باشد
رنجش از خلق سخت کاری باشد
اول دل پاک دارد آخر دامن
گر بر دل و دامنت غباری باشد
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۷۷
برو به گوهر
جمعی که ثنات رایگان میگویند
مغرور مشو که از زبان میگویند
هستند چو کوه در خوش آمدگویی
هر چیز که گفتی تو همان میگویند
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۰
برو به گوهر
ای آن که تو را مدار بر زور بود
گر معنی من بری کجا دور بود
از بس که حریص شهرتی میخواهی
پیش از گفتن شعر تو مشهور بود
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۸۶
برو به گوهر
اول طلب بخت بلندی باید
وانگه ز لب تو نوش خندی باید
از بزم مرانم چو نشستی با غیر
کای صحبت گرم را سپندی باید
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۹۵
برو به گوهر
ای خواجه به سوی حق ز دنیای مجاز
چون برگردی نماند این بیشی و ناز
بنگر که دوکس چون زرهی برگردند
آنکس که بود پیش ز پس ماند باز
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۹۶
برو به گوهر
یک ذره ز خاک پای آن ماه طراز
گر زان که به دستت افتد ای محرم راز
در چشم تر انداز که پیش از من و تو
گفتند نکویی کن و در آب انداز
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۲
برو به گوهر
هجوم نگذارد از کف ای مایه بخل
دامان ترا چنان که تو دامن بخل
از ننگ نمیکنی نهان بخل از خلق
از بخل بود ترا نهان گردن بخل
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۰
برو به گوهر
دی با کوری کش از خسان می بینم
وز بد نفسان و واپسان می بینم
گفتم که بگو هیچ توانی دیدن
گفتا آری عیب کسان می بینم
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۷
برو به گوهر
از عالم سفله ای پسر هیچ مخواه
چون درگذرست از گذر هیچ مخواه
از خشک و تر جهان دون گر مردی
الاّ لب خشک و چشم تر هیچ مخواه
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۸
برو به گوهر
گر دل خواهی ای تن محنت پیشه
مگذار دل شکسته بی اندیشه
چون شیشه شکسته گشت پا نگذارند
دیگر نتوان ساختن از وی شیشه
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۵۵
برو به گوهر
باشد به مثل گر حاتم طی
آن طبع که سرکشست کی گیرد کی
هرگاه که ابر کرمش ریزش کرد
بنگر که چگونه می جهد برق ازوی
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۰
برو به گوهر
در دایره اهل هوس جا کردی
کردی چندان که خویش رسوا کردی
با آن که بسان ابر تر دامن بود
خوش بنشستی و دل به دریا کردی
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۱
برو به گوهر
ظاهر بینان که دم زنند از یاری
زنهار که یار خویششان نشماری
ماننده آینه و آبند این قوم
تا در نظری، در دلشان جا داری
ابوالحسن فراهانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۲
برو به گوهر
ای خواجه مکن فخر به مال دگری
عیب ست توانگری به مال دگری
چون تیر نشسته خواهمت دید به خاک
زنهار دگر مپر به بال دگری
ابوالحسن فراهانی : مفردات
شمارهٔ ۱۰
برو به گوهر
پیش قدرت لاف زد روزی ز رفعت آسمان
وین زمان از شرم نتواند که سر بالا کند
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۲
برو به گوهر
ساقیا بیدار گردان چشم خواب آلوده را
باده نوش و نقل کن دلهای خون پالوده را
لاله از حد میبرد مستی و گل تر دامنی
خیز و در جام شراب انداز مشک سوده را
گر گناهی نیست در مستی ثوابی نیز نیست
اجر چندانی نباشد کار نافرموده را
کشتی می میبرد از ورطه ی عقلم برون
ورنه آسان چون روم این راه ناپیموده را
آنچه در گنج دو عالم نیست در میخانه هست
تا بخواری ننگری این کهگل فرسوده را
ای صبا بگذر بخاک شوربختان فراق
این نمک بر دل میفشان مردم آسوده را
نامه ی درد فغانی قابل تحریر نیست
بهر این بیت العمل ضایع مگردان دوده را
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۳۹
برو به گوهر
هرگز نظر بکام نیالوده ایم ما
فارغ نشین حسود که آسوده ایم ما
زخم دل شکسته بالماس بسته ایم
بر داغهای سینه نمک سوده ایم ما
آب حیات در نظر و مهر بر دهان
آئینه در برابر و ننموده ایم ما
یکرو و یکدلیم اگر نیک و گر بدیم
قلب سیه بحیله نیندوده ایم ما
کمتر زهر کمیم و کم از کمتریم هم
بر خود هزار بار نیفزوده ایم ما
خود را چنانکه هست بمردم نموده ایم
هر جا که بوده ایم چنین بوده ایم ما
دم در کشیده ایم فغانی زنیک و بد
در هر فسانه باد نپیموده ایم ما
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۴
برو به گوهر
در مستان زدم تا حال هشیاران شود پیدا
نهفتم قدر خود تا قیمت یاران شود پیدا
فلک ای کاش بردارد ز روی کارها پرده
که نقد زاهدان و جنس میخواران شود پیدا
ز سیل فتنه چون در ورطه افتد زورق هستی
در آن طوفان سرانجام سبکباران شود پیدا
هوای ذره پروردن ندارد آفتاب من
که استعداد هر یک زین هواداران شود پیدا
اگر معشوق نگشاید گره از گوشه ی ابرو
هزاران عقده در کار گرفتاران شود پیدا
بدور چشم مستت باده می نوشند و می ترسم
که ناگه فتنه یی در بزم میخواران شود پیدا
شراب لعل در جامست و من در سجده سهوست این
گذارم گر عذار لاله رخساران شود پیدا
فغانی باده پنهان خور که حق از غایت رحمت
نمی خواهد که کردار گنهکاران شود پیدا
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۶۲
برو به گوهر
یار را چون هوس صحبت درویشانست
گر قدم رنجه کند دولت درویشانست
جگر پاره و داغ دل خونابه چکان
لاله ی عیش و گل عشرت درویشانست
پای بر چشم فقیران نه و اندیشه مکن
کاین عنایت سبب حرمت درویشانست
می رسد نعمت وصل تو باقبال خیال
هم خیالت که ولینعمت درویشانست
رخ متاب از من درویش که سلطانی حسن
از صفای نظر و همت درویشانست
غیر ازین قوم که آیینه ی احوال همند
کیست کورا خبر از حالت درویشانست
گرچه صد نامه سیه کرد فغانی ز گناه
نظرش بر کرم و رحمت درویشانست
بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۸۱
برو به گوهر
تویی مراد دو عالم خرد همین دانست
کسی که دید خدا در میان چنین دانست
خطا نگر که بیکدم هزار شیشه ی دل
شکست زاهد و خود را درست درین دانست
هر آنکه دست به دست گره گشایی داد
کلید گنج سعادت در آستین دانست
به پایه ی شرف آن رند حق شناس رسید
که ریگ بادیه را لعل آتشین دانست
چنان کرشمه ی ساقی ربود عاشق را
که درکشید می تلخ و انگبین دانست
ز برق حادثه آتش بخرمنش نرسید
غنی که قدر گدایان خوشه چین دانست
سزد که مهر سلیمان باهرمن بخشد
هر آنکه نیک و بد کار از نگین دانست
چه خاک در نظر همتش چه آب حیات
کسی که شیوه ی رندان ره نشین داشت
قبول داشت فغانی که مقبلش خواندی
تو طعنه کردی و آن ساده آفرین دانست