سوره فتح دعای نصر دعای توسل
عبارات مورد جستجو در ۳۶۰۹۶ گوهر پیدا شد:
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۸
برو به گوهر
جان در غمت از جهان جدائی دارد
سر در رهت آرزوی پائی دارد
دل وصل تو میخواست قضا گفت آری
این جغد کنون سر همائی دارد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۲۹
برو به گوهر
چشمم همه بی تو موج خوناب زند
بختم همه بی تو نقش بر آب زند
باز آی که خون مرده اندر رگ دل
در بزم تو خنده بر می ناب زند
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۰
برو به گوهر
چشمان تو آهوان آهو گیرند
در حسن غزال تو طبیعت شیرند
نتوان ز کمینگاه نگاه تو گذشت
ترکان کرشمه دست بر شمشیرند
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۳
برو به گوهر
در عشق تو خون ز چشم امید چکید
وز شرم تو خوی ز ماه و ناهید چکید
شب در دل من خیال روی تو گذشت
جای خویم از مسام خورشید چکید
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۴
برو به گوهر
دی بی تو به چشمم مژه پیکانی کرد
بر تن همه موی من مغیلانی کرد
حال شب من مپرس کز هجر رخت
بر مور دلم بلا سلیمانی کرد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۶
برو به گوهر
در دام تو هیچ جان گرفتار مباد
پود غم تو دل کسش تار مباد
با ما گفتی که روز عمرت چون است
روزم چه که هیچ شب چنین تار مباد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۳۹
برو به گوهر
دی چرخ که از بقا مبادش امید
تا بر دل من زخم زند تیغ کشید
در دست تو بود دل بدان واسطه شد
کاول اثر زخم به دست تو رسید
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۱
برو به گوهر
در خنده چو بر لعل تو شکر چسبد
این جان چو مگس به دیده تر چسبد
از ترس من این دو پلک بر هم نزنم
کز شهد مبادا به هم اندر چسبد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۴
برو به گوهر
در باغ ز عشق تو چمن می سوزد
هجر تو روانم به بدن می سوزد
یاد تو چو باده ای که دیرینه بود
مغز خرد اندر سر من می سوزد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۶
برو به گوهر
روزی دلم از غم تو بگسسته شود
گز لوح وجود نام من شسته شود
از بسکه خیال تو هجوم آورده ست
ترسم که همی راه نفس بسته شود
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۵۲
برو به گوهر
شب بر دل من دوره غم می بیزد
غم بر سر من خاک عدم می بیزد
من خاک شدم هنوز خاکستر غم
دل بی تو بر این جان دژم می بیزد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۵۸
برو به گوهر
گفتم که چو بخت هجر در خواب شود
خون جگرم مگر می ناب شود
زلف شب من به صبح گردن ننهد
خورشید ز نور اگر رسن تاب شود
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۰
برو به گوهر
گفتی شب هجرت از چه تب می زاید
آخر شب غم روز طرب می زاید
آبستن روز است شب اما شب من
هرصبح بجای روز شب می زاید
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۱
برو به گوهر
گفتی شودت ز وصلم اقبال بلند
چندین منگار غصه بر جان نژند
آری شب بخت تیره نیکو رسنی ست
تاگردون آفتابم آرد به کمند
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۲
برو به گوهر
گر ابر نمی ز چشم من بردارد
تا نفخه صور آتش دل بارد
ور زانکه گذر کند به سوی بستان
بستان همه وقت درد و غم بار آرد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۳
برو به گوهر
مه پیش رخت به عذرخواهی آید
جان پیش تو مست و عقل ساهی آید
از خانه برون خرام تا سوی چمن
خورشید ز گردون به گیاهی آید
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۵
برو به گوهر
وقت آمده کاین جان و تنم پاک رود
وز عالم خاکی سوی افلاک رود
زنهار مکن این ستم ای بخت که دل
نادیده وصال دوست در خاک رود
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۶۶
برو به گوهر
هجران تو چون وصال جاوید شود
ماه از تو به از هزار خورشید شود
حسرت ز تو شیرین تر از امید شود
ای وای کسی که از تو نومید شود
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۱
برو به گوهر
جز یاد تو در سینه ما یاد مباد
جز نام توام بر لب فریاد مباد
بی حلقه زنجیر تو آزاد مباد
بی درد غم رخت دلی شاد مباد
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۷۵
برو به گوهر
از شرم رخت چهره نهان دارد مهر
در عشق تو تب همی بجان دارد مهر
مهر تو که نور مهر ومه سایه اوست
من دانم ودل کز آسمان دارد مهر