مِثْلِ مَسًهْ گُوکی دٰایِمْ چٰاقِهْ کیجٰا
گٰاهی بِهْ یَیْلٰاقْ، گٰاهی قَشْلاقِهْ کیجٰا
عٰاجِهْ گِرْدِنْ وی چی اِسْپِهْ سٰاقِهْ کیجٰا
خُوبُونْ پِرْنِهْ، وَلی کِهْ طٰاقِهْ کیجٰا

پئیزْ بَپچْ وُ بالا خِدارِهْ هارِشْ
کَمْ کَمْ دَکِنْ وُ ویهاره ماره هارِشْ
خُوشِهْ که چینّی، بی‌چاره هارِهْ هارِشْ
روزِ قیامتْ، سَبْزِهْ قِوارِهْ هارشْ

سه تا چینّه کا داشتْمه خجیروُ خارکْ
اتّارِهْ کِرْچِکْ بَوِرْدِهْ، اِتّا رِه شالکْ
اتّا بَمونِس وَنگْ بَکَنِهْ بهارِکْ
اوُنهم کَتِهْ پِهْ کَتِهْ زنّه کِتارِکْ

وَنُوشه رِهْ گِمٌهْ چییهْ ته دامِنِ چاکْ؟
نوروزْ بِمُونه، نظرْدارْنی سوی خاکْ؟
ته پنج روزهْ عُمرْ دارنی، تِرِهْ چییِه باکْ؟
هر کَسْ به دنی کَمْ بزیسْته، هَسِّه پاکْ

آدم واش نسیه، سزّه درآوره کو
آدم گِل نیه، هر نوویهار کِنِهْ بو
آدم ذرّه خاکه، هرچی اولیا بو
حیفه که آدمی، اَنّه بی بفا بو

دِنْیا ره بفانیه، بقا ندارنه
مرگ با آدمی حقّه، دعوا ندارنه
اجل اجله (اجل هسّه)، شاه و گدا ندارنه
هر کس پی مال (بی‌عمل) شونه، حیا ندارنه

نَدوّمه که این قالبْ بساتن چیه؟
بساتنْ قالب، اَیی بَهْلُوتنْ چیه؟
بیُوردنْ به پیش وَ دَرْ نَواتنْ چیه؟
زمین بَزوئنْ وُ خاکْ بساتنْ چیه؟

گلْ ونهْ مره، بو کنهْته پَنّونه
سه ونه مره، گاز بزه ته دَنّونه
جنافه خشِ مال دَرهْ، مه دَندوُنه
این ره هاکن ته، مه یادگار بمونه

زمونهْ مره هَرْ دَمْ کشاکش گیره
گاهی به خشی، گاهی به ناخش گیره
امیر گنه: این‌کار به فلک خش گیره؟
منْ زندهْ بوئمْ، دوستْ لَحَدْ ره کَشْ گیره

زَمونه مرهْ هَرْدَمْ کشاکَشْ بویی
گاهی به خشی، گاهی به ناخشْ بویی
امیر گنه: تا کَیْ فلکْ ره خشْ بویی
منْ زندومهْ مه جانْ دیگرِ کَشْ بویی

زنگی دیمه که سرچشمه‌ی حیات بویی
عاجِ تَنْ ره دیمهْ کِه رنگ داشته شویی
امیر گنه: این حکایتْ وینه بُویی
عاجِ تَنْ که حوره، تَنْ ندارْنهْ شُویی

پِیْغومْ که ته جا رِسیمِهْ چُونِه ته کارْ؟
مِرِهْ سَرزَنِشْ کِرْدی، نوومه ته یارْ
مِرِهْ حدِّ اونْ نییِهْ که بَوومْ ته یارْ
تِهْ بَنْدوُمِهْ، وینِهْ بَرُوشْ، وینِهْ شِرْدارْ
امیر گِنِهْ: مِهْ مَسْتِهْ چِشْ بی‌بفایارْ!
میراثْ نَوونِهْ کَسْ‌رِهْ، کسٰاتِهْ بازارْ
ته مُونگْهِ سو آلِ قِرْبُونْ بُومّه (شومّه) سی وارْ
ته مَسْتِهْ چِشِ سُو، که مِرِهْ نیازارْ!

حیاتِه تِنِه نُومُ و نباته ته خِشْ
ویهارِهْ تنه دیم وُ پَئیزهْ ته کَشْ
ته دیمْ نقره‌یِ پاکه، طلای بیغَشْ
ماهیمِه، تِنِهْ دُومْ دَکِتِمِهْ، کنارْکَشْ
منْ بمردِه روزُ تختْ‌رِهْ شِنِهْ سِراکَشْ
شه مَعْجَر رِهْ کَفِنْ، سَر تا پا کَشْ
دِگارْدِنْ کَفِنْ لٰاره، هٰادِهْ دِتاخِشْ
گَرْوَرِنْ دوزخْ، بَلْ نَنِمایِهْ آتَشْ

امیر گنه: اینْ شهررِهْ چه کارْ بسازِمْ
ناکَردِه چَل رِهْ چٰارِهْ، ناچارْ بسازِمْ
گاهی به دِریو، گَهْ به کنارْبسازِمْ
اَلْقصّهْ به جُورِ روزگارْ بسازِمْ
گاهی سَرِ زِلْفْ، گَهْ به زُنّارْ بِسازِمْ
گاهی سَرخوش وُ گَهْ به خُمارْ بسازِمْ
گاهی به گِلْ وُ گِه به گِلزارْ بسازِمْ
گاهی به رقیبْ، گه به نگار بسازِمْ

بدیمه اَمرُو مَسّهْ چشْ، چیره حوره
ندیمه هلاشهْ زندگی قصوره
صدف بئیتهْ شه شربت طهوره
برُو بَوینمْ ته زندگی چی جوره
دوستْ مشکْ و گلوْ شه کَمنْ ره بَشُوره
وی مشکهْ دْهُونْ دارنه، دَنّونْ بلوره
گرْدِ گله باغْ، صفْ بزه دیمه موره
چنونکه زُحَلْ بَئیرهْ مُونگِ نَورهْ

گتمهْ که دمی دُوستْ ره نَوینمْ جایی
هَمُونْ دَمْ منهْ جان و مه دلْ دَرْآیی
ته نَدینْ مهْ تن رشته بیِّه، وایی
شادْباشْ تو که منْ دارْمهْ اندی جفایی
تَرْسمّهْ جُوونی، اَجلْ مه سَرْ آیی
دینْگننْ به خاکْ، ته عشق مره گردْ آیی
پرسشْ هاکننْ، پرسشْ‌ره مه اَرْخایی
پرسنْ پرسنْ، ته نوم رهْ زبُونْ دَرْآیی

دایم به ته حوری روشی نگار بو!
ساقی و صراحی و پیاله کار بو!
مغنّی تنه زهره‌یِ سر سالار بو!
تا دنی بو، این صحبت تنه به‌کار بو!
ای رستم پیون، چاکر تنه هزار بو!
چون بهمن و دارا، صد هزار شکار بو!
تخت کامرونی به ته پایدار بو!
ته دشمن به چاه ظلمت، خوار و زار بو!
زحل به تنه در دکَتْ خوار و زار بو!
عُطارِدْ نویسنده‌ی ته هر کار بو!
حاتم به تنه مطبخ یکی سالار بو!
غم زمونه نوّو، شادی بسیار بو!

یِکی نَظِرْ، مِهْ کَیْوٰانْ بَوِرْدی تٰارٰاجْ
تِهْ دُومْ دَرِمِهْ، مِهْ کٰارْ سٰاجِنّی بِسٰاجْ!
تِهْ مَسِّهْ چِشِ گُوشِهْ، مِنِهْ دِلِ لٰاجْ
زَنّی مِرِهْ تیر وُ مِنِهْ دِلْ کِنّی لٰاجْ
اِسْتٰا بیمِهْ شِهْ جٰانْرِهْ هِدٰا مِهْ تٰارٰاجْ
چِشْ هٰازُومِهْ تِهْ مَخْمِلْ وُ تِهْ سَرِ تٰاجْ
مُشْکِلْ کَسْ بِهْ تِهْ دوُمْ دَکِتْ، دٰارِهْ عِلٰاجْ
تِهْ دُومْ دِرِمِهْ، مِهْ کٰارْ رِهْ سٰاجِنّی، سٰاجْ!
زَنْگی دیمِهْ کِهْ سَرْرِهْ دَرْ اُورْدِ، بِهْ کٰاجْ
زٰاغِ مَرْگِهْ رُوزْ هَسْتْ و بِلْبِلِ ویلٰاجْ
عُود وُ چَنْگْ وُ چینی وُ پِیٰالِهِ‌ِیِ سٰاجْ
گِنِنِهْ: پَری اینِهْ کِهْ سَرْ هُونیٰا تٰاجْ
خُورْ تٰا وِنِهْ وُ شٰاهِ خِرٰاجِهْ تِهْ مٰاجْ
بِشْکِسْتِهْ بِهْ سُورْ کَمِرْ، کِهْ سُورِهْ یٰا کٰاجْ؟
زَنْگی سَرِ دَسْتْ دٰارْنِهْ پیٰاله‌یِ عٰاجْ
تٰا خینْ بَکِنِمْ قَیْ، بِهْ خوش (خِشْ) آوَرِهْ سٰاجْ

شادی گَرْ بوارهْ به افلاکِ گیتی،
آخرْ تَنْ بنِ خاک، دردناک گیتی
مه تَنْ کشتی آسا کَته چاکِ گیتی
غَمْ خرنهْ شو و روزْ، در کلاّکِ گیتی
مردمْ همه بوئنْ گلهْ ناکِ گیتی
مره گلهْ از مه بَختهْ، ناکِ گیتی
خلقون سیرْ کننْ همه به خاک گیتی
منه سر و جانْ: هسّنهْ غم‌ناک گیتی
دوستْ منه سَرْ ره دنهْ به خاک گیتی
تَنْ جهْ مهرِبُونی دارْنهْ خاک گیتی
فَلکْ گِل خالْ بَورْده خاک گیتی
دیگرْ در نَکنّهْ سَرْ ز خاکِ گیتی

در درون تنگنا، با کوره اش، آهنگر فرتوت
دست او بر پتک
و به فرمان عروقش دست
دائماً فریاد او این است، و این است فریاد تلاش او:
« ـــ کی به دست من
آهن من گرم خواهد شد
و من او را نرم خواهم دید؟
آهن سرسخت!
قد برآور، باز شو، از هم دوتا شو، با خیال من یکی تر زندگانی کن!»

زندگانی چه هوسناک است، چه شیرین!
چه برومندی دمی با زندگی آزاد بودن،
خواستن بی ترس، حرف از خواستن بی ترس گفتن، شاد بودن!
او به هنگامی که تا دشمن از او در بیم باشد
( آفریدگار شمشیری نخواهد بود چون)
و به هنگامی که از هیچ آفریدگار شمشیری نمی ترسد،
ز استغاثه های آنانی که در زنجیر زنگ آلوده ای را می دهد تعمیر...

بر سر آن ساخته کاو راست در دست،
می گذارد او ( آن آهنگر)
دست مردم را به جای دست های خود.

او به آنان، دست، با این شیوه خواهد داد.
ساخته ناساخته،یا ساخته ی کوچک،
او، به دست کارهای بس بزرگ ابزار می بخشد.
او، جهان زندگی را می دهد پرداخت!

1331