بِلْبِلْ صِفِتْ بَدیمهً هِواٰی تِهْ رُخْ
نَدیمهْ دَستِهْ گِلْ رِهْ هَمْتٰای تِهْ رُخْ
ماه وُ سِتارِهْ هَرْ دِ گُمراٰیِ تِهْ رُخْ
مِنْ کیمِهْ نِکِمّهْ جٰانْ فِدایِ تِهْ رُخْ

امیر گِنِهْ: مِهْ دِلْ‌رِهْ بَوِردی، بازآرْ
با این دُوستی مِهْ سُوتِهْ دِلْ‌رِهْ نیازارْ
هَسّمِّهْ مَجنونْ، تُو لیلی، مِن خریدارْ
امروزْ کِمِّهْ سُودا که تُو دارْنی بازارْ

آشفته‌ی اون موی افشون بَووئمْ
من بلبل رخسار گُل‌گون بووئم
من عاشق ته قد و مییون بَووئمْ
قربون کمند گیسوان بَووئمْ

سوداییِ لَعلِ بَدخْشون بَووئمْ
نَرگسِ چشمونِ وَرْ قربُونْ بَووئمْ
باغِ بهشتْ ونهْ دَرْبونْ بَووئمْ
پیرونه سَری ونهْ جووُن بَووئمْ

امیر گنه: چی کالهْ رَحْمْ دارمه یارونْ!
دَرْشُو شَحْم و لَحْمْ، کَشِهْ چَمْ دارمه یارونْ!
دستْ زَمّهْ زِلْفِ خَمْ‌رِهْ، چَمْ دارمه یارونْ!
اونْ کانِ طلایِ احمرْ دارمه یارونْ!

چِلُویی دوسْ مه، هر دم چِلُو دَری تو
زرِ شیشه‌ره مونّی، گِلُودَری تو
اگر دونّم که قلم فرُو دری تو،
اونوخت اِمِّهْ من، اوّلِ خُودری تو

امیر گنه: دوستْ دارمه یکی چه حوره
دَنّونْ دُرّ و لُو شکر و تنْ بلوره
وارنگْ کال وُ دیمْ آل وُ دْ چشْ مَخموره
زلفْ بُورهْ، میونْ موره، دْلو طهوره

امیر گنه: یار دارمه که پری‌ذاته
وره عَسل و قَنّ و نواتْ بساته
حُوری به تماشایِ ته صُورتْ ماته
حاضرُونْ بدینی، کارهْ اینسونْ بساته

هر گاه که بُناگوش بَکشی کَمُون ته
هر روزْ صد وارْ، ونه بئوئمْ قربونْ ته
امیر گنه: حوری روشْ، مو میونْ ته
چه گنی سَرِ پلْ بَئیرمْ دامونْ ته

اَیْ خُویِ خمارْ ته سَرْ به بالشْ بویی
مه دلْ به ته جا مایلهْ، نالشْ بویی
مه جانْ به تنه جانْ به کشاکشْ بویی
منه مدّعا دوستِ دْ تا خشْ بویی

گلِ وَلگْ ته جا گَرْ هاکنهْ نخاری
دَرْ دَمْ به منه چشِ اَسْلی دَرْآری
تو که سرخهْ گِل وَلْگْ ره جومه داری
ورازْنهْ مه دلْ ره صید کردهْ داری

سَرْ رهْ بشسّی، زلفْ ره برُو بساتی
سرمهْ دْ کشی چشْ ره سیو بساتی
دْزلفْ ره شه دیمِ پیچ و تو بساتی
اسٰا عاشقِ روزْ ره به شو بساتی

هَرْگَهْ کِهْ مِنِهْ دُوسْتِ دِچِشْ‌شُونِهْ خٰوابْ
نَمُونِّهْ بِهْ مِنْ طٰاقِت وُ شوُنِهْ مِهْ تٰابْ
شُوی ظِلِمٰاتْ مِجِّمِهْ دُوسْتْ رِهْ بی تٰابْ
دُوسْتْ رِهْ دیمِهْ شِهْ ورْ ظِلِمٰات وُ مَهْتٰابْ
دِچِشْ نَرْگِسِ مَسِّهْ، دِلُوئِهْ عَنّٰابْ
دِ دیمْ خُوروُمُونگْ وُ دِهوُنْ حُقِّه‌یِ نٰابْ
نَدُوّمِهْ تِنِهْ خُو وُ نَدُوّمِهْ تِهْ بٰابْ
اَنْدی دُوّمِهْ کِهْ هَسِّمِهْ تِهْ عِشْقْ بی تٰابْ

شیرین غمزه دوست سر کو خجیره
با وی همزبونی، روبرو خجیره
هزار جیم و دالْ، حلقه‌ی مو خجیره
دَ چی عنبرین پلّه، به رو خجیره
به دور قمرْ، زنجیرِ مو خجیره
با صفحه‌ی گُل، مشکِ خودرو خجیره
سیمینْ ذقنْ ره خالِ هندو خجیره
مشکین خط و خالْ ره، رنگ وُ بو خجیره

امیر گنه: مه دوستْ بدرهْ یا هلاله؟
یا سَرچشمه‌ی اُونهْ که بی‌زوالهْ؟
ته مشکینه می‌که عنبرینه خاله،
هَرْ حَلقهْ هزارْ جیم وُ هزارونْ داله
اُونْ تنه دیمْ دَرهْ، اُونْ چی مٰالهْ؟
نَدوّمهْ زلْفِ سیٰاهیهْ یا خاله؟
دِ وارنگْ که ته پیلهْ اسّائهْ کٰالهْ
بَپیسْتْ وی حَروُمْ، نپیسّهْ وی حلالهْ

ایْ مَستهْ که دیمْ ره دَرْ اینگو دریچه
هزارْعاشقِ خُونْ به اُونجه، دریجه
امیر گنه: مه سرخهْ گِلْ دَستیجهْ!
دیوْ ره نَرْسهْ سودا کنهْ پری جهْ
کاری نَکنْ که دلْ به ته جٰا برَنجهْ
کاری‌ها کنْ که دُوستْ به ته جا بغَنْجهْ
تو اُونْ پَری‌یی که دیوْ ته جه وریجهْ
روا نیهْ دیوْ سودا کنهْ پری جه

اونْ تُرکهْ کیجا که وی سرایِ امایی
لَعلِ بَدَخشونْ و دُرّ پربهایی
بدیمه دردِ عشقْره که هرجا آیی،
اُو نمونه مه پراوچشمون، دتایی
دْ کمنْ بدیمه انداته به بالی،
قَدْ سُوره بالا داشته، هلا کیجایی
چین حلقه ره خشْ هنیا استایی
امیر گنه: مه دوستْ به خورِ همتایی

شُومّه به تماشا که بَیُورم یاری
بدیمه زری تَشتْ، عَنبرْ لُو ویماری
بالا بلنْ، اَبرو کَمنْ، سوره داری
که گُل‌ها فدایِ چنین یار بباری
نگذشته بی مدت، به روزگاری
در آمو حَمّومْ مَسّه چشْ، سوره داری
بَشسّه شه کَمنّ ره و هُو پچاری
صد جیم و اَلفْ به هَرْ گلاله داری

به روی در، به روی پنجره ها
به روی تخته های بام، در هر لحظه مقهور رفته، باد می کوبد.
نه از او پیکری در راه پیدا
نیاسوده دمی بر جا.
خروشان ست دریا
و در قعر نگاه، امواج او تصویر می بندند
هم از آن گونه کان بود
ز مردی در درون پنجره بر می شود آوا:
«دو دوک دوکا! آقا توکا! چه کارت بود با من؟».
در این تاریک دل شب
نه زو بر جای خود چیزی قرارش.
«درون جاده کس نیست پیدا.
پریشان است افرا»
گفت توکا:
«به رویم پنجره ت را باز بگذار
به دل دارم دمی با تو بمانم
به دل دارم برای تو بخوانم.
ز مردی در درون پنجره مانده ست ناپیدا نشانه.
فتاده سایه اش در گردش مهتاب، نا معلوم از چه سوی، بر دیوار
وز او هر حرف می ماند صدای موج را از موج
ولیک از هیبت دریا.
«چگونه دوستان من گریزان اند از من»
گفت توکا:
«شب تاریک را بار درون وهم ست یا رؤیای سنگینی ست!»
و با مردی درون پنجره بار دگر برداشت آوا:
«به چشمان اشک ریزانند طفلان.
منم بگریخته از گرم زندانی که با من بود
کنون مانند سرما درد با من گشته لذت ناک.
به رویم پنجره ت را باز بگذار
به دل دارم دمی با تو بمانم
به دل دارم برای تو بخوانم
ز مردی در درون پنجره آوا، ز راه دور می آید:
«دوک دوک دوکا، آقا توکا!
همه رفته اند و روی از ما بپوشیده
فسانه شد نشان انس هر بسیار جوشیده
گذشته سالیان بر ما
نشانده بارها گل شاخه تر جسته از سرما.
اگر خوب این، وگر ناخوب
سفارش های مرگ اند این خطوط ته نشسته
به چهر رهگذر مردم که پیری مینهدشان دل شکسته.
دل ات نگرفت از خواندن؟
از آن جان ات نیامد سیر؟»
در آن سودا که خوانا بود، توکا باز میخواند
و مردی در درون پنجره آواش با توکا سخن می گفت:
«به آن شیوه که میل تو آن می بود
پی ات بگرفته نو خیزان به راه دور میخوانند
بر اندازه که می دانند.
به جا در بستر خارت، که بر امید تر دامن گل روز بهارانی
فسرده غنچه ای حتی نخواهی دید و این دانی.
به دل ای خسته آیا هست
هنوزت رغبت خواندن؟»
ولی توکاست خوانا.
هم از آن گونه کاول بر می آید باز
ز مردی در درون پنجره آوا.
به روی در، به روی پنجره ها
به روی تخته های بام، در هر لحظه مقهور رفته، باد می کوبد
نه ازو پیکری در راه پیدا.
نیاسوده دمی بر جا، خروشان ست دریا.
و در قعر نگاه، امواج او تصویر می بندند.

می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
نیست یکدم شکند خواب به چشم کس ولیک
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند.
نگران با من استاده سحر.
صبح میخواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر.
در جگر لیکن خاری
از ره این سفرم می شکند.
نازک آرای تن ساق گلی
که به جان اش کشتم
و به جان دادم اش آب.
ای دریغا! به برم می شکند.
دست ها می سایم
تا دری بگشایم.
بر عبث می پایم
که به در کس آید.
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند.
می تراود مهتاب
می درخشد شب تاب
مانده پای آبله از راه دراز
بر دم دهکده مردی تنها
کوله بارش بر دوش
دست او بر در، می گوید با خود:
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند.