عبارات مورد جستجو در ۲۱۳۲ گوهر پیدا شد:
امیر پازواری : پنج‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۳
چیوٰا (چیبُو) کِهْ مِنْ بَوْوِّمْ تِهْ نُو خُونِه‌یِ دَرْ؟
تٰا تُو دَرْ بِئی، تَکْیِهْ کِنی بِهْ مِهْ وَرْ
چیوٰا (چیبو) کِهْ مِنْ بَوْوِّمْ تِهْ گِلُونِه‌یِ زَرْ؟
دٰایِمْ خِت وُ خُو کِرْدْ بُومْ دِ وٰارِنْگِ وَرْ؟
دُوسُتْ یُوسِفِ چیرِهْ، یُوسِفْ تُومْ هَمْ خِجیر تِرْ
خُوونِهْ خِجیرْبُو، خٰاکْ بِهْ خِجیریِ سَرْ
اَیْ وٰاکِهْ گِذِرْ کِنّی بِهْ آمِلِ شَهْرْ
پَیْغُومْ بَوِرْ بِهْ یٰارْ، بی بَفٰا، دِلْ آزَرْ!
تِهْ بَنْدوُ مِهْ تٰا گِذِرْ بِهْ کُوهْ کِنِمْ سَرْ
تِهْ رَهیمِهْ تٰا مِرْغْ بِهْ دِرْبُو شَنِّهْ پَرْ
تٰا تُو دَرْ بِئی، تَکْیِهْ کِنی بِهْ مِهْ وَرْ
چیوٰا (چیبو) کِهْ مِنْ بَوْوِّمْ تِهْ گِلُونِه‌یِ زَرْ؟
دٰایِمْ خِت وُ خُو کِرْدْ بُومْ دِ وٰارِنْگِ وَرْ؟
دُوسُتْ یُوسِفِ چیرِهْ، یُوسِفْ تُومْ هَمْ خِجیر تِرْ
خُوونِهْ خِجیرْبُو، خٰاکْ بِهْ خِجیریِ سَرْ
اَیْ وٰاکِهْ گِذِرْ کِنّی بِهْ آمِلِ شَهْرْ
پَیْغُومْ بَوِرْ بِهْ یٰارْ، بی بَفٰا، دِلْ آزَرْ!
تِهْ بَنْدوُ مِهْ تٰا گِذِرْ بِهْ کُوهْ کِنِمْ سَرْ
تِهْ رَهیمِهْ تٰا مِرْغْ بِهْ دِرْبُو شَنِّهْ پَرْ
امیر پازواری : پنج‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰
امیر گنه: با این‌که پَهْلونْمِه به کَونْ
از اینْ بیش طمعْ نییه مره به خوبون
کُردی مِثْل و مونند گِنِنِهْ به خوبون
ای مرد کنارِ کیمهْ و داشتْمه شه خُونْ
امروزْ به گِذِرْ دیمه شه شاه خوبون
مه دل‌رِهْ بَوِرْدِهْ، تَنْ نئیر نه آروُنْ
سه هفتوئِه شه کارْرِهْ هدامه سامون
اسٰاوَخْتِهْ که عشقْ بَوِرِهْ به پایونْ
اسا من تنه پیشْ گرفتار بئیُوونْ
ته واستیرهْ که شاه ره بئیتمه دامونْ
از اینْ بیش طمعْ نییه مره به خوبون
کُردی مِثْل و مونند گِنِنِهْ به خوبون
ای مرد کنارِ کیمهْ و داشتْمه شه خُونْ
امروزْ به گِذِرْ دیمه شه شاه خوبون
مه دل‌رِهْ بَوِرْدِهْ، تَنْ نئیر نه آروُنْ
سه هفتوئِه شه کارْرِهْ هدامه سامون
اسٰاوَخْتِهْ که عشقْ بَوِرِهْ به پایونْ
اسا من تنه پیشْ گرفتار بئیُوونْ
ته واستیرهْ که شاه ره بئیتمه دامونْ
امیر پازواری : شش‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۴
اُونْمٰاهْ کِهْ بُورْدِهْ بِهْ تِهْ وٰاهِشْتِمِهْ شَهْرْ
اَیْ مِرِهْ بَوینی چَنْگْ زَنّی تِهْ شِهْ خِرْ
چِشْ بِهِشْتْمِهْ تٰا بُوهَمِهْ سٰالْ اَزْ اُو تَرْ،
دِلِ غِصِّهْ خِرْ، هِشْتِمِهْ سُونِ آذَرْ
تَنْ‌رِهْ وِریجِنْ پٰاکْ بُورِمْ کَیْهُونِ سَرْ،
تٰا تِهْ دَفْتِرِ عِشْقْ‌رِهْ کِنِمْ اَزْنُو بَرْ
اَیْ مِرِهْ مِهْ زِنْدِگی بِیٰارْدی اَگِرْ
هِچّی نَخِرِمْ، خِرِمْ شِهْ زِنْدِگی بَرْ
تُو بَکِتْ مِنِهْ چِشْ بِهْ کَسْ هٰارِشِهْ اَرْ،
یٰا بَکِتْ بِهْ توُ، بٰا دیگری کِنِهْ سَرْ،
رِسْوٰابِهْ تِهْ عِشْقْ، دَکِتْ بُوئِمْ بِهْ آذَرْ،
وَرْزِمْ گُوهِرِ عِشْقْ کِهْ نِزٰائِهْ مٰادِرْ
اَیْ مِرِهْ بَوینی چَنْگْ زَنّی تِهْ شِهْ خِرْ
چِشْ بِهِشْتْمِهْ تٰا بُوهَمِهْ سٰالْ اَزْ اُو تَرْ،
دِلِ غِصِّهْ خِرْ، هِشْتِمِهْ سُونِ آذَرْ
تَنْ‌رِهْ وِریجِنْ پٰاکْ بُورِمْ کَیْهُونِ سَرْ،
تٰا تِهْ دَفْتِرِ عِشْقْ‌رِهْ کِنِمْ اَزْنُو بَرْ
اَیْ مِرِهْ مِهْ زِنْدِگی بِیٰارْدی اَگِرْ
هِچّی نَخِرِمْ، خِرِمْ شِهْ زِنْدِگی بَرْ
تُو بَکِتْ مِنِهْ چِشْ بِهْ کَسْ هٰارِشِهْ اَرْ،
یٰا بَکِتْ بِهْ توُ، بٰا دیگری کِنِهْ سَرْ،
رِسْوٰابِهْ تِهْ عِشْقْ، دَکِتْ بُوئِمْ بِهْ آذَرْ،
وَرْزِمْ گُوهِرِ عِشْقْ کِهْ نِزٰائِهْ مٰادِرْ
امیر پازواری : هشت‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۶
دَرْ آمُوویهٰارْ، وَلْگْ بَکِرْدْ گیتی سٰاجْ
بَوِرْدْ زِمِسْتُونْ، هَرْ چی دٰاشْتِمِهْ تٰارٰاجْ
هَلی بِهْ خِشی دَوِسْتِهْ چٰادِرِ عٰاجْ
اِنٰارْ بِهْ خِشِهْ سَرْ هُونِیٰا تُرْکِ تٰاجْ
اِسْتٰا بیمِهْ سی گِسْفِنْدْ هِدٰامِهْ تِهْ بٰاجْ
چِشْ هٰازُومِهْ تِهْ مَخْمِلْ دیمْ هٰاکِنِمْ مٰاجْ
مِهْ شیرینْ زِبِونْ دُوسْتِ خِجیرِهْ مِزٰاجْ
سَرْدِمِّهْ فِدٰا، گِسْفِنْدْ پِیُونْ بِهْ تِهْ بٰاجْ
هَمِهْ دِلْ تِنِهْ تیرْ بَخِرْدْ، کِنِّهْ آمٰاجْ
مِهْ زَخْمِهْ دِلْ‌رِهْ، نِمِکْ پٰاجِنّی بِپٰاجْ
مِهْ دِلْ بٰا تُوئِهْ، هَرْگَهْ دِگٰارْدِنِّهْ مٰاجْ
زَنّی تُو عِشْقِ تیروُ، نِدٰارْمِهْ عِلٰاجْ
کَیْ بُومْ بِهْ دِعٰا، دُوسْتِ اَبْروُ سییُو فٰاجْ
مِهْ زَخْمینِهْ دِلْ دیگِرْ نَکِرْدی عِلاجْ
اُونْ کُوکِهْ تِنِهْ چیرْ بَدی آدِمیزٰاجْ
سَرْگِرْدُونِهْ اُونْ کُووُ نِدٰارْنِهْ عِلٰاجْ
بَوِرْدْ زِمِسْتُونْ، هَرْ چی دٰاشْتِمِهْ تٰارٰاجْ
هَلی بِهْ خِشی دَوِسْتِهْ چٰادِرِ عٰاجْ
اِنٰارْ بِهْ خِشِهْ سَرْ هُونِیٰا تُرْکِ تٰاجْ
اِسْتٰا بیمِهْ سی گِسْفِنْدْ هِدٰامِهْ تِهْ بٰاجْ
چِشْ هٰازُومِهْ تِهْ مَخْمِلْ دیمْ هٰاکِنِمْ مٰاجْ
مِهْ شیرینْ زِبِونْ دُوسْتِ خِجیرِهْ مِزٰاجْ
سَرْدِمِّهْ فِدٰا، گِسْفِنْدْ پِیُونْ بِهْ تِهْ بٰاجْ
هَمِهْ دِلْ تِنِهْ تیرْ بَخِرْدْ، کِنِّهْ آمٰاجْ
مِهْ زَخْمِهْ دِلْ‌رِهْ، نِمِکْ پٰاجِنّی بِپٰاجْ
مِهْ دِلْ بٰا تُوئِهْ، هَرْگَهْ دِگٰارْدِنِّهْ مٰاجْ
زَنّی تُو عِشْقِ تیروُ، نِدٰارْمِهْ عِلٰاجْ
کَیْ بُومْ بِهْ دِعٰا، دُوسْتِ اَبْروُ سییُو فٰاجْ
مِهْ زَخْمینِهْ دِلْ دیگِرْ نَکِرْدی عِلاجْ
اُونْ کُوکِهْ تِنِهْ چیرْ بَدی آدِمیزٰاجْ
سَرْگِرْدُونِهْ اُونْ کُووُ نِدٰارْنِهْ عِلٰاجْ
امیر پازواری : هشت‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲
لَیلی وَشْ به ته یٰاسه گیتمْ یکی مالْ
منْ اوُنْ کَشّمه روزْ، که مَجنونْ کَشی سالْ
اشکِ سرخْ، رویِ زردْ به نقاب کَشی آلْ
تا فاش نَووئه عشقْ، کَسْ ندونه مه حٰالْ
چینِ زلفهْ، کٰانِ مشکهْ یا خطِّ دالْ
یٰا سُنْبلهْ، سایه بَکردْ به گِل آلْ
مرغِ دلْ نَکْفهْ دُوِمْ زلفْ، دونه‌یِ خالْ
اینْ رَهزَنْ بَسی سَرْ بَورْدْ با خشه مالْ
ششْ سالِ خراجِ تُرکستُونه ته خالْ
هفتْ سالِ خراجِ هندُوستونه ته یالْ
اُویِ ظلماتْ که خضْر بَخردبی اُونحالْ
اوُنْ اُوره تُو دارنی به جنافه‌یِ چٰالْ
اون خُور که خجیره متهْ هَرْ سٰال تا سالْ
ته چیره بَدییهْ، دَسْتْ بدائه شه حٰالْ
گَرْ مرغْ به هوا سَرْ بلا کنّه و بالْ
خُوفْ دارنه تنه دُوم دَکفهْ پَر وُ بالْ
منْ اوُنْ کَشّمه روزْ، که مَجنونْ کَشی سالْ
اشکِ سرخْ، رویِ زردْ به نقاب کَشی آلْ
تا فاش نَووئه عشقْ، کَسْ ندونه مه حٰالْ
چینِ زلفهْ، کٰانِ مشکهْ یا خطِّ دالْ
یٰا سُنْبلهْ، سایه بَکردْ به گِل آلْ
مرغِ دلْ نَکْفهْ دُوِمْ زلفْ، دونه‌یِ خالْ
اینْ رَهزَنْ بَسی سَرْ بَورْدْ با خشه مالْ
ششْ سالِ خراجِ تُرکستُونه ته خالْ
هفتْ سالِ خراجِ هندُوستونه ته یالْ
اُویِ ظلماتْ که خضْر بَخردبی اُونحالْ
اوُنْ اُوره تُو دارنی به جنافه‌یِ چٰالْ
اون خُور که خجیره متهْ هَرْ سٰال تا سالْ
ته چیره بَدییهْ، دَسْتْ بدائه شه حٰالْ
گَرْ مرغْ به هوا سَرْ بلا کنّه و بالْ
خُوفْ دارنه تنه دُوم دَکفهْ پَر وُ بالْ
امیر پازواری : ده و بیشتر از ده‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۱۲
دلْ دارْمه یکی، نیل و زینگالْ آسایی
دَپیتهْ به ته عشقْ و نَشّومهْ جایی
اُونْطُورْ مفْتلامهْ به شَهرْ ته جفایی
آیی تو مرهْ، مه زندگی نخٰایی
چَنّه آه کَشمْ ته وَرْ که بی‌بفایی
چنّه خینْ بَشّنمْ چشْ اُونْطری سزایی
دوستْ اندی نازْ دارْنه، امیرِ وَرْ آیی
«به این‌که مرهْ، مهْ اِسَّیین شَرْم آیی
کمینْ بی‌دینه، مه بدته گوشْ رَسٰایی؟
کمینْ بدرهْ بَدی، که به مه چش نَنْمایی
کنهْ کارِ سَرْ، کارْ بِهشتی نیایی،
ته گَرْمهْ دلْ با منْ اُونچنُونْ بچایی
نَدُومّه که چه دوستْ با من نارضایی؟
مه دلْ بَورْدی، دیگری جاهدایی
ته مهْرِ دلْ با منْ اونچنون نمایی
شه کَرْدهْ منه دیمْ شرم‌سارْ اسّایی
ته فرقتْ مره سَهْل و آسون نمایی
ته عشَقَ مره زار بکوشهْ، کنْ دوایی
چه دُونسّمهْ مه کارْ اینسون رسایی
فراقْهر چی با منْ کنّه مه سزایی
ته چالهْ جنافه بهشتِ نَمْ زایی
ته دستِ هدا، مرده خوره دَمْ آیی
مه جان به تنه دَسّ و تو مه خدایی
که بی تو مره، مه زندگی نَوایی
دَپیتهْ به ته عشقْ و نَشّومهْ جایی
اُونْطُورْ مفْتلامهْ به شَهرْ ته جفایی
آیی تو مرهْ، مه زندگی نخٰایی
چَنّه آه کَشمْ ته وَرْ که بی‌بفایی
چنّه خینْ بَشّنمْ چشْ اُونْطری سزایی
دوستْ اندی نازْ دارْنه، امیرِ وَرْ آیی
«به این‌که مرهْ، مهْ اِسَّیین شَرْم آیی
کمینْ بی‌دینه، مه بدته گوشْ رَسٰایی؟
کمینْ بدرهْ بَدی، که به مه چش نَنْمایی
کنهْ کارِ سَرْ، کارْ بِهشتی نیایی،
ته گَرْمهْ دلْ با منْ اُونچنُونْ بچایی
نَدُومّه که چه دوستْ با من نارضایی؟
مه دلْ بَورْدی، دیگری جاهدایی
ته مهْرِ دلْ با منْ اونچنون نمایی
شه کَرْدهْ منه دیمْ شرم‌سارْ اسّایی
ته فرقتْ مره سَهْل و آسون نمایی
ته عشَقَ مره زار بکوشهْ، کنْ دوایی
چه دُونسّمهْ مه کارْ اینسون رسایی
فراقْهر چی با منْ کنّه مه سزایی
ته چالهْ جنافه بهشتِ نَمْ زایی
ته دستِ هدا، مرده خوره دَمْ آیی
مه جان به تنه دَسّ و تو مه خدایی
که بی تو مره، مه زندگی نَوایی
نیما یوشیج : مجموعه اشعار
جاده خاموش است
جاده خاموش ست، هر گوشه ای شب، هست در جنگل.
تیرگی صبح از پی اش تازان
رخنه ای بیهوده می جوید.
یک نفر پوشیده در کنجی
با رفیق اش قصه پوشیده می گوید.
بر در شهر آمد آخر کاروان ما زه راه دور -می گوید-
با لقای کاروان ما، چنان کارایش پاکیزه ای هر لحظه می آراست.
مردمان شهر را فریاد بر میخاست.
آنکه او این قصه اش در گوش، اما
خاسته افسرده وار از جا،
شهر را نام و نشان هر لحظه می جوید.
و به او افسرده می گوید:
«مثل این که سال ها بودم در آن شهر نهان مأوا»
مثل این که یک زمان در کوچه ای از کوچه های او
داشتم یاری موافق، شاد بودم با لقای او.
جاده خاموش ست، هر گوشه ای شب، هست در جنگل.
تیرگی صبح از پی اش تازان
رخنه می جوید.
یک نفر پوشیده بنشسته
با رفیق اش قصه پوشیده می گوید.
تیرگی صبح از پی اش تازان
رخنه ای بیهوده می جوید.
یک نفر پوشیده در کنجی
با رفیق اش قصه پوشیده می گوید.
بر در شهر آمد آخر کاروان ما زه راه دور -می گوید-
با لقای کاروان ما، چنان کارایش پاکیزه ای هر لحظه می آراست.
مردمان شهر را فریاد بر میخاست.
آنکه او این قصه اش در گوش، اما
خاسته افسرده وار از جا،
شهر را نام و نشان هر لحظه می جوید.
و به او افسرده می گوید:
«مثل این که سال ها بودم در آن شهر نهان مأوا»
مثل این که یک زمان در کوچه ای از کوچه های او
داشتم یاری موافق، شاد بودم با لقای او.
جاده خاموش ست، هر گوشه ای شب، هست در جنگل.
تیرگی صبح از پی اش تازان
رخنه می جوید.
یک نفر پوشیده بنشسته
با رفیق اش قصه پوشیده می گوید.
احمد شاملو : هوای تازه
بازگشت
این ابرهای تیره که بگذشته‌ست
بر موج‌های سبزِ کف‌آلوده،
جانِ مرا به درد چه فرساید
روحم اگر نمی‌کُنَد آسوده؟
دیگر پیامی از تو مرا نارَد
این ابرهای تیره‌ی توفان‌زا
زین پس به زخمِ کهنه نمک پاشد
مهتابِ سرد و زمزمه‌ی دریا.
وین مرغکانِ خسته‌ی سنگین‌بال
بازآمده از آن سرِ دنیاها
وین قایقِ رسیده هم‌اکنون باز
پاروکشان از آن سرِ دریاها...
هرگز دگر حبابی ازین امواج
شب‌های پُرستاره‌ی رؤیارنگ
بر ماسه‌های سرد، نبیند من
چون جان تو را به سینه فشارم تنگ
حتا نسیم نیز به بوی تو
کز زخم‌های کهنه زداید گرد،
دیگر نشایدم بفریبد باز
یا باز آشنا کُنَدَم با درد.
افسوس ای فسرده‌چراغ! از تو
ما را امید و گرمی و شوری بود
وین کلبه‌ی گرفته‌ی مظلم را
از پَرتوِ وجودِ تو نوری بود.
دردا! نماند از آن همه، جز یادی
منسوخ و لغو و باطل و نامفهوم،
چون سایه کز هیاکلِ ناپیدا
گردد به عمقِ آینه‌یی معلوم...
یکباره رفت آن همه سرمستی
یکباره مُرد آن همه شادابی
می‌سوزم ــ ای کجایی کز بوسه
بر کامِ تشنه‌ام بزنی آبی؟
مانم به آبگینه‌حبابی سست
در کلبه‌یی گرفته، سیه، تاریک:
لرزم، چو عابری گذرد از دور
نالم، نسیمی ار وزد از نزدیک.
در زاهدانه‌کلبه‌ی تار و تنگ
کم نورپیه‌سوزِ سفالینم
کز دور اگر کسی بگشاید در
موجِ تاءثر آرَد پایینم.
ریزد اگر نه بر تو نگاهم هیچ
باشد به عمقِ خاطره‌ام جایت
فریادِ من به گوشت اگر ناید
از یادِ من نرفته سخن‌هایت:
«ــ من گورِ خویش می‌کَنَم اندر خویش
چندان که یادت از دل برخیزد
یا اشک‌ها که ریخت به پایت، باز
خواهد به پای یارِ دگر ریزد!»...
در انتظارِ بازپسین‌روزم
وز قولِ رفته، روی نمی‌پیچم.
از حال غیرِ رنج نَبُردَم سود
زآینده نیز، آه که من هیچم.
بگذار ای امیدِ عبث، یک بار
بر آستانِ مرگ نیاز آرم
باشد که آن گذشته‌ی شیرین را
بارِ دگر به سوی تو بازآرم.
۱۳۲۷
بر موج‌های سبزِ کف‌آلوده،
جانِ مرا به درد چه فرساید
روحم اگر نمی‌کُنَد آسوده؟
دیگر پیامی از تو مرا نارَد
این ابرهای تیره‌ی توفان‌زا
زین پس به زخمِ کهنه نمک پاشد
مهتابِ سرد و زمزمه‌ی دریا.
وین مرغکانِ خسته‌ی سنگین‌بال
بازآمده از آن سرِ دنیاها
وین قایقِ رسیده هم‌اکنون باز
پاروکشان از آن سرِ دریاها...
هرگز دگر حبابی ازین امواج
شب‌های پُرستاره‌ی رؤیارنگ
بر ماسه‌های سرد، نبیند من
چون جان تو را به سینه فشارم تنگ
حتا نسیم نیز به بوی تو
کز زخم‌های کهنه زداید گرد،
دیگر نشایدم بفریبد باز
یا باز آشنا کُنَدَم با درد.
افسوس ای فسرده‌چراغ! از تو
ما را امید و گرمی و شوری بود
وین کلبه‌ی گرفته‌ی مظلم را
از پَرتوِ وجودِ تو نوری بود.
دردا! نماند از آن همه، جز یادی
منسوخ و لغو و باطل و نامفهوم،
چون سایه کز هیاکلِ ناپیدا
گردد به عمقِ آینه‌یی معلوم...
یکباره رفت آن همه سرمستی
یکباره مُرد آن همه شادابی
می‌سوزم ــ ای کجایی کز بوسه
بر کامِ تشنه‌ام بزنی آبی؟
مانم به آبگینه‌حبابی سست
در کلبه‌یی گرفته، سیه، تاریک:
لرزم، چو عابری گذرد از دور
نالم، نسیمی ار وزد از نزدیک.
در زاهدانه‌کلبه‌ی تار و تنگ
کم نورپیه‌سوزِ سفالینم
کز دور اگر کسی بگشاید در
موجِ تاءثر آرَد پایینم.
ریزد اگر نه بر تو نگاهم هیچ
باشد به عمقِ خاطره‌ام جایت
فریادِ من به گوشت اگر ناید
از یادِ من نرفته سخن‌هایت:
«ــ من گورِ خویش می‌کَنَم اندر خویش
چندان که یادت از دل برخیزد
یا اشک‌ها که ریخت به پایت، باز
خواهد به پای یارِ دگر ریزد!»...
در انتظارِ بازپسین‌روزم
وز قولِ رفته، روی نمی‌پیچم.
از حال غیرِ رنج نَبُردَم سود
زآینده نیز، آه که من هیچم.
بگذار ای امیدِ عبث، یک بار
بر آستانِ مرگ نیاز آرم
باشد که آن گذشته‌ی شیرین را
بارِ دگر به سوی تو بازآرم.
۱۳۲۷
احمد شاملو : هوای تازه
صبر تلخ
با سکوتی، لبِ من
بسته پیمانِ صبور ــ
زیرِ خورشیدِ نگاهی که ازو می‌سوزم
و به‌نفرت بسته‌ست
شعله در شعله‌ی من،
زیرِ این ابرِ فریب
که بدو دوخته چشم
عطشِ خاطرِ این سوخته‌تن،
زیرِ این خنده‌ی پاک
و وردِ جادوگرِ کین
که به پای گذرم بسته رسن...
□
آه!
دوستانِ دشمن با من
مهربانانِ درجنگ،
همرَهانِ بی‌ره با من
یک‌دلانِ ناهمرنگ...
□
من ز خود می‌سوزم
همچو خونِ من کاندر تبِ من
بی‌که فریادی ازین قلبِ صبور
بچکد در شبِ من
بسته پیمان گویی
با سکوتی لبِ من.
۱۳۳۰
بسته پیمانِ صبور ــ
زیرِ خورشیدِ نگاهی که ازو می‌سوزم
و به‌نفرت بسته‌ست
شعله در شعله‌ی من،
زیرِ این ابرِ فریب
که بدو دوخته چشم
عطشِ خاطرِ این سوخته‌تن،
زیرِ این خنده‌ی پاک
و وردِ جادوگرِ کین
که به پای گذرم بسته رسن...
□
آه!
دوستانِ دشمن با من
مهربانانِ درجنگ،
همرَهانِ بی‌ره با من
یک‌دلانِ ناهمرنگ...
□
من ز خود می‌سوزم
همچو خونِ من کاندر تبِ من
بی‌که فریادی ازین قلبِ صبور
بچکد در شبِ من
بسته پیمان گویی
با سکوتی لبِ من.
۱۳۳۰
احمد شاملو : هوای تازه
طرح
احمد شاملو : هوای تازه
شبانه
وه! چه شب‌هایِ سحرْسوخته
من
خسته
در بسترِ بی‌خوابیِ خویش
درِ بی‌پاسخِ ویرانه‌ی هر خاطره را کز تو در آن
یادگاری به نشان داشته‌ام کوفته‌ام.
کس نپرسید ز کوبنده ولیک
با صدایِ تو که می‌پیچد در خاطرِ من:
«ــ کیست کوبنده‌ی در؟»
هیچ در باز نشد
تا خطوطِ گُم و رؤیاییِ رُخسارِ تو را
بازیابم من یک بارِ دگر...
آه! تنها همه‌جا، از تکِ تاریک، فراموشیِ کور
سویِ من داد آواز
پاسخی کوته و سرد:
«ــ مُرد دلبندِ تو، مَرد!»
□
راست است این سخنان:
من چنان آینه‌وار
در نظرگاهِ تو اِستادم پاک،
که چو رفتی ز برم
چیزی از ماحصلِ عشقِ تو بر جای نماند
در خیال و نظرم
غیرِ اندوهی در دل، غیرِ نامی به زبان،
جز خطوطِ گُم و ناپیدایی
در رسوبِ غمِ روزان و شبان...
□
لیک ازین فاجعه‌یِ ناباور
با غریوی که
ز دیدارِ نابهنگامت
ریخت در خلوت و خاموشیِ دهلیزِ فراموشیِ من،
در دل آینه
باز
سایه می‌گیرد رنگ
در اتاقِ تاریک
شبحی می‌کشد از پنجره سر،
در اجاقِ خاموش
شعله‌یی می‌جهد از خاکستر.
□
من درین بسترِ بی‌خوابیِ راز
نقشِ رؤیاییِ رُخسارِ تو می‌جویم باز.
با همه چشم تو را می‌جویم
با همه شوق تو را می‌خواهم
زیرِ لب باز تو را می‌خوانم
دائم آهسته به‌نام
ای مسیحا!
اینک!
مرده‌یی در دلِ تابوت تکان می‌خورد آرام‌آرام...
زندان قصر ۱۳۳۳
من
خسته
در بسترِ بی‌خوابیِ خویش
درِ بی‌پاسخِ ویرانه‌ی هر خاطره را کز تو در آن
یادگاری به نشان داشته‌ام کوفته‌ام.
کس نپرسید ز کوبنده ولیک
با صدایِ تو که می‌پیچد در خاطرِ من:
«ــ کیست کوبنده‌ی در؟»
هیچ در باز نشد
تا خطوطِ گُم و رؤیاییِ رُخسارِ تو را
بازیابم من یک بارِ دگر...
آه! تنها همه‌جا، از تکِ تاریک، فراموشیِ کور
سویِ من داد آواز
پاسخی کوته و سرد:
«ــ مُرد دلبندِ تو، مَرد!»
□
راست است این سخنان:
من چنان آینه‌وار
در نظرگاهِ تو اِستادم پاک،
که چو رفتی ز برم
چیزی از ماحصلِ عشقِ تو بر جای نماند
در خیال و نظرم
غیرِ اندوهی در دل، غیرِ نامی به زبان،
جز خطوطِ گُم و ناپیدایی
در رسوبِ غمِ روزان و شبان...
□
لیک ازین فاجعه‌یِ ناباور
با غریوی که
ز دیدارِ نابهنگامت
ریخت در خلوت و خاموشیِ دهلیزِ فراموشیِ من،
در دل آینه
باز
سایه می‌گیرد رنگ
در اتاقِ تاریک
شبحی می‌کشد از پنجره سر،
در اجاقِ خاموش
شعله‌یی می‌جهد از خاکستر.
□
من درین بسترِ بی‌خوابیِ راز
نقشِ رؤیاییِ رُخسارِ تو می‌جویم باز.
با همه چشم تو را می‌جویم
با همه شوق تو را می‌خواهم
زیرِ لب باز تو را می‌خوانم
دائم آهسته به‌نام
ای مسیحا!
اینک!
مرده‌یی در دلِ تابوت تکان می‌خورد آرام‌آرام...
زندان قصر ۱۳۳۳
احمد شاملو : لحظه‌ها و همیشه
شبانه
به گوهرِ مراد
کوچه‌ها باریکن
دُکّونا
بسته‌س،
خونه‌ها تاریکن
تاقا
شیکسته‌س،
از صدا
افتاده
تار و کمونچه
مُرده می‌برن
کوچه به
کوچه.
□
نگا کن!
مُرده‌ها
به مُرده
نمی‌رن،
حتا به
شمعِ جون‌سپرده
نمی‌رن،
شکلِ
فانوسی‌ین
که اگه خاموشه
واسه نَف‌نیس
هَنو
یه عالم نف توشه.
□
جماعت!
من دیگه
حوصله
ندارم
به «خوب»
امید و
از «بد» گله
ندارم.
گرچه از
دیگرون
فاصله
ندارم،
کاری با
کارِ این
قافله
ندارم!
□
کوچه‌ها
باریکن
دُکّونا
بسته‌س،
خونه‌ها
تاریکن
تاقا
شیکسته‌س،
از صدا
افتاده
تار و
کمونچه
مُرده
می‌برن
کوچه به
کوچه...
۱۳۴۰
کوچه‌ها باریکن
دُکّونا
بسته‌س،
خونه‌ها تاریکن
تاقا
شیکسته‌س،
از صدا
افتاده
تار و کمونچه
مُرده می‌برن
کوچه به
کوچه.
□
نگا کن!
مُرده‌ها
به مُرده
نمی‌رن،
حتا به
شمعِ جون‌سپرده
نمی‌رن،
شکلِ
فانوسی‌ین
که اگه خاموشه
واسه نَف‌نیس
هَنو
یه عالم نف توشه.
□
جماعت!
من دیگه
حوصله
ندارم
به «خوب»
امید و
از «بد» گله
ندارم.
گرچه از
دیگرون
فاصله
ندارم،
کاری با
کارِ این
قافله
ندارم!
□
کوچه‌ها
باریکن
دُکّونا
بسته‌س،
خونه‌ها
تاریکن
تاقا
شیکسته‌س،
از صدا
افتاده
تار و
کمونچه
مُرده
می‌برن
کوچه به
کوچه...
۱۳۴۰
احمد شاملو : دشنه در دیس
سِمیرُمی
برای هوشنگ کشاورز
با سُم‌ضربه‌ی رقصانِ اسبش می‌گذرد
از کوچه‌ی سرپوشیده
سواری،
بر تَسمه‌بندِ قَرابینش
برقِ هر سکّه
ستاره‌یی
بالای خرمنی
در شبِ بی‌نسیم
در شبِ ایلاتیِ عشقی.
چار سوار از تَنگ دراومد
چار تفنگ بر دوشِشون.
دختر از مهتابی نظاره می‌کند
و از عبورِ سوار
خاطره‌یی
همچون داغِ خاموشِ زخمی.
چارتا مادیون پُشتِ مسجد
چار جنازه پُشتِشون.
شهریورِ ۱۳۵۴
با سُم‌ضربه‌ی رقصانِ اسبش می‌گذرد
از کوچه‌ی سرپوشیده
سواری،
بر تَسمه‌بندِ قَرابینش
برقِ هر سکّه
ستاره‌یی
بالای خرمنی
در شبِ بی‌نسیم
در شبِ ایلاتیِ عشقی.
چار سوار از تَنگ دراومد
چار تفنگ بر دوشِشون.
دختر از مهتابی نظاره می‌کند
و از عبورِ سوار
خاطره‌یی
همچون داغِ خاموشِ زخمی.
چارتا مادیون پُشتِ مسجد
چار جنازه پُشتِشون.
شهریورِ ۱۳۵۴
احمد شاملو : ترانه‌های کوچک غربت
عاشقانه
آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
خنیاگرِ غمگینی‌ست
که آوازش را از دست داده است.
ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود
هزار کاکُلی شاد
در چشمانِ توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من.
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
□
آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
دلِ اندُه‌گینِ شبی‌ست
که مهتابش را می‌جوید.
ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود
هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست
هزار ستاره‌ی گریان
در تمنای من.
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
۳۱ تیرِ ۱۳۵۸
خنیاگرِ غمگینی‌ست
که آوازش را از دست داده است.
ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود
هزار کاکُلی شاد
در چشمانِ توست
هزار قناری خاموش
در گلوی من.
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
□
آنکه می‌گوید دوستت می‌دارم
دلِ اندُه‌گینِ شبی‌ست
که مهتابش را می‌جوید.
ای کاش عشق را
زبانِ سخن بود
هزار آفتابِ خندان در خرامِ توست
هزار ستاره‌ی گریان
در تمنای من.
عشق را
ای کاش زبانِ سخن بود
۳۱ تیرِ ۱۳۵۸
سهراب سپهری : زندگی خواب‌ها
پاداش
گیاه تلخ افسونی !
شوکران بنفش خورشید را
در جام سپید بیابان ها لحظه لحظه نوشیدم
و در آیینه نفس کشنده سراب
تصویر ترا در هر گام زنده تر یافتم.
در چشمانم چه تابش ها که نریخت!
و در رگ هایم چه عطش ها که نشکفت!
آمدم تا ترا بویم،
و تو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم.
غبار نیلی شب ها را هم می گرفت
و غریو ریگ روان خوابم می ربود.
چه رویاها که پاره شد!
و چه نزدیک ها که دور نرفت!
و من بر رشته صدایی ره سپردم
که پایانش در تو بود.
آمدم تا ترا بویم،
و تو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم.
دیار من آن سوی بیابان هاست.
یادگارش در آغاز سفر همراهم بود.
هنگامی که چشمش بر نخستین پرده بنفش نیمروز افتاد
از وحشت غبار شد
و من تنها شدم.
چشمک افق ها چه فریب ها که به نگاهم نیاویخت!
و انگشت شهاب ها چه بیراهه ها که نشانم نداد!
آمدم تا ترا بویم،
و تو: گیاه تلخ افسونی !
به پاس این همه راهی که آمدم
زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی،
به پاس این همه راهی که آمدم.
شوکران بنفش خورشید را
در جام سپید بیابان ها لحظه لحظه نوشیدم
و در آیینه نفس کشنده سراب
تصویر ترا در هر گام زنده تر یافتم.
در چشمانم چه تابش ها که نریخت!
و در رگ هایم چه عطش ها که نشکفت!
آمدم تا ترا بویم،
و تو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم.
غبار نیلی شب ها را هم می گرفت
و غریو ریگ روان خوابم می ربود.
چه رویاها که پاره شد!
و چه نزدیک ها که دور نرفت!
و من بر رشته صدایی ره سپردم
که پایانش در تو بود.
آمدم تا ترا بویم،
و تو زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی
به پاس این همه راهی که آمدم.
دیار من آن سوی بیابان هاست.
یادگارش در آغاز سفر همراهم بود.
هنگامی که چشمش بر نخستین پرده بنفش نیمروز افتاد
از وحشت غبار شد
و من تنها شدم.
چشمک افق ها چه فریب ها که به نگاهم نیاویخت!
و انگشت شهاب ها چه بیراهه ها که نشانم نداد!
آمدم تا ترا بویم،
و تو: گیاه تلخ افسونی !
به پاس این همه راهی که آمدم
زهر دوزخی ات را با نفسم آمیختی،
به پاس این همه راهی که آمدم.
فروغ فرخزاد : اسیر
شعلهٔ رمیده
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله ی نگاه پریشانش
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا بگذرم ز وادی رسوایی
تا قلب خامُشم نکشد فریاد
رو می کنم به خلوت و تنهایی
ای رهروان خسته چه می جویید
در این غروب سرد ز احوالش
او شعله ی رمیده ی خورشید است
بیهوده می دوید به دنبالش
او غنچه ی شکفته ی مهتابست
باید که موج نور بیفشاند
بر سبزه زار شب زده ی چشمی
کاو را به خوابگاه گنه خوانَد
باید که عطر بوسه ی خاموشش
با ناله های شوق بیآمیزد
در گیسوان آن زن افسون گر
دیوانه وار عشق و هوس ریزد
باید شراب بوسه بیاشامد
ازساغر لبان فریبایی
مستانه سر گذارد و آرامد
بر تکیه گاه سینه ی زیبایی
ای آرزوی تشنه به گرد او
بیهوده تار عمر چه می بندی ؟
روزی رسد که خسته و وامانده
بر این تلاش بیهُده می خندی
آتش زنم به خرمن امیدت
با شعله های حسرت و ناکامی
ای قلب فتنه جوی گنه کرده
شاید دمی ز فتنه بیارامی
می بندمت به بند گران غم
تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بی تابی
دمساز باش با غم او ، دمساز
تا ننگرد درون دو چشمانش
تا داغ و پر تپش نشود قلبم
از شعله ی نگاه پریشانش
می بندم این دو چشم پر آتش را
تا بگذرم ز وادی رسوایی
تا قلب خامُشم نکشد فریاد
رو می کنم به خلوت و تنهایی
ای رهروان خسته چه می جویید
در این غروب سرد ز احوالش
او شعله ی رمیده ی خورشید است
بیهوده می دوید به دنبالش
او غنچه ی شکفته ی مهتابست
باید که موج نور بیفشاند
بر سبزه زار شب زده ی چشمی
کاو را به خوابگاه گنه خوانَد
باید که عطر بوسه ی خاموشش
با ناله های شوق بیآمیزد
در گیسوان آن زن افسون گر
دیوانه وار عشق و هوس ریزد
باید شراب بوسه بیاشامد
ازساغر لبان فریبایی
مستانه سر گذارد و آرامد
بر تکیه گاه سینه ی زیبایی
ای آرزوی تشنه به گرد او
بیهوده تار عمر چه می بندی ؟
روزی رسد که خسته و وامانده
بر این تلاش بیهُده می خندی
آتش زنم به خرمن امیدت
با شعله های حسرت و ناکامی
ای قلب فتنه جوی گنه کرده
شاید دمی ز فتنه بیارامی
می بندمت به بند گران غم
تا سوی او دگر نکنی پرواز
ای مرغ دل که خسته و بی تابی
دمساز باش با غم او ، دمساز
فروغ فرخزاد : اسیر
ناآَشنا
باز هم قلبی به پایم اوفتاد
باز هم چشمی به رویم خیره شد
باز هم در گیر و دار یک نبرد
عشق من بر قلب سردی چیره شد
باز هم از چشمهٔ لبهای من
تشنه ای سیراب شد ، سیراب شد
باز هم در بستر آغوش من
رهرویی در خواب شد ، در خواب شد
بر دو چشمش دیده می دوزم به ناز
خود نمی دانم چه می جویم در او
عاشقی دیوانه می خواهم که زود
بگذرد از جاه و مال و آبرو
او شراب بوسه می خواهد ز من
من چه گویم قلب پر امّید را
او به فکر لذت و غافل که من
طالبم آن لذت جاوید را
من صفای عشق می خواهم از او
تا فدا سازم وجود خویش را
او تنی می خواهد از من آتشین
تا بسوزاند در او تشویش را
او به من می گوید ای آغوش گرم
مست نازم کن ، که من دیوانه ام
من به او می گویم ای نا آشنا
بگذر از من ، من تو را بیگانه ام
آه از این دل ، آه از این جام امید
عاقبت بشکست و کس رازش نخواند
چنگ شد در دست هر بیگانه ای
ای دریغا ، کس به آوازش نخواند
باز هم چشمی به رویم خیره شد
باز هم در گیر و دار یک نبرد
عشق من بر قلب سردی چیره شد
باز هم از چشمهٔ لبهای من
تشنه ای سیراب شد ، سیراب شد
باز هم در بستر آغوش من
رهرویی در خواب شد ، در خواب شد
بر دو چشمش دیده می دوزم به ناز
خود نمی دانم چه می جویم در او
عاشقی دیوانه می خواهم که زود
بگذرد از جاه و مال و آبرو
او شراب بوسه می خواهد ز من
من چه گویم قلب پر امّید را
او به فکر لذت و غافل که من
طالبم آن لذت جاوید را
من صفای عشق می خواهم از او
تا فدا سازم وجود خویش را
او تنی می خواهد از من آتشین
تا بسوزاند در او تشویش را
او به من می گوید ای آغوش گرم
مست نازم کن ، که من دیوانه ام
من به او می گویم ای نا آشنا
بگذر از من ، من تو را بیگانه ام
آه از این دل ، آه از این جام امید
عاقبت بشکست و کس رازش نخواند
چنگ شد در دست هر بیگانه ای
ای دریغا ، کس به آوازش نخواند
فروغ فرخزاد : اسیر
حسرت
از من رمیده ای و من ساده دل هنوز
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق تو را آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسهٔ تو را
دراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنم
یاد آر آن زن ، آن زن دیوانه را که خفت
یک شب به روی سینهٔ تو مست عشق و ناز
لرزید بر لبان عطش کرده اش هوس
خندید در نگاه گریزنده اش نیاز
لبهای تشنه اش به لبت داغ بوسه زد
افسانه های شوق تو را گفت با نگاه
پیچید همچو شاخهٔ پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه
هر قصه ای که ز عشق خواندی به گوش او
در دل سپرد و هیچ ز خاطر نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است
با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
ای مرد ، ای فریب مجسم بیا که باز
بر سینهٔ پر آتش خود می فشارمت
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم
دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم
رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق تو را آرزو کنم
دیگر چگونه مستی یک بوسهٔ تو را
دراین سکوت تلخ و سیه جستجو کنم
یاد آر آن زن ، آن زن دیوانه را که خفت
یک شب به روی سینهٔ تو مست عشق و ناز
لرزید بر لبان عطش کرده اش هوس
خندید در نگاه گریزنده اش نیاز
لبهای تشنه اش به لبت داغ بوسه زد
افسانه های شوق تو را گفت با نگاه
پیچید همچو شاخهٔ پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه
هر قصه ای که ز عشق خواندی به گوش او
در دل سپرد و هیچ ز خاطر نبرده است
دردا دگر چه مانده از آن شب ، شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است
با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یاد
می خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت
ای مرد ، ای فریب مجسم بیا که باز
بر سینهٔ پر آتش خود می فشارمت
فروغ فرخزاد : اسیر
وداع
می روم خسته و افسرده و زار
سوی منزلگه ویرانهٔ خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانهٔ خویش
می برم تا که در آن نقطهٔ دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکهٔ عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ، ای جلوهٔ امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد ، می رقصد اشک
آه ، بگذار که بگریزم من
از تو ، ای چشمهٔ جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
به خدا غنچهٔ شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعلهٔ آه شدم صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم ، خنده به لب ، خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل
سوی منزلگه ویرانهٔ خویش
به خدا می برم از شهر شما
دل شوریده و دیوانهٔ خویش
می برم تا که در آن نقطهٔ دور
شستشویش دهم از رنگ گناه
شستشویش دهم از لکهٔ عشق
زین همه خواهش بیجا و تباه
می برم تا ز تو دورش سازم
ز تو ، ای جلوهٔ امید محال
می برم زنده بگورش سازم
تا از این پس نکند یاد وصال
ناله می لرزد ، می رقصد اشک
آه ، بگذار که بگریزم من
از تو ، ای چشمهٔ جوشان گناه
شاید آن به که بپرهیزم من
به خدا غنچهٔ شادی بودم
دست عشق آمد و از شاخم چید
شعلهٔ آه شدم صد افسوس
که لبم باز بر آن لب نرسید
عاقبت بند سفر پایم بست
می روم ، خنده به لب ، خونین دل
می روم از دل من دست بدار
ای امید عبث بی حاصل
فروغ فرخزاد : اسیر
راز ِ من
هیچ جز حسرت نباشد کار من
بخت بد ، بیگانه ای شد یار من
بی گنه زنجیر بر پایم زدند
وای از این زندان محنت بار من
وای از این چشمی که می کاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در می نهد تا بشنود
شاید آن گمگشته آواز مرا
گاه می پرسد که اندوهت ز چیست
فکرت آخر از چه رو آشفته است
بی سبب پنهان مکن این راز را
درد گنگی در نگاهت خفته است
گاه می نالد به نزد دیگران
( کاو دگر آن دختر دیروز نیست )
( آه ، آن خندان لب شاداب من )
( این زن افسردهٔ مرموز نیست )
گاه می کوشد که با جادوی عشق
ره به قلبم برده افسونم کند
گاه می خواهد که با فریاد خشم
زین حصار راز بیرونم کند
گاه می گوید که ، کو ، آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونکار تو
دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم
نیست پیدا بر لب تبدار تو
من پریشان دیده می دوزم بر او
بی صدا نالم که ، اینست آنچه هست
خود نمیدانم که اندوهم ز چیست
زیر لب گویم ، چه خوش رفتم ز دست
همزبانی نیست تا برگویمش
راز این اندوه وحشتبار خویش
بی گمان هرگز کسی چون من نکرد
خویشتن را مایهٔ آزار خویش
از منست این غم که بر جان منست
دیگر این خود کرده را تدبیر نیست
پای در زنجیر می نالم که هیچ
الفتم با حلقهٔ زنجیر نیست
آه اینست آنچه می جستی به شوق
راز من ، راز زنی دیوانه خو
راز موجودی که در فکرش نبود
ذره ای سودای نام و آبرو
راز موجودی که دیگر هیچ نیست
جز وجودی نفرت آور بهر تو
آه ، اینست آنچه رنجم میدهد
ورنه ، کی ترسم ز خشم و قهر تو
بخت بد ، بیگانه ای شد یار من
بی گنه زنجیر بر پایم زدند
وای از این زندان محنت بار من
وای از این چشمی که می کاود نهان
روز و شب در چشم من راز مرا
گوش بر در می نهد تا بشنود
شاید آن گمگشته آواز مرا
گاه می پرسد که اندوهت ز چیست
فکرت آخر از چه رو آشفته است
بی سبب پنهان مکن این راز را
درد گنگی در نگاهت خفته است
گاه می نالد به نزد دیگران
( کاو دگر آن دختر دیروز نیست )
( آه ، آن خندان لب شاداب من )
( این زن افسردهٔ مرموز نیست )
گاه می کوشد که با جادوی عشق
ره به قلبم برده افسونم کند
گاه می خواهد که با فریاد خشم
زین حصار راز بیرونم کند
گاه می گوید که ، کو ، آخر چه شد
آن نگاه مست و افسونکار تو
دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم
نیست پیدا بر لب تبدار تو
من پریشان دیده می دوزم بر او
بی صدا نالم که ، اینست آنچه هست
خود نمیدانم که اندوهم ز چیست
زیر لب گویم ، چه خوش رفتم ز دست
همزبانی نیست تا برگویمش
راز این اندوه وحشتبار خویش
بی گمان هرگز کسی چون من نکرد
خویشتن را مایهٔ آزار خویش
از منست این غم که بر جان منست
دیگر این خود کرده را تدبیر نیست
پای در زنجیر می نالم که هیچ
الفتم با حلقهٔ زنجیر نیست
آه اینست آنچه می جستی به شوق
راز من ، راز زنی دیوانه خو
راز موجودی که در فکرش نبود
ذره ای سودای نام و آبرو
راز موجودی که دیگر هیچ نیست
جز وجودی نفرت آور بهر تو
آه ، اینست آنچه رنجم میدهد
ورنه ، کی ترسم ز خشم و قهر تو
