عبارات مورد جستجو در ۶۸۰ گوهر پیدا شد:
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۳۲۳
از چشمه سار آبله، سرسبز شد راه طلب
صد خنده بر گل می زند، خاری که در پا بشکفد
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۷۶
در کف امید ما شد ساغر سرشار خشک
شد گلوی شیشه ما چون لب بیمار خشک
صحبت تردامن و زاهد نمی چسبد به هم
گل نمی گیرد به خود، هرگه بود دیوار خشک
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۴۸۷
ای قبای تو خوشاینده چو پیراهن گل
می دهد بوی نزاکت بدنت چون تن گل
دل چه داند که خیال تو کی آمد، کی رفت
باغ را نیست خبر ز آمدن و رفتن گل
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۵۲
ادب خاموش دارد بار شوق عشقبازان را
کسی هرگز صدا نشنیده از پرواز پروانه
مزن پروانه را طعن سکوت ای بلبل خوشخوان
که از بسیار نالیدن، گرفت آواز پروانه
طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۶۶۶
از کوه چون بزرگان، فیضی نمی تراود
صحرا عبث به پیشش، دامان خود گشاده
فصیحی هروی : غزلیات
شمارهٔ ۷۲
بر خرمنم طلیعه برقی گذار کرد
از شعله مو به موی مرا مایه‌دار کرد
اقبال دیده‌بین که ز مصر وصال دوست
بر هر نگاه حسرت دیدار بار کرد
شوخی نگر که شعله یک لاله‌زار داغ
از ما گرفت و بر جگر ما نثار کرد
ابری برآمد از چمن عشق داغ ریز
گلزار بودم از کرمم لاله‌زار کرد
چون بوی گل مرید نسیمم که فیض آن
هر جا گذشت همچو منش بیقرار کرد
پیمود از آن شراب به من چشم مست دوست
کز توبه نکرده مرا شرمسار کرد
دل را سموم اشک فصیحی تمام سوخت
آخر گیاه تشنه‌لب ما بهار کرد
فصیحی هروی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۴
بیزارم از آن سینه که از جوش نشیند
پوشد کفن شعله و خاموش نشیند
بختم شب تاریست که تا صبح قیامت
در ماتم خورشید سیه‌پوش نشیند
فصیحی هروی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۷۲
ما توأمیم با گل رعنا در این چمن
از خون پریم و رنگ به بیرون نمی‌دهیم
میرداماد : رباعیات
شمارهٔ ۱۹
آن نصفه که از پشت تو ای شاه بکاست
شاخی ست که پشت تو بدو گردد راست
چون روی زمین خصم بگیرد چپ وراست
پشت تو کسی بود از پشت تو خاست
صفی علیشاه : متفرقات
شمارهٔ ۳۱
بسیج می کن ای فرخنده اوصاف
بشارت ده که سیمرغ آمد از قاف
غباری کز زمین در راه او خاست
مصفاتر بد از آئینه صاف
گذشت ادوار ما قبل از بد و نیک
از این پس دوره عدلست و انصاف
بزعم جرعه نوشان صفابخش
نماند اندر صراحی درد اجحاف
صفی علیشاه : بحرالحقایق
بخش ۳۱۶ - باب الغین الغراب
غراب از جسم کلی شد کنایت
بعید از عالم قدس او بغایت
ز نورانیت و ادراک خالی
سواد بعد را وجه مثالی
حاجب شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۱۳۷
زاغ و لاغ شب در سفیده دم
خفت وزد به دم جفت زد به دم
کس ندیده بود، تاکنون کند
از غزال رام، گرگ هار رم
وقت الصبوح راح فی القلوب
پای خم بخم زیر گل به چم
روبها برو کر بزی بهل
کامد از عرب حیدر عجم
مدعی، تو را با بیان چکار
تا بکی زنی پیش ما، منم
سم اژدرم نیش چون زند؟
عقربم ز دم، افعیم ز دم
چیره شد به جنگ، صلح زین سپس
تیغها کشد در نیام نم
چارده خط است در کدوی ما
هر یکی به از هفت جام جم
پیش جام ما است، رهن جاودان
رخت و بخت کی تخت و تاج جم
عزم و جزم تو «حاجبا» برید
هم ز پیل پی هم ز شیر شم
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۳۴
گُوهرْ گِلِهْ دیمْ، مِهْ گِلِهْ دیمِهْ گُوهِرْ!
نه تَنْ گِلِهْ باغِهْ، گِلْ بیارْدِهْ نُووِرْ
هَرْکی دَرْ بیمُوئِهْ تِهْ باغِ گِلِ وَرْ
بَئُوکَلْ اَمیرْ دِکاشِتِهْ گُوهِرِ وَرْ
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۷۳
امیر گنه: مه وَرْ نوویهار، بیّیه لیْلْ
یا ارض وُ سما وُ فلکْ دارنه ته فِعلْ
اُونْ کشتی که نوحْ درست هکردْ، بَورِدْ سِیلْ
اونطورْ کشییه مِهْ دِلْ به ته عشق مِیلْ
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۸۹
عهدْ بکِرْدِمِهْ بی تُو نَرْگِسْ نکارِمْ،
اونْجه که نرگسْ بکارِنْ، کارْ ندارِمْ،
وَنُوشه نَچینِمْ، گِلْ‌رِهْ بُو نَکِنِمْ
دَسْتْ بهشته یارْرِهْ مِنْ رِجو نَکِنِمْ
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۰
امیر بوته که ماه ره غبار بئیته
فرنگی‌ره شاه زنگبار بئیته
هندو بیمو، قافله بار بئیته
زحل قمر سر خشْ قرار بئیته
امیر پازواری : دوبیتی‌ها
شمارهٔ ۱۹۲
بلبل به گل دورو گل به بلبل دوره
بلبل چه من، گل چه ته صاحب نوره
دعا برسن دوستِ کلاله موره
دل با ته نزدیکه، چیره ته جه دوره
امیر پازواری : سه‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۱
شیرْرِهْ دیمِهْ آتِشْ وَشِنْ گُو شِکٰارْ کِرْدْ
زِلْفْ‌رِهْ دیمِهْ بِهْ آتِشِ دیمْ گِذٰارْ کِرْدْ
خُورْدیمِهْ، خُفّٰاشْ دیمِهْ بِهَمْ کِنٰارْ کِرْدْ
بِلْبِلْ دیمِهْ بِهْ شٰاخْ زِمِسْتُونْ ویهٰارْ کِرْدْ
هَرْ سٰالْ دِ ویهٰارْ دیمِهْ، یِکی گِذٰارْ کِرْدْ
هَرْ مٰاهْ دِ هِلٰالْ دیمِهْ یِکی مِدٰارْ کِرْدْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۷۸
گیلونْ وَچهْ ره دیمه چَلْ گٰاردنی چَلْ
سرمه دَکرده شه چش، مَلْ گٰارْدنی مَلْ
ای کَشی اسا به چَلْ گاردنیینْ چَلْ
عشقِ تَشْ به مه سینه بَل گاردنی بَلْ
گاهی گته (بئو) رازْ، گاهی نشی سوی چَلْ
گَهی لَلَ به فیلْ گته، گَهی فیلْ به لَلْ
اساکَه لَلَ و فیل شه کننْ گلاگلْ (کلاکل)
فیل زندگونی، دَسْتِ لَلَ بَوّه تَلْ
امیر پازواری : شش‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۹
سِرْخِهْ گِلْ بِوارِسِّهْ خونکارْ به ته دیمْ
لُورِهْ دُر بِوارِسِّهْ، جِنافه‌رِهْ سیمْ
چِشْمِ پُشتْ‌رِهْ با قلمْ دِگارْدِنّی جیمْ
نَییهْ دِل سییُو ئی، پیشِه گَرْدِنْ سیمْ
نَدُومّهْ تنه تَنْ زَرْ بساتنْ یا سیمْ
یا کِرْدِبُونْ سوادِ زر تنه تَرِهْ دیمْ
کٰانِ زَرِهْ یا دُرِّ یتیمهْ ته دیمْ
فِرِشْته مگرْ پَرْ بَکِشییِهْ ته دیمْ؟
اَرْمُونْ اینه مه لُو بَرِسِهْ به ته دیمْ
صحبتْ هٰا کنیمْ، هِنیشیریمْ دیمْ به دیمْ
گر دهن مره مازندرون یکی تیم
گیرمّه اون خال ره که دَرِه به ته دیم