عبارات مورد جستجو در ۲۵۹۸۲ گوهر پیدا شد:
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۸
اونمار (اونبار) که خدا ته چش و چیر بساته
شمس و قمر و زهره، تره نواته
حوری و پری بینه تنه مشاته
خدا هچّی ته چیره دریغ نساته
دوست لو یکی قَنّ و یکی نواته
یا اویی زمزم، یا چشمه‌ی حیاته
ایزد به تنه دیم گله باغ بساته
حوری و پری همه تنه تن ماته
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۳۹
کی دیه ورف سر گُل‌گون آتش بوئه؟
وَشِهْ آتش و ورف بوئه، او نووئه؟!
خط ره بنما، چیره ته ماه نوئه
حیرونمه که ربحون به تش چون بروئه؟!
عجب نووئه، مشک به ختا کس گوئه
ته یاسمین دلک ره هچّی نشوئه؟!
یا تازه گله باغ ره ونوشه روئه!
حیرونمه که سنبل به تش چون بروئه؟!
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۵۱
خین شَمّهْ به شه دیده، مثال جوره
رنگْ کنّهْ، گِل و سَنگِ سواده کوره
یا که شاهِ خوبون ایرون و توره
امیر کشته‌یِ دوسّهْ کمونْ هر سوره
لو شکّره یا شربته یا طهوره؟
یا اویِ حیاتِ اینْدلِ مهجوره
یا لَعْلِ بدخشونه، بلاقصوره
خراجِ خزانه‌یِ شَهِ فغفوره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۵۳
قرصِ مَه و کانِ صَدفْ یا بلوره؟
پَؤی وَچهْ، آهویِ مَسْتْ یا که حوره؟
یا شَمع طرازِ تَجَلّیِ طوره
یا چشمه‌ی خورشید که سراسر نوره
بدن قاقم وسوسنه یا سموره
یا یاسَمنِ وَلگهْ که دارْنهْ بوره
یا اُویِ حیات و شربتِ طهوره
یکْ بوسه شفابَخشِ تنِ رنجوره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۰
چی فتنوئه باته دْ نرگسْ انگیتهْ
تنه دْ بلا با مَرْدمونْ دَپیتهْ
ته چاچی‌کَمونْ، هَرْ دْگوشه بَئیتهْ
پشتهْ پشتهْ کشتهْ هَرْ گوشهْ بَریتهْ
مَردمْ گننهْ مره که وی «دَویتهْ»
کَسْ دَوُوئهْ که عشقِ پیشْ پا نَپیتهْ؟
داری که ویشهْ اسّٰا و خالْ انگیتهْ
عِشِقْ ره عشْقْ کردهْ وُ خوشهْ تَنْ پیتهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۳
نَخْچیرْ ته شکار دَرْاُونْ خنهْ که بییه
از بَهرِ نیازْ نخچیرْ خنهْ شییهْ
نَخْچیرْ نخٰاسّه اُونْخنه‌یِ وَرْ شییهْ
تا دَمِ صبٰاحْ آهِ فراقْ کشییهْ
ته سیٰمهْ بَدنِ خوبی کَسْ نَدییهْ
لا شریکِ لَهْ، وَهْ که چه تازْگییهْ
تا ته خَطّ به گردِ ماهِ هاله کشییهْ
پیشِ منهْ چشْ، روزهْ که شو بَوییهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۴
امیر گنه: عاشق رهْ ملامت نییه
عاشق ٰرهْ به عالمْ مجشْ راحتْ نییه
سینهْ هدفِ تیر و حمایتْ نییه
خِرِهْ سِتم سنگ و شکایتْ نییه
دوُنستمهْ ته لافْ ره محبّتْ نییه
دَرْ شُومّهْ منْ این شَهرْ که مُروّتْ نییه
مه دوستْ با رقیبْ نیشته قباحتْ نییه؟
مگرْ که انصافْ بالایِ طاعتْ نییه؟
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۵
الف به بالا مُونندِ ته قَتْ (قد) نییه
هارشیینِ تنه چیرهْ مرهْ حَتْ (حد) نییه
ته قَوسْ بَرفه‌یِ گُوشهْ تفٰاوتْ نییه
زَنّی صَدْ هزارْ تیر وُ مُروَتْ نییه
تو بَدونْ که ته نَویینْ طاقتْ نییه
یکْ لحظهْ مرهْ بی ته اقامتْ نییه
جُو شونه منه دیدهْ کم اَزْ شَتْ (شط) نییه
هَرْ دلْ رهْ عشقِ تیرْ دَرهْ راحتْ نییه
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۹
یار دارمه یکی میون ونه قمچیه
هر کی اُونطور یارْ دارنهْ، ونهْ غَمْ چیه؟
بالا سُورسُون و میونْ تنه قمچیه
چون تو غم‌گذار (غم‌گسار) دارمه، منه غم چیه؟
هر کسْ که تنه باغِ گل ره بَچّیهْ،
ته وَرْ سَرْ نَدابُو، وی سَگِ مَچّیهْ
نَشکُفته گِلْ غَنچهْ، مه دلْ واریه
آرزوی مه دوستْ نَدوُمّه به چیه؟
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۱
ایْ مَستهْ که دیمْ ره دَرْ اینگو دریچه
هزارْعاشقِ خُونْ به اُونجه، دریجه
امیر گنه: مه سرخهْ گِلْ دَستیجهْ!
دیوْ ره نَرْسهْ سودا کنهْ پری جهْ
کاری نَکنْ که دلْ به ته جٰا برَنجهْ
کاری‌ها کنْ که دُوستْ به ته جا بغَنْجهْ
تو اُونْ پَری‌یی که دیوْ ته جه وریجهْ
روا نیهْ دیوْ سودا کنهْ پری جه
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۷
زنجیرْ به زنجیرْ، چَمْ به چَمْ دارْنه مُوته
هَرْ خَمْ صدْ هزارْ چَمْ بَنما به روُته
هَر کَسْ شَرْبِتِ عشقْ بَچشییِهْ رُوته،
منهْ سُونْ کَسْ نیه مَسْتِ اَلَسْتُ ته
سو آل مُونگهْ، مَسْته چشْ، قوسهْ اَبرُوته
دْ دیمْ خُوره، عالمْ ره تا وسّه سُوته
ایزدْ به تماشا اینهْ هَرْ دَمْ سُوته
عُطارِدْ ثنٰا خُونه هَرْ شُو تا رُوته
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۳
بشنُوسْمهْ روزی گته یاری به یاره
لَیْلی چَنْ قَدمْ گَشتْ بَورْد نُو ویهاره
گیتهْ سرِ راهْ، هر جٰا که دییهْ خارهْ
به یادِ اونْ که پای مَجنونْ نوارهْ
صَدْ ناوُکِ غَمزهْ دوستْمنه دلْ کاره
اَیْ دُوست! هاپرْس گَهْ حالِ منهْ غم‌خواره
اونْ قدمْ که لَیْلی به دنیا بیٰارهْ
امیر ته مَجنُونه، به ته اُونْ چشْ دٰارهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۴
امیر گنه: حَیْرُونمه ته مونگه چیره
به یک دلْ اَندی دَرْدْ دَوُونه، نمیره
اگر که دَنی کَسْ به کَسِ دَرْدْ میرهْ
اسٰا ویسّه که مه خاکْ ره لاله گیرهْ
دوستِ تَشْ عشقْ هَرْدَمْ مه دلْ بئیره
بَسُوجه دلِ من و ریمُونْ نَئیرهْ
دُوسْ ونه منه دلْ ره شه دست بئیره
وی او زَنّهْ مه آتشْ ره که دَمیره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۹۴
تا که اینْ کِسْ خاطرْ مُشوّشْ بویی
چشمِ خینْ شَنّه و سینه پرْ آتش بویی،
دلِ بیخْ ره بندو، درد منقّش بویی
غذارهْ جگرِ خین‌ها کردهْ، خشْ بویی،
تا مه دلْ به گردِته پری‌وش بویی
تا جانْ به منهْ تَنْ در کشاکَش بویی،
تا آرزویِ منْ سر آتش بُویی
دلْ آماجِ تیرِ ته پری‌وش بویی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۹۸
گلْ چیه که ته چیره مُونّه به بُویی؟
اُونْ یاسَمنْ چیرْره کَسْ نشُونْ نئویی
اُونْ ماه، که، تنه چیره برابرْ بویی
هر نَشُور دهْ دیمْ ره، خور آخر کی گویی؟
گُل‌دسته، ته سالْ اگر که صد بَوُویی
ته مشکینْ کَمنْ، وَرْفِ رَنْگْ هَیْرهْ گویی
ته مهرهْ وَرْزیِنْ دستْ‌ها پاکْ بشَویی
اُونوختْ وَرْزمّهْ مهرْرهْ ته ماه نویی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۲
گتمهْ که دمی دُوستْ ره نَوینمْ جایی
هَمُونْ دَمْ منهْ جان و مه دلْ دَرْآیی
ته نَدینْ مهْ تن رشته بیِّه، وایی
شادْباشْ تو که منْ دارْمهْ اندی جفایی
تَرْسمّهْ جُوونی، اَجلْ مه سَرْ آیی
دینْگننْ به خاکْ، ته عشق مره گردْ آیی
پرسشْ هاکننْ، پرسشْ‌ره مه اَرْخایی
پرسنْ پرسنْ، ته نوم رهْ زبُونْ دَرْآیی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۳
یکی مَستهْ چشْ دیمه امروزْ چونْ آسی
دندونْ صدفْ، دیمْ سرخه گلْ، قَدْ چه آسی
گتمهْ چه نومْ دارْنی، نَکنْ دْمیسی
گتهْ چلهْ‌وار نومْ دارمهْ، کیجای آقاسی
اَشون (دیشو) همه شو، دیدهْ منهْ نجواسی
دَکتمهْ غم‌خونه و بَویمهْ عاصی
امیر گنه: خیرونمهْ به خودشناسی
نَدومّهْ تو چه شه دُوستونْ ره نشنٰاسی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۵
دوستْ گلهْ وَلگْ سَرْ بوارسته بو، شی
بَورینْ شیشه ره که پربَوُو تشین مَیْ
زرْجُومهْ ره دُوستْ دکرده، مره خُونَیْ
همینْ من و دوستْ بوئیم و شیشه‌ی مَیْ
عَرقْ بَزوُ سٰاقی، بَخرْد شیشه‌یِ مَیْ
دیمْ سرخهْ گِله وَلگهْ که بُوئهْ دَرْمَیْ
از مشک و عنبرْ خطّ بَکشیِهْ رُو تَیْ
تارِ عَنکبوتْ وَنّهْ ملیچه‌یِ پَیْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۷
ها نَپرسنی حالْ ره مه دیر بسوتی
دُونّی دَرْدِ مهرْ دْکاشتْ‌ای غم اَندُوتی
دلْ با تو هزارْ غمْ خرنهْ، سَهلْ بَئیتی (بئو تی)
پنهُونْ نَکردی، قَولْ به رقیبْ بَئوتی
هٰا دونستیمی که قولِ درُو گُوتی
گرونْ بَخری دُوستْ ره اَرزونْ بَروتی
سخنِ هر کَسونْ دارْنه بوی خوتی
همیشه تنه عَیبْ گتمهْ به رُوتی
امیر پازواری : پنج‌بیتی‌ها
شمارهٔ ۲
اَمیرْ گِنِهْ: مِنْ فِکْروُ خیٰالِمِهْ اینْ دَرْدْ
مِرِهْ کِهْ دِشِشْ ویسِّهْ، یکی نیٰاوَرْدْ
مِهْ زَرْدی زَرْدیجُوئِهْ، بَلْکِهْ اَفْزوُنْ زَرْدْ
مِنْ گَرْدْتِرینْ گَرْدِمِهْ، تِنِهْ لینگِ گَرْدْ
بَتِرْکِسِّهْ دِلْ دٰارْمِهْ، تِنِهْ عِشْقِ دَرْدْ
دِلْ کِهْ دَرْدْ کِنِّهْ، وٰاضِحْ بُونِهْ (اَزْ) رُویِ زَرْدْ
مِهْ دیمْ شَنْبِلیِهْ، گَرْ نَوّوِهْ عِشْقِ دَرْدْ
لٰا وَاللّهْ کِهْ مِهْ گُونِهْ چِنینْ بَوّوِهْ زَرْدْ
فَلِکْ اَفْسُونْ گِرِهْ، هٰا کِرْدْ مِهْ دَمْ‌رِهْ سَرْدْ
اِنْشٰالّٰا فَلِکْ زَمینْ بَخِرْدْ، بَوّوِهْ گَرْدْ