خارهْ چشمِ یارْ، خو بکردهْ آیی وی
ته خشهْ سخنِ وَرْ که شومّه شیر پَیٰ
تا وینّی چُوبی اسبْ، بَورنْ سَمْتِ رَیْ
اُونوَختْ گمّه: مه حالْ رهْ وارَسنی کی؟

امیر گنه: مِهْ تاج سَرْ! مه دِلُ و تَنْ!
من نتومّه ته عشق ره شه دل هَیتن
دوستْ شه سرخه گِلْ سر وَنوشه پیتن
یا گروهْ گروهْ، گِلْ به گِلْ سرْ ریتنْ
یا جیگرِ سوته ره به مشکْ آمیتن
خطّه آیینه خطا، یا مونگْ برابر ریتن

اَمیرْ گِنِهْ: دُوسْتْ وَرْ، بِهْ چِشْ هٰا کِنِمْ جٰا
خٰارِ مُژِهْ تَرْسمِهْ دَرْدْ آوَرِهْ پٰا
نٰالِمِّهْ شُو وُ روُزْ،‌ای خُورْچیرهْ تِهْ وٰا
وٰاسْتیری تِنِهْ بوُکِهْ مِنْ آوَرِهْ وٰا
هٰا خِنِسْتِهْ مِهْ دوُسْتْ، بَورْ دِمِهْ دِلْ رِهْ جٰا
مِرْوٰاری جِدٰا کِرْدِهْ مییُونِ مینٰا
عَنْبَرْ بِهْ جِنٰافِهْ بِکشی هِزٰارْ تٰا
گِلْ اِشْکُوفِهْ لُو هَرْگَهْ تُو هٰا کِنی وٰا

اَشُونْ (دیشوُ) بَشِّنی یٰا سِهْ بِهْ اینْ دِلِ سُوجْ
بَرْمِسْتْمِهْ نِهْ چٰارْ دٰاشْتِمِهْ، نِهْ چٰارِهْ آمُوجْ
اِسْتٰابیمِهْ خینُوخِرِنْ با دِلِ سُوجْ
خینِ دِبِلٰا شَنّیمِهْ (شَنْدیمِهْ) تٰا اَسْبِ رُوجْ
اِسٰا کِهْ مِنِهْ یٰارْ هٰاکِنِّهْ مِجِهْ کُوجْ
سُوجِنِّهْ مِنِ ویلِهْ وَرْ، مِهْ دَسْتْ آمُوجْ
دَکِتْ بِهْ مِهْ دِلْ شِمِهْ بَیُونِ عِشْقْ سُوجْ
اَسْلی شَنّیمِهْ زَمینِ سَرْ، اَسْبِ رُوجْ

ته جا اَرْبه شیر و هیر بَووُ سوُرِوَشْ!
درامّه به شیر و هیر و گیرِ ما تِرِهْ کَشْ
اگر گِلْگُونْ آتِشْ بَوّه ته لُویِ خِشْ
دَرْاِمّه به آتِشْ وُ دِمِّهْ تَشْ‌رِهْ خِشْ
اَوی تو دَکِتِهْ مه دِلْ‌رِهْ آتَشْ وَشْ
چِتی که کَفِهْ سُوته چَچی‌رِهْ آتَشْ
دُوسْ! مه مِرْدِنْ ورنَووئه (نبوا) تره خِشْ،
منه دِچِشِ اوُ، سَنْگِسْتُونْ بَوی لِشْ

امروزْ سرِ راه نیشتْ بیمه با دِلِ تنگْ
بدیمه یکی مَسّه چِشْ، دیمْ گِلی رنگْ
دیمْ رَنگ و دِهونْ تنگ و آوازْ بسی (به سی) چنگْ
کَیْ بُو گِلِهْ دیمْ کَشْ بَزِنِمْ تنگاتَنگْ
گَرمِ مِرْدِنه به هر که هوکشی ونگْ
با سیمِ قَلِمْ، پَرْدِهْ کنی هزارْ رنگْ
هر که در بیمو صدفِ مییونه تنگْ
خینو خِرْنه دَسْتِ روُجایِ شو آهنگْ

تَرْسونْ، لَرْزونْ، ته مهرورزمْ، مه چشمِ سو!
بی‌چارهْ بی‌چارهْ دِمّهْ دِلْ‌رِهْ با تو
تو غریبه دُوستی، مَنْ نَدوُمِهْ تِه خو
ز تَرْسِمّهْ تِرِهْ دِلْ بَرِنْجِهْ یکی رو
ناعاشِقِمه ته چیرِهْ‌وُ نٰا به تِهْ خو
ناعاشقِ قَدّوبالامه (که اُون) دارنی تو
عَیشی بیامو نَظِرْته جٰا یکی رو
هَمونْ نَظِرْ کَشْتُومِهْ، مِهْ چِشْمِ سو!

اساتنه قد، سور، دیم دیمِ تیهوئه
دِ وارنگْ تنه کال و دْ چش سییوئه
اسٰا که دْ زلف یاسمنِ سَرْسوئه
اِسٰا پر کسِ دلْ به ته عشق گروئه
راه خضر تنه اون ظلماتِ اُوئه
هر دل که به ته عشق نرسه، سییوئه
ته کیچه سر، عاشق مردمِ کوکوئه
اون وخته منه روشنه روز سییوئه

نازکْ بدِنِهْ مه دوسْ، نباته لُوئه
طوطی سخنْ، هر نکته، حیاتِ اُوئه
ته یاسهْ منه روشنه روزْ سییوئه
ناصبر و قرار وُ آروم وُ نا خُوئهْ
چکّهْ چکّهْ زلفِ عرقْ یا گلوئهْ؟
یا اویِ حیٰاتِ چشمهْ، ته دلُوئهْ
دهّونْ که تنهْ چونْ حقّه‌یِ پرْ اُوئهْ
یا قُوتِ مه جا نهْ که ته پیشْ گروئهْ

چی شاهی رُوزبیهْ که منْمَتمهْ همراتهْ
نثارْ کردمهْ زلفْ رهْ پچاپچاته
احتیاجْ نیه مهْ جانهْ یارْ، اینهاته
بسیارْ خَریمهْ نازِ گرُونْبهٰا ته
بَکوشْتْ مرهْ مشکینْ کَمنْ تٰا به تٰا ته
بَکوشتهْ مرهْ مَسْته چشِ اَدا ته
صَدْ خُوبونْ شهْ سَرْ هُونیا ته به پٰاته
خوبی هَمینهْ، کَمْ نَوُوئه بَفاتهْ

نماشترهْ سَرْ بیهْ، رَنگ داشته شویی
مه دوستْ به تدارکْ دَرهْ خُفت و خویی
اُونْ بنا، صواحْ دیمْ ره بَشسته اُویی
دْکَمنْ به صُورتْ مُوننْ ماهِ نُویی
ای با پروینْ سخنْ دارْمهْ هَمهْ شَویی:
نکردْ بیمهْ دوُستِ کَشْ فراغتْ خُویی
برْمنهْ منه هَرْ دْ چشْ به هوهویی
بُوردهْ سنگهْ دلْ، خاطرْ نداشتهْ جُویی

نَمجْ تُومهْ خُورْ که خورْ ترهْ نَتُویی
ترسمّهْ که خورْ ته بَدنْره بَتُویی
فدایِ تنهْ تَنْ، اُونزنْ درْیُویی
اُو شورهْ تَرْسمّه که ته تَنْ بَکُویی
ته رُویِ سُو، اَرْ به خورِ سَرْ بَتُویی
خُورْ ذَرّونه، اَصْلا ذَرّه ره نتویی
ته بُورهْ گِلْ بُو به ختٰا پرْ بُویی
صد نافه‌یِ آهو اُونْ بُوجهْ، ببُویی

اَمیرْ گِنِهْ: عٰاشِقْمِهْ چُونْ مٰارْ بِهْ تِهْ چیرْ
گَهْرِهْ سَرْتِرِهْ دٰایِمْ نِوٰاخْتِهْ، ٰدٰاشیرْ
بَسی کَسْ بِهْ تِهْ مِهْرْدٰارِنْ جِوُونْ وُ پیرْ
اَمّٰا مِنْ هٰامُونْ، کَسْ نییِهْ بِهْ تِنِهْ میرْ
وَرْفِ گِنْدِلِهْ دَسْ نَزِنْ‌ای خُورِ نیرْ
تٰا تِهْ دَسْ نَچِهْ وُ اوُسْتی نَووِّهْ شیرْ
مِهْ خَسِّهْ تَنْ‌رِهْ وَرْفْ نَزِنْ‌ای مٰاهِ چیرْ
بَکُوشْتی مِرِهْ، مَسِّهْ چِشْ، هٰارِسْتٰادیرْ
نَوْمِهْ تِنِهْ کٰارْنییِهْ دِکٰاشْتِنِ میرْ
پَلْ کَنّی دِرْیُورِهْ، بِنْیُونِهْ گَتْ هٰا ئیرْ
تُو بَکُوشْ مِرِهْ، اُونْدیگِرْرِهْ دَسْتْ هٰا ئیرْ
مِنْ زِنْدِهْ دَووُمْ، اُنْدیگِری وَرْزِهْ میرْ

بسیار مَیٰله دوستِ منْزلْ هارسیینْ
مِدٰامْ شو و روزْ ته چیره آرمیینْ
مَحَلِّ خِتنْ، تره کش‌ها کشیین
بسیار حظّه اونوختْ به مِرادْ رسیینْ
اَوّلِ سوٰا، ته گلهْ باغْ نشیین
بسی غنچه‌ی گلْ همه شه بَچیینْ
دوستِ وارِنْگْ جارْرهْ نرمک دست کشیین
بسیار منه سون بو که وصال رسیین
مه میراثه ته مهر و بفا ورزیین
ته عادته مه خین به جفا شنیین
مه پیشوئه ته غمزه و ناز کشیین
ته شیووئه مه دل ره براجنیین

نَترسُ و نَلَرْز مهْر نورز، مه چشمِ سو!
چُون چٰارپا به چٰار تَنْگ بَکشْ وُ بَروُشْ تو
د پیچمْ گِل وَلکْ، در نَشوئه ته بو
اُونْطورْ دارم که مشکْ به دَمْ داره آهو
تُو خجیره دُوستی وُ خجیرهْ ته خو
ته هَرْ د چشمِ گُوشهْ نَرگسْ پیوُنْ بو
منه د چشْ اُو بَورْدْ بُوئه ونهْ روُ
نَدُوّمهْ که به مَنْ نظرکَیْ کنّی تو
نَوسّهْ منْجهْ، مهر کاشتنْ اوّلِ رو
به این د کاشتنْ دَستْ نهلْ مه چشمِ سو!
این شهر پرکسُونْ درنهْ به مهْ آشو
بهشتْ هَمهْ رهْ دَستْ بَزهْ دامِن تو

امیر گنه: منْ بَندومهْ کردْگاره
وی که پرسشْ ره راستْ کنّه من ویاره
اُمیده مَحْشرِ روزْ نَزْدِ غَفّاره
اُونْوختْ کردهْ، فاشْ بُونه، هَرْ چی که داره
مه دلْ به ته جٰا مهرهْ‌ورزی سَرْ داره
تهْ دلْ، سَرِ اُونْ دارْنه، مه مهرْ انگارهْ
برُو بَپرْس وَ بو تازهْ گِل ویهٰاره
تا منْ سَرانْجُومْ دُونمْ شه کار و باره
اَمل کجه بو، گَشتْ کجهْ بو ویهٰارهْ
مجشْ کجه بو، مه خور و مُونگ یاره
بلبلْ به گِلْ غنچهْ نیشتهْ چُونْ خاره
عاشق اونهْ که داغ ره دلْ دارْنه یاره

دیرْ هاکتْ هزارْ داغْ به دلْ دارمه جایی
سُورینه وَشْ، کوکِ رَوشْ، بُورْده جایی
امیر دْ خِشْ وَر دارْنه، مدّعایی
مُونگْ جُراَتْ ندارْنهْ هرگزْ روزْ درآیی
دلْ گَرْمهْ به مهرْ، اَندی هادهْ که دایی
نَهلْ گرمهْ دِل مِهرْوَرزی، به جایی
قَسّم به تنهْ عشق و ذاتِ خدایی
که بی ته مرهْ مه زندگی نَوایی
شومّه که تنه مهرْ نوَرْزمْ، نشایی
ته مهرْوَرزی ره، سَنگِ پیونْ دلْ وایی
لَعْلِ حُقْهْ میونْ، سخن ته درآیی
«آری» بَئو که طاقتْ ندارْمهْ «نایی»

امیر گِنِهْ: که حلقه‌یِ دالِهْ ته زِلْفْ
یا حلقه‌یِ سیمِ زرنگاره ته زِلْفْ
خِشبو ئه مگر مَشْکِ تِتاره ته زِلْفْ؟
مه ور مُوسِمْ لَیْل وُ نهاره ته زِلْفْ
درازْ کَمِنّ سامِ سوارِه ته زِلْفْ
زنجیرِ عدالتْ به قراره ته زِلْفْ
پلّه دچییِه به سونِ ماره ته زِلْفْ
هرمی که خراجِ قَنْدِهاره ته زِلْفْ
سیاهی مونند شویِ تاره ته زِلْفْ
نظر کرده‌یِ شاهِ جبّاره ته زِلْفْ
شیرینی یکی (مگر) قندِ خِرواره ته زِلْفْ
گر غمگینْ بَوِّمْ مه غَمْگُساره ته زِلْفْ
هرمی قیمتِ قارونِ ماله ته زِلْفْ
نظر کرده‌ی شاهِ جبّاره ته زِلْفْ
ونه بخرینم گرونبهائه ته زِلْفْ
عاشقْ مردمونْ‌رِهْ غَمْ فزائه ته زِلْفْ

ونهْ باخسمْ کَشْ ته خجیرهْ خویی
ونهْ بئیرمْ دَسْت ته خاره ججویی
مه تن تنه بو کنّه، ته ماه نویی
تَرْسمْ تنْ بَشُورمْ، تنه بو بَشویی
اُونطوریْ که گوکّی انتظارِ گویی،
اُونطوری که ماهی انتظار اُویی،
اُونطورْ که پَروُونه انتظارِ سویی،
مه دلْ شو و روزْ فکر و خیالِ تویی
گرهْ دَکتهْ مه کار و مه گلویی
گرهْ به ابرو دیمه، عَرقْ گُلویی
کی داشته گلو دیم و کی داشته بویی؟
مره خور و خو تَلْ بَیّهْ روز و شویی
صَدفْ نَگْشا امروزْ عقیقهْ لویی
وینگارْ تُومْ بئوته، نَنهْ اُونکار بُویی
نگذشتهْ سخنْ بئوتمهْ موبه‌مویی
نَدُوّمه دلِ دوستْ جوابْ چی بَوُویی!؟

سی جیم وُ پنجاه جیم وُ پنجاه هزار جیم
سی نادِعلی بیش دَکِنّی بُو ته دیم
اگر دَنی بُو آفله‌یِ مالْ ته دیم
شیرووِن وُ شما خی ره بنویشتْ بیمْ کابیمْ
گَرْدِهِنْ مره مازندرون یکی تیم
گیرمّه اوُن خالْ‌ره که دَرِهْ به ته دیم
دَکِتْ سُنْبُلِ سایه به ته روی سیم
اَبرو مشکی خطّ بکشیهْ به ته دیم
اونْ ته کمندِ حلقوئه یا خطّ جیم
یا اوُنْ گِلِهْ باغ گشتْ کَنِنْ یا به ته دیم
یا سُنبله می‌ته، به خطّ مشکه گِلیمْ
یا پِستهِ‌یِ خَندونهْ دِهُونْ ته، یا میم
دِسِرْخِه گِلْ غنچهْ پییُونه ته دیم
یا ایزد سوادْ کِرْدِهْ، خوشهْ دَسْ ته دیم
دوستْ بَکُوشتْ مره هر دم به گوشه‌یِ جیم
گَرْ ایشِمْ، به ناز و غمزه پیچهْ شه دیم
دُتِرکِهْ، دِیٰاغیهْ، دِ جیمه یا سیم؟
دِبَرْفوئِهْ یا قَوسهْ، هلالْ ماهِ نیمْ؟
دِهون حُقّه‌یِ شربته، لَعْله یا سیم
یا غنچوئِهْ، یا پسته بَئی به دِنیم؟
هِلا بناگوشْ نَکِتْ بُو مشکه گلیم
هلا شرم‌سارِ نِه خُور و مونگْ به ته دیم
هزاردل سییو بیش (پیش) کردی شه رویِ سیم
زَمونه تِرِه، ته کِرْدِهْ آوَرِهْ دیم
سوا بِنمائی دستْ و بالْ چنون سیم
تُو شِهْ خارِ سَرْ شورْنی وُ شه مونگهْ دیم
نشو به گِلِ جا، گِلْ نَوونه ته دیم
گِلْ به رُونَشِنْ، که مالْ نکفه ته دیم
اوُنْ زلفه که یار هِشِنّییهْ رویِ سیم
یا زنگیهْ که تَرْسِنِهْ وی تُرکِ بیم
یا بیجنِ دِلْ، اونکه توها کردی ریمْ
یا مه کَشتنِ وَرْ، رَسِنْ اُورْدی به دیم
تنْ عاجه، تنه لُو شکّرْ، مونگه ته دیم
برفه وُ چِشْ مسّهْ وُ جنافه ته سیم
چه گِل وُ چه خِرْشید وُ چه مونگه ته دیم
نِرْزِنِهْ دَنی ته کمندِ یکی نیم