انار این میوه ی سرخ رنگِ زیبا این نعمت کردگارِ دانا روی سرِ خود کلاه دارد یک تاج شبیه شاه دارد گویند که نام او انار است خوشمزه و آبدار است در متنِ کتاب پاک ِ قرآن شد نام انارِسرخ،رمّان شاعر:مهری طهماسبی دهکردی

یه مار خوش خط و خال توی لونه ش خوابیده بود درست جلوی لونه ش سبزه و گل روییده بود ماره قدش دراز بود تو خواب نازِ ناز بود خواب گل و گیاه می دید خواب خورشید و ماه می دید ماره وقتی از خواب پرید از تو لونه ش بیرون خزید بوی گل و گیاه شنید دمِ لونه ش گلها رو دید میون گُلا گیاهی بود که ماره اونو دوست نداشت اون گیاه اسمش پونه بود ماره پونه رو دوست نداشت ماره از لونه در رفت فکر می کنم سفر رفت واسه ی فرار از پونه در رفته بود از لونه می گفت نمی دونم چرا از پونه ها بدم میاد همون گیاهی که دمِ لونه م همیشه درمیاد اینم یه ضرب المثله: مار از پونه بدش میاد پونه دمِ لونه ش در میاد پایان مهری طهماسبی دهکردی

شعری از این کتاب تقدیم به شما: خوابگرد پشت پنجره می‌آیم و دستم را دراز می کنم تا ماه لابد اتوبوس تو در بازارچه‌ای بین راهی توقف کرده است. دور می‌شوی از من، غمگینم به مقصد نزدیک می‌شوی، خوشحالم سرزمینی هستم در فصلِ کوچ قفسی که راه فرار را برکه‌ای که بوی باروت را به پرنده‌هایش لو داده است؛ می‌شنوی؟ از یک طرف همیشه صدای بال می‌آید طرف دیگر هر چیزی می تواند باشد هر چیزی که بال ندارد ولی دل دارد. و زندگی, اتوبوسی فلزی‌ که برایش مهم نیست چه کسی را دور می کند چه کسی را نزدیک و زندگی, راننده‌ای که پولش را می‌گیرد تا دسته‌ی این گردونه‌ی عظیم را بچرخاند. ما در این دور و نزدیک شدن‌ها سرد و گرم می‌شویم و ترک‌هایمان را ادامه می‌دهیم. سیاوش قربانی پور

زمستون هوا چه سرده رسیده از راه فصل ِزمستون دارم می لرزم مثل گیاه ِ خشک ِ بیابون باید بپوشم کلاه و پالتو توی خیابون از آسمونِ ابری می باره برف ِ فراوون مامان برای ِ کلاغ و گنجشک ریخته رو برفا خرده های نون دی ماه و بهمن با ماهِ اسفند سه ماهِ سردِ فصل ِ زمستون تو فصل ِ سرما باشید همیشه خوشحال و خندون شاعر: مهری طهماسبی دهکردی

شب یلدا می دونی خیلی درازه یه شب سرده پُر از رمزه و رازه فصل پاییز برگای درختُ ریخته رنگ برگا چه قشنگه خیلی نازه صحبت از فصل زمستون، برف و سرماس خبراز شیطنتای ننه سرماس همه امشب می شینیم قصه می گیم قصه‌های شاد و شیرین، بی غم و غصه می گیم هندونه، انار و آجیل آگه باشه می‌خوریم شعرای شاد و قشنگی واسه‌ی هم می‌خونیم شب یلدا پُره از خاطره‌هاس شب قصه‌های شیرین واسه‌ی ما بچه‌هاس شاعر: مهری طهماسبی دهکردی

سی ام آذره و یک شب زیبا یه شب بلند به اسم شب یلدا شب شب نشینی و شادی و خنده شبی که واسه ی همه خیلی بلنده همه ی اهل خونه خوشحال و خندون آجیل و شیرینی و میوه فراوون شب قصه گفتن و یاد قدیما قصه ی لحاف کهنه ی ننه سرما شب یلدا که سحر شد،فصل پاییز میره جای پاییز رو زمستون می گیره ننه سرما باز دوباره برمی گرده کوله بارش رو پر از سوغاتی کرده سوغاتی های قشنگ ننه سرما بارون و برف و تگرگ و یخ و سرِما شاعر: مهری طهماسبی دهکردی

من یک مار درازم خوش نقش و خوش نگارم می خزم روی زمین چون دست و پا ندارم روی تنم پر از خال پر از نقش و نگاره نگاه کنید بچه ها رنگای زیبا داره خداوند توانا این رنگارو کشیده نقش و نگار و رنگی به این خوبی کی دیده؟ *شاعر : مهری طهماسبی دهکردی

هر روز توی مدرسه سر کلاس می شینم چهره ی مهربونِ معلم را می بینم گوش می کنم به حرفاش با شوق و شور بسیار درسارو یاد می گیرم به لطف پروردگار تو خاطرم می مونه حرفای اون همیشه مهر و محبّت اون فراموشم نمیشه شاعر: مهری طهماسبی دهکردی

به نام خدا سیب له‌شده داستان کودک نویسنده: مهری طهماسبی دهکردی محسن و علی در مهدکودک باهم دوست بودند. یک روز در حیاط مهدکودک باهم مسابقه‌ی دو گذاشتند، محسن از علی جلو زد و علی عقب افتاد. محسن با خوشحالی فریاد زد: «من برنده شدم، علی تو باختی، من قهرمانم!» علی خندید و گفت: «خوش به حالت که برنده شدی!» اما محسن علی را مسخره کرد و گفت: «تو خیلی تنبلی، نمی تونی بدوی، من زرنگم، من قهرمانم…» علی ناراحت شد و با محسن قهر کرد. خانم مربی که گوشه‌ی حیاط ایستاده بود و به بچه‌ها نگاه می‌کرد، همه‌چیز را فهمید. وقتی به کلاس برگشتند یک سیب آورد و به دست محسن داد و گفت: «محسن این سیب را محکم به میزت بکوب.» محسن با تعجب پرسید: «برای چی سیب را به میز بکوبم؟» خانم مربی گفت: «حالا چیزی نپرس. کاری را که گفتم انجام بده و بعد سیب را به نفر بعدی بده تا همین کار را بکند.» محسن سیب را به میز کوبید و بعد آن را به نفر بعدی داد. تمام بچه‌ها سیب را به میزشان کوبیدند و آخرسر آن را به دست خانم مربی دادند. خانم مربی سیب را با چاقو به 4 قسمت مساوی تقسیم کرد و در بشقاب گذاشت. سیب له‌شده و قهوه‌ای‌رنگ و زشت شده بود. بچه‌ها گفتند: «وای خانم! سیب خراب شد!» خانم مربی گفت: «می‌خواستم با این کار به شما بگویم که دل آدم‌ها هم مثل این سیبه. وقتی حرف‌های بدی به آن‌ها گفته می‌شود، مثل آن است که دلشان را به میز کوبیده و لهش کرده‌ایم. هیچ‌وقت نباید دیگران را ناراحت کنیم و آزارشان دهیم تا احساساتشان مثل این سیب زخمی نشود و آزار نبیند.» محسن با شنیدن حرف‌های خانم مربی خجالت کشید. دست علی را گرفت و گفت: «ببخشید، من حرف‌های بدی زدم. می‌ترسم دل تو هم مثل این سیب له‌ شده باشه …» علی لبخندی زد و گفت: «حالا که معذرت خواستی دیگه ناراحت نیستم و دلم مثل این سیب له‌شده نیست.» آن‌ها به هم نگاه کردند و خندیدند و خانم مربی با مهربانی نگاهشان کرد. پایان

قرآن ماه رمضان آمد بچه ها ماه عبادت نماز و دعا ماهِ بهارِ سبزِ قرآن است ماهِ محبوبِ مسلمانان است با دل های پاک قرآن بخوانید معنای آن را حتماً بدانید قرآن کتابِ نور و هدایت نشان می دهد راهِ سعادت شاعر:مهری طهماسبی دهکردی

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود یه مرغی بود جوجه ای داشت جوجه را خیلی دوست می داشت برای اون قصه می گفت از فندق و پسته می گفت از ببر و آهو و پلنگ قصه ی خرگوش زرنگ از گربه ی شیطون بلا از گرگ زشت و ناقلا جوجه کوچولو جیک و جیک و جیک از رو زمین،دونه بر می چید دنبال مادر همه جا می گشت و دنیا رو می دید یه روز که مرغه خوابید جوجه کوچولو یواشکی از لونشون بیرون دوید گفت حالا گردش می کنم یه کمی نرمش می کنم کنار باغچه می شینم دونه ها را بر می چینم تا مامانم بخوابه خیلی خوبه که خوابه بچه خوبی می شم مزاحمش نمی شم جوجه کوچولو خوشحال و شاد و سردماغ قدم می زد میون باغ گل های باغو خوب می دید گاهی یه دونه شو می چید گربه ی چاق ناقلا زرنگ و شیطون و بلا اومد به باغ با صفا می دونی چی دید؟ جوجه کوچولوی تنها را گفت خوبه شکارش کنم لقمه ی خامش کنم نه خوبه کبابش کنم آهسته رفت به سوی او به سوی جوجه کوچولو خانم مرغه از خواب پرید جوجه را تو لونه ندید گفت ای خدا جوجه ی من کجا گذاشته رفته چرا بیدارم نکرده چیزی به من نگفته نکنه که گربه ی بلا اون شکموی ناقلا بگیره شکارش کنه شام و ناهارش کنه از لونه بیرون دوید جوجه و گربه را دید داد کشید قُد قُد قُدا جوجه ی من بدو بیا گربه هه در کمینه می خواد تو رو بگیره جوجه شنید دوید و دوید رفت زیر بال مادرش خطر گذشت از رو سرش گربه ی شیطون و بلا اون شکموی ناقلا جوجه کوچولو را شکار نکرد خوراک واسه ناهار نکرد جوجه به مادرش رسید گربه ی شیطون و بلا دستش به جوجه نرسید. شاعر : مهری طهماسبی دهکردی *

اتل متل توتوله بچه ی خوب چه جوره؟ بچه ی خوب می دونه تاریکی ترس نداره این آسمون آبی شب میشه پرستاره بچه ی خوب می دونه لولو وجود نداره از لولوی خیالی ترسی به دل نداره بچه ی خوب دلیره شجاعه مثل شیره شاعر: مهری طهماسبی دهکردی

به نام خدا گربه ی بی تفاوت یه گربه ی شیطون بلا رو پشت بوم نشسته بود نگاه می کرد به یک کلاغ که بال اون شکسته بود کلاغه می گفت:قار و قار و قار شکسته شد بال و پرم وای نمی تونم بپرم هیچ جا نمی تونم برم اون گربه ی شیطون بلا حرف کلاغه را شنید بال شکسته را ولی روی تن کلاغ ندید هیچی نگفت به اون کلاغ اصلاً به حرفاش گوش نداد کلاغ که دلخور شده بود می گفت عجب! داد و بیداد! سنگی به بال من زدن اون بچه های بی ادب شکسته بال من حالا دردمی کشم از صبح تا شب دلم می خواد یکی باشه بالمو مرهم بذاره تا وقتی که خوب نشدم نره منو تنها نذاره اون گربه ی سربه هوا انگار کلاغ را نمی دید پاشد از اونجا رفت دیگه حرف کلاغ رو نشنید آخه براش فرقی نداشت کلاغ باشه یا نباشه بال سیاه اون کلاغ سالم باشه یا نباشه نویسنده:مهری طهماسبی دهکردی

هر گردی گردو نیست! یه روزی روزگاری میون سبزه زاری یه موش نازنازی بود از زندگیش راضی بود صبح ها که از خواب پامیشد لباش به خنده وامی شد مامان جون و باباجون هر دوتا شون مهربون موشی را دوست می داشتن سر سفره ی صبحونه پنیر و گردو می ذاشتن موشی ناز و کوچولو می خورد پنیر و گردو سیر می شد و می رفت بازی با بچه های نازنازی یه روز یه گردو برداشت توی دستش نگه داشت برد تو کوچه قلش داد به بچه ها نشون داد گفت می بینید چه گرده! قلش می دم می گرده گردوی ریزه میزه خوشمزه و لذیذه نگاه کنید به گردو هر گردی نیست گردو مامان موشی اونو دید به حرفای او خندید گفت گلکم خوشگلکم درسته گردو گرده قلش میدی می گرده نمره ی هوش تو بیست فقط که گردو گرد نیست سیب و انار و هلو پرتقال و زردآلو پیاز و سیب زمینی همه را گرد می بینی ولی موش کوچولو هر گردی نیست گردو نویسنده:مهری طهماسبی دهکردی

به نام خدا از زبان یک روشندل: آی آدم ها،آدم های بینا، به من ترحم نکنید.نگویید بیچاره کور است،نمی بیند،دنیا در نظرش گوری تنگ و تاریک است.نه،چنین نیست ؛من هم می بینم اما نه با چشمانم ،من با انگشتانم می بینم.نقطه های برجسته زیر انگشتان من به کلمات مبدل می شوند؛کلمات را می خوانم،می خوانم و می خوانم سرگذشت پسرکی را که روزی با دوچشم بینا در کنار پدر و مادر و خواهر و برادرانش با شادمانی روزگار را سپری می کرد.پسرکی که عاشق دیدن آسمان و زمین و گل ها و گیاهان و زیبایی ها بود؛اما حادثه ای دلخراش نعمت بینایی را از او گرفت.دنیای پسرکوچولو تبدیل به زندان شد.او دیگر پروانه ها را روی گل ها ندید.لرزش برگ ها روی شاخه های درختان را ندید.آسمان آبی،خورشید طلایی ،رودجاری و پرواز پرندگان را ندید. پسرکوچولو غمگین شد.با خودش گفت:کاش می توانستم کتاب بخوانم و همه چیز را بدانم .اما کتاب ها را تنها آدمهای بینای باسواد می توانستند بخوانند پس او محکوم بود که بی سواد بماند. سال ها گذشت.پسرکوچولو مرد جوانی شد؛مردی که پیوسته در شبی تاریک و ظلمانی می زیست.تا این که روزی دریافت که می تواند کاری بکند.او نقطه هایی را برای نوشتن در نظر گرفت و یک الفبای ساده،مخصوص نابینایان درست کرد.با آن نقطه ها،کلمات زیر انگشتانش جان می گرفتند. چه روز بزرگی بود آن روز که فهمید با نقطه ها می تواند بخواند و بنویسد.حالا می توانست هر کتابی را که دوست دارد بخواند.او دیگر بی سواد نبود، پس کور هم نبود.او بر تاریکی چیره شد و هزاران نابینای دیگر را هم از ظلمت و تاریکی نجات داد. امروز به خاطر همت و تلاش اوست که ما نابینایان می خوانیم و می نویسیم و باسواد می شویم و تا دنیا برپاست ،مدیون او خواهیم بود و او کسی نیست جز لوئی بریل مبدع خط مخصوص نابینایان که به نام او خط بریل نامیده شده است. نام و یاد او تا ابد در قلب های نابینایان زنده است.روانش شاد. 23 مهرماه روز جهانی عصای سفید(نابینایان) بر همه ی روشندلان عزیز، مبارک باد. نویسنده:مهری طهماسبی دهکردی