ملک‌الشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۵۶ - اتق من شر من احسنت الیه
یکی مرد خودخواه مغرور دون
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۰۹
ای باغ خدا که پر بت و پر حوری
نظیری نیشابوری : غزلیات
شمارهٔ ۲۴۳
ساقی قدح نداد و سفال سبو نبود
رضاقلی خان هدایت : روضهٔ دوم در ذکر فضلا و محقّقین حکما
بخش ۸۳ - کمال اصفهانی
و هُوَ حکیم کمال الدین زیاد. از فحول حکمای زمان خود برتری داشته و همت بر انزوا و عزلت می‌گماشته. همهٔ اهل تذکره او را توصیف نموده و به فضایل ستوده‌اند. از اوست:
اسیری لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۳۷۲
من ز تاب آتش عشق تو ناپرواستم
خیالی بخارایی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲
آه کز سعی رقیبان یار ترک من گرفت
میرزا حبیب خراسانی : قصاید
شمارهٔ ۲۲
وقت تو است ای پسر که کار کنی
اوحدی مراغه‌ای : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۷۱
هیچ اربه صید دلها در زلف تابت افتد
جهان ملک خاتون : غزلیات
شمارهٔ ۱۱۳۴
مکن تو روی چو خورشید خود ز ما پنهان
کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۰۵
سفر نیکوست اما نه زکوی دلستان رفتن
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۴۲۶
ای مونس روزگار چونی بی من
هلالی جغتایی : شاه و درویش
بخش ۱۰ - آغاز قصهٔ شاه و درویش
سخن‌آرای این حدیث کهن
انوری : مقطعات
شمارهٔ ۱۷۹ - درشکایت دهر
کی بود کین سپهر حادثه زای
سیدای نسفی : شهر آشوب
شمارهٔ ۳۲۲ - دیگ ریز
دیگریز امرد که باشد روی او مانند ماه
محتشم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰
عجب گیرنده راهی بود در عاشق ربائیها
سرایندهٔ فرامرزنامه : فرامرزنامه
بخش ۹۷ - پاسخ دادن رای هندی، فرامرز را
چو این گفته بشنید ازو شاه رای
مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۳۷۹
آمد شب و غمهای تو همچون عسسان
اسیری لاهیجی : رباعیات
شمارهٔ ۴۲
در بادیه عشق تو سرگردانم
کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۳۸
چند نومید ز کوی تو دل زار آید
فرخی سیستانی : ابیات پراکنده
شمارهٔ ۱۲
با هنر او همه هنرها یافه