اکنون که بطره ات اسیرم
هر دم چه زنی زغمزه تیرم
آزادم و بنده رخ تو
صیادم و در کفت اسیرم
خورشید برد ز اخترم نور
هرچند که ذره و حقیرم
باخاک یکیست گنج قارون
پیش من اگر چه بس فقیرم
خاطر ندهم بهر نگاری
تا نقش تو هست در ضمیرم
درخلد برین حرام باشد
بی لعل تو انگبین و شیرم
خمار ازل سرشته چون نور
از باده مهر تو خمیرم

نه تنها منزل او شد دل من
که شد بر درگه او منزل من
چو طفلان خفته نالان در سحرگاه
بپهلوی غمت هرشب دل من
چگویم زان لب شیرین که لعلش
بود پیوسته نقل محفل من
ز قتلم چند بارت دست و دامان
بخون آغشته دارد قاتل من
زتابوت اجل آخر چه پرسم
که هست آن نافه و این محمل من
نروید از مزارم جز گل عشق
ز بس عشقش سرشته در گل من
دراین ظلمت سرا نبود بر نور
حجابی غیر هستی حایل من

دگر دل پای بست دیگرش بین
هوای عشقبازی در سرش بین
همه سرگشته از سودای عشقت
بسر سودای عشق دیگرش بین
ز عشق نامسلمانی شده غرق
صف مژگان و چشم کافرش بین
گواه عشق در شرح محبت
رخ زرد و سرشک احمرش بین
ز زخم چون خودی پر خون و مجروح
دل صد پاره غم پرورش بین
بمعشوقی و حسن آشوب خلقی
بعشق عاشقی بی یاورش بین
چو نور از عشق گلروئی گل افشان
ز خوناب جگر چشم ترش بین
دگر آشفته بر قتل منش بین
بخون تشنه دست و دامنش بین
هزاران لاله حمرا بدامن
زداغ سرخی خون منش بین
ز موی مشکفام و روی زیبا
بشام تیره صبح روشنش بین
بعارض غیرت خورشید گردون
بقامت رشک سرو گلشنش بین
برغم عاشقان شب تا سحرگاه
به پهلوی رقیبان خفتنش بین
چو نور ار بایدت درج معانی
بر الماس بیان در سفتنش بین

چو سنبل پیچ و تابم مو بمو از پیچش مویی
چو گلبن خارخارم پای تا سر از گل رویی
بمژگان دشمنم کاندر میان عاشق و معشوق
چو کوهی در نظر باشد حجاب هر سر مویی
ندیدم بی تو من گلشن ولی گل دیدگان گویند
که بی‌روی تو گل‌ها را نه رنگی هست و نه بویی
چه خامی‌هاست در طبعم که عشق خانمانسوزم
پس از صد سوختن دارد سپند آتشِ خویی
بهار عمر چون آب روان بگذشت طالع بین
که ننشستیم با سرو روانی بر لب جویی
بتنگ آمد دل از وارستگی یارب نصیبم کن
خم زلفی، کمند کاکلی زنجیر گیسویی
ببین فیّاض اقبالم که با چندین تنک‌رویی
جواب هر دو عالم داده‌ام از چین ابرویی

نٰابَتُوّ مِهْ کِهْ تِهْ مِهْرِهْ‌وَرْزی نُو کِرْدْ
نٰابَتُوّمِهْ کِهْ تِنِهْ فُرْقِتْ جِهْ خُو کِرْدْ
تِهْ فُرْقِتْ مِنِهْ رُوشِنِهْ رُوزْرِهْ شُو کِرْدْ
تِهْ عِشْقْ جِهْ هَرْ مَیْدوُنْ بَرِ سیمِهْ، هُو کِرْدْ

مِنْ بَمِردِهْ روزْ لاشْ رِهْ منه صحرا کَشْ
انگیسْ دَکِنْ مه زِبُونْ رِهْ پیکِفا کَشْ
ذِرّه ذِرّه تو منه گوشتْ رِهْ تِفاکَشْ
نَکِنْ سَرزَنِشْ، بیمه تنه جفا کَشْ

اسیرِ زلفِ عَنبرْاَفشونْ بئوئمْ
سییُو چشمونِ وَرْجهْ قربُونْ بَئوئمْ
آهویِ تنهْ سُنْبلستونْ بَئوئمْ
افتاده‌یِ ته چاهِ کَنْعونْ بَئوئمْ

من ته وَرْ عالمْ درد وُ واکْ بَچینِّمْ
ته مقبوله چِشْ بَوِرْدِهْ عَقل وُ دینِمْ
ته وَصف وُ ثنا گمّه، هر جا نشینِمْ
نفرین هِکِنْ تو بَکِتْ یاری گزینِمْ

ته واسرّه که زردُو ضعیف و زارْمهْ
ته واسرّه که تَنِ دایمْ ویمٰارْمهْ
ته واسرّهْ که بَئیمهْ دارچینی
اونْ دارْچینی که تازهْ دارِ بَچینی

زلْفِ گلمْ که حَبَلُ الْمَتینِ یٰاره
هر نیمه هزارْ کشتهْ دَریته داره
کٰاکلْ اَژدها سُون آدمی بقْمارهْ
مجیکْ خدنگْ آسا، فتنه رهْ سَرْ داره

دلْ دارْمه یکی، کُورهْ پرْ آتش بویی
سَرْ هداشتمهْ کورهْ، بَلْ وشاوشْ بویی
فلک نهلّهْ اُونچهْ که خواهش بویی
امیرْ فلکِ خاصّهْ جفاکَشْ بویی

دُوسْتْ‌رِهْ دیمِهْ کِهْ دیرُو کَمُونْ دٰاشْت‌وُ تیرْ
بِرٰازِّنی شه زِلْف وُ گِلْ هٰا کِرْدِهْ شیرْ
گِتْمِهْ: چِهْ کَسی مَسِّهْ چِشْ، چیرهْ خِجیرْ؟
گِتِهْ: اُونْمِهْ کِهْ مِنِهْ دینْ دٰارْنِهْ (دارنی) اَذیرْ (اَزیر)
اَمْروُ بُوْردِمِهْ، مِهْ دِلْ خِرهْ اتّٰا تیرْ
بٰالٰا بِلِنْ تَرْکِشْ دَوِسْتْ، هُورِسِتٰا، دیرْ

امیر گنه: عاشقمهْ منْ شه آقاره
اُشْتُر به قطارْ، ببخشیهْ گداره
بَرْفهْ به سیاهی، لیله یا تتٰاره؟
زاغِ پَرْ به پیشِ ته بَرْفهْ شَرمْسٰاره
دوستِ هروَرِ زلفْ که یکی خرواره
این سخنْ اَمروزْ، امیر یادگاره

تِهْ جَیْدُوتِهْ صَدْرِهْ ویٰنِهْ هٰاکِنِمْ گَشْتْ
تِهْ عَیْن وُ شَفِهْ زَنِّهْ مِرِهْ هزٰارْ خِشْتْ
تٰا ثَوبْ بِهْ مِنِهْ جَسِدْ چِنوُنْ بَوی زَشْتْ
چِنُونهْ کِهْ تُوَ عَیْنَینْ رِهْ کُحْلْ هٰاکِرْدی مَشْتْ
صَدْرْ سینُوئِهْ، جَیْدْ گِرْدِنِهْ هٰاکِنِمْ گَشْتْ
شَفِهْ لُوئِهْ کِهْ زَنِّهْ مِرِهْ هِزٰارْ خِشْتْ
ثَوبْ جُومُوئِهْ، مِهْ تَنْ اینْ چنینْ بَوی زِشْتْ
عَیْنْ چِشْمْ وُ کُحْلْ سِرْ مُوئِهْ کِهْ هٰا کِرْدی مَشْتْ

گِلِ دَسْتِهْ، حَمُّومْ سَرِ زِلْفْ‌رِهْ وٰا کِرْدْ
سُنْبُلْ دَسْتِهْ دَسْتِهْ، چپ وُ رٰاسْتْ رِهٰا کِرْدْ
سییوُ مَهْرْرِهْ بٰا کُوهِ سیمْ آشِنٰا کِرْدْ
دِوٰارِنْگْ‌رِهْ زیرِ چَپ‌وُ رٰاسْتْ رِهٰا کِرْدْ
آتِشْ پٰارِهْ، اوبی دِلِهْ طُرْفِهْ جٰا کِرْدْ
خُونِ عٰاشِقُونْ‌رِهْ دَسْت‌وُ پٰا حِنٰا کِرْدْ
شُونِهْ بِهْ مَشّاطِّهْ، کَمِنْدْرِهْ اِلٰا کِرْدْ
قَطْرِهْ قَطْرِهْ دِلِ عٰاشِقْ، خُونْ جِدٰا کِرْدْ

سَودٰائیمِهْ تِهْ وٰا دَکِتْ کیچِهْ بٰازٰارْ
اَشْکِ سِرْخْ بِهْ مِهْ چِشْ کَلِنِهْ چَچی‌وٰارْ
اَمیرْ گِنِهْ تِهْ نَدیینْ، رُوزی سی وٰارْ
بِنٰالِمْ بِهْ اُونْسُونْ کِهْ طِفْلِ اَوی مٰارْ
گَرْ دُوسْ وَرْ مِرِهْ رُو وَرِنْ یٰا رُوبٰارْ
یٰا مَنْصُورْ پِیُونْ وَرِنْ بِهْ پٰائینِ دٰارْ
تی وٰاسْتِرْ مِرِهْ پُوسْ کِنِنْ زٰاری زٰارْ،
اَنَاالْحَقْ بِهْ تِهْ سَرْکِهْ تِهْ یٰارْمِهْ تِهْ یٰار

اَیْ حُوریوَشْ مِسْتِهْ چَشْ، آهویِ لٰارْ!
تِهْ ناوُکِ عِشْقْ هٰا کِرْدِهْ مِهْ دِلْ‌رِهْ کٰارْ
مِهْ سَرْ سِتِمی سَنْگْ خِرْنِهْ روزی سی‌وارْ
جفاکَشْ همینْ مِنْمِهْ، تویی جِفٰاکاٰرْ
اَوی دُوسْ به گیتی اَرْدَووُ یکی وارْ
شیرینْ خِسروی وَرْنَمِرْدْ بُوهِچّی وارْ
دوسْ شِه (شی) کَمِنْدِ سَرْ بَکِشی بُو به تارْ
هَرْ گُوشِهْ یکی شهر وُ مییُونْ یکی لٰارْ

دُوسْ (رِهْ) دیمه هَرکَسْ (که) خِنِهْ بَوِرْدْ بتٰاوَسْ
زِلفْ (رِهْ) دیمِهْ پیچونْ به گِردِ عٰاشِقْ هٰاوَسْ
ته شَهلا چِشْ کِشْتُومِهْ، آهویِ مَسْ
آخِرْ عاشِقْ دِلْ‌رِهْ نِدایی شِهْ دَسْ
اِسْکِنْدِرْ دِل وُ مَردی اَفْراسیابْ‌رَسْ
همایُونْ پییُونْ، تاجُ و تَخْت ته هَدیوَسْ
بِلْبِلْ به تِنِهْ نُوم گِلِهْ باغْ سِراوِسْ
خُوش‌حالْ بیمِهْ خُوررِهْ به ته ورْ بِشتاوِسْ

دُوسْ‌رِهْ شیرِ نازْ دیمه چِشمِ کنار مَسْ
اَدی شیرِ نردیمه تختِ سَرْ هُووَسْ
به مهْد اَندرونْ دیمه چِهْ سُورپییونْ خِسْ
دِ پنج و چاهارْ، دلْ‌رِهْ بِدامه شِهْ دَسْ
خِشْ وینه دوستِ هر چش کنارْ شَسْ
پنجاهْ وینه چاچی بِرفه رِهْ هَدیوَسْ
سی تا خِش به دیم، سی به جنافه هیوسْ
یکواری شِنِهْ دِلْ‌رِهْ هِدامه تِه دَسْ

امیر گِنِهْ: مه مونگ وُ خورْ گوهِر صافْ
اَلِفْ قَدْ به ته وٰا مِجِمْ مونِنْدِ کٰافْ
هر کسْ که تنه مِهر وَرْزهْ وُ زَنِهْ لٰافْ
وی حَمْزه آسٰاشه سَرگِردوُنْ مِجِهْ قافْ
دوستِ قدْ الِفه، بِرفه مُونند کافْ
گِلْ از خجالتْ بِهِشتْ بِوئِهْ خُوشهْ لٰافْ
ته بُوره خِتا بَوِرْدِهْ وا، مشکِ صافْ
آهو بَخِرْدِهْ مِشْکْ‌رِهْ، بَریتِهْ شِهْ لٰافْ