رشیدالدین میبدی : ۲۸- سورة القصص- مکیة
۱ - النوبة الثانیة
ابن عباس گفت: سورة القصص مکّى است مگر یک آیت که بجحفه فرو آمد پیش از هجرت و هى قوله: إِنَّ الَّذِی فَرَضَ عَلَیْکَ الْقُرْآنَ لَرادُّکَ إِلى‏ مَعادٍ مقاتل گفت مکّى است مگر چهار آیت: الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ مِنْ قَبْلِهِ هُمْ بِهِ یُؤْمِنُونَ الى قوله:... لا نَبْتَغِی الْجاهِلِینَ، این چهار آیت بمدینة فرو آمد و درین سوره ناسخ و منسوخ نیست مگر بعضى از آیتى: لَنا أَعْمالُنا وَ لَکُمْ أَعْمالُکُمْ این قدر از آیت منسوخ است بآیت سیف، و این سورة هشتاد و هشت آیت است و هزار و چهارصد و چهل و یک کلمت و پنجهزار و هشتصد حرف، و قیل هذه السورة من السّور التی نزلت متوالیة و هى ست سور، فى النصف الاوّل: یونس و هود و یوسف نزلت متوالیة، و فى النصف الثانى الشعر او النمل و القصص نزلت متوالیة. و لیس فى القران غیر هذا الّا الحوامیم فانّها ایضا نزلت متوالیة. و عن ابى بن کعب قال: قال رسول اللَّه (ص) «من قرأ طسم و القصص کان له من الاجر عشر حسنات بعدد من صدّق موسى و کذّب به و لم یبق ملک فى السّماوات و الارض الّا یشهد له یوم القیامة انه کان صادقا ان کلّ شى‏ء هالک الّا وجهه له الحکم و الیه ترجعون. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۵
ساقی محجوب می باید شراب عشق را سعدی : قطعات
شمارهٔ ۸۰
وفا با هیچکس کردست گیتی عطار نیشابوری : باب بیست و ششم: در صفت گریستن
شمارهٔ ۲۶
چون چشم به یارِ سیم تن میافتد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۱۷۸
در زیر فلک نیست اگر همنفسی هست اقبال لاهوری : پیام مشرق
مپرس از عشق و از نیرنگی عشق
مپرس از عشق و از نیرنگی عشق صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۹۹۶
ابر بهار گلشن رخسار، آینه است اوحدالدین کرمانی : الباب الثامن: فی الخصال المذمومة و ما یتولد منها
شمارهٔ ۷
رازت همه دارای فلک می داند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۳
آه باشد به ز زلف عنبرین عشاق را فضولی : قصاید
شمارهٔ ۴۴
بگشاده گوش تجربه و چشم امتحان بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۵۳۱
خم قامت نبرد ابرام طبع‌ سخت‌کوش من حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۱۸
گر تیغ بارد در کوی آن ماه صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲
کی نیام پوچ می سازد به تمکین تیغ را؟ رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۱۵ - ابوالوفای خوارزمی
از کبار مشایخ خوارزم است. مردم خوارزم به سبب حسن خلق او را فرشتهٔ روی زمین لقب کرده بودند. جامع علم و عمل و صفات حمیده بوده. او را جناب شیخ ابوالفتح که به چند واسطه از مریدان حضرت شیخ نجم الدین کبری است تربیت نموده. گویند جناب جلال الدین محمد رومی الملقّب به مولوی صاحب کتاب مثنوی، به ظهور او خبر داده. مولانا حسین بن حسن خوارزمی صاحب شرح مثنوی موسوم به جواهر الاسرار از مریدان اوست. باری رسالهٔ کنز الجواهر از تصنیفات شیخ است. وفاتش در سنهٔ ۸۳۵ و این رباعیات از اوست: ادیب الممالک : مقطعات
شمارهٔ ۱۷۱ - مطایبه
ای ملکزاده راندم ابیاتی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۰۳۴
می‌رسد ای جان، باد بهاری عطار نیشابوری : باب دهم: در معانی مختلف كه تعلّق به روح دارد
شمارهٔ ۳۹
خوش باش که دل تمام میباز رهد صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۱
چون کند آن غمزه خونریز عریان تیغ را عطار نیشابوری : بخش پنجم
(۹) گفتار آن مجنون در نمازی که یک نان نیرزد
یکی مجنون که رفتی در ملامت نهج البلاغه : حکمت ها
ارتباط ظاهر و باطن انسان
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> مَا أَضْمَرَ أَحَدٌ شَيْئاً إِلاَّ ظَهَرَ فِي فَلَتَاتِ لِسَانِهِ وَ صَفَحَاتِ وَجْهِهِ