صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۶۷۲
خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم عطار نیشابوری : بخش ششم
الحكایة و التمثیل
دید طفلی را مگر سفیان پیر قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۳۹
ای از جمال روی تو تابنده آفتاب نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش خشم برای خدا
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مَنْ أَحَدَّ سِنَانَ اَلْغَضَبِ لِلَّهِ قَوِيَ عَلَى قَتْلِ أَشِدَّاءِ اَلْبَاطِلِ نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش فراهم نبودن زمینه گناه
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مِنَ اَلْعِصْمَةِ تَعَذُّرُ اَلْمَعَاصِي مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۹۳
زان ازلی نور که پروردهاند ملکالشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۱۴
خوش باش که گیتی نه برای من و تست صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۵۷
که باز حرف گلوگیر توبه را سر کرد؟ کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۶
بی باده دل ز سیر چمن وا نمی شود نهج البلاغه : حکمت ها
پيشواى مؤمنان و تبهكاران
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> أَنَا يَعْسُوبُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْمَالُ يَعْسُوبُ اَلْفُجَّارِ ملکالشعرای بهار : غزلیات
غزل ۶
اگر تو رخ بنمایی ستم نخواهد شد جیحون یزدی : قصاید
شمارهٔ ۳۸ - وله
چون خلیل از خلعت خلت زحق شد کامگار سلمان ساوجی : جمشید و خورشید
بخش ۷۷ - فرد
ما رقمی می کشیم تا به چه خواهد کشید امام سجاد علیهالسلام : رساله حقوق
حق شکم
و اما حق بطنك فان لاتجعله وعاء لقليل من الحرام و لا لكثير و ان تـقـتصد لـه فـى الحلال و لاتخرجه من حد التقوية الى حد التهوين و ذهاب المروة و ضبطه اذا هــم بالجوع والظمأ فان الشبع المنتهى بصاحبه الى التخم مكسلة و مثبطة و مقطعة عن كل برّ و كرم و إن الرى المنتهى بصاحبه الى السكر مسخفـة و مجهلــة و مذهبـــة للمروة. نهج البلاغه : حکمت ها
پرهيز از اندوه برای روزی
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> يَا اِبْنَ آدَمَ اَلرِّزْقُ رِزْقَانِ رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ يَطْلُبُكَ فَإِنْ لَمْ تَأْتِهِ أَتَاكَ ملا احمد نراقی : مثنوی طاقدیس
بخش ۳۶ - در بیان آنکه جمیع آفات و آلام از خودبینی می باشد
دوزخی دان این خودی را ای رفیق صائب تبریزی : گزیدهٔ غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲
از هر صدا نبازم، چون کوهٔ لنگر خویش ملکالشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۱۲
آیین جهان طبل جفا کوفتن است عطار نیشابوری : باب سیام: در فراغت نمودن از معشوق
شمارهٔ ۶
گفتم: دل و جان در سر کارت کردم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۲۲
ای داده مرا چو عشق خود بیداری
غزل شمارهٔ ۵۶۷۲
خط به اوراق جهان، دیده و نادیده زدیم عطار نیشابوری : بخش ششم
الحكایة و التمثیل
دید طفلی را مگر سفیان پیر قاسم انوار : غزلیات
شمارهٔ ۳۹
ای از جمال روی تو تابنده آفتاب نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش خشم برای خدا
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مَنْ أَحَدَّ سِنَانَ اَلْغَضَبِ لِلَّهِ قَوِيَ عَلَى قَتْلِ أَشِدَّاءِ اَلْبَاطِلِ نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش فراهم نبودن زمینه گناه
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مِنَ اَلْعِصْمَةِ تَعَذُّرُ اَلْمَعَاصِي مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۹۳
زان ازلی نور که پروردهاند ملکالشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۱۴
خوش باش که گیتی نه برای من و تست صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۵۷
که باز حرف گلوگیر توبه را سر کرد؟ کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۷۶
بی باده دل ز سیر چمن وا نمی شود نهج البلاغه : حکمت ها
پيشواى مؤمنان و تبهكاران
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> أَنَا يَعْسُوبُ اَلْمُؤْمِنِينَ وَ اَلْمَالُ يَعْسُوبُ اَلْفُجَّارِ ملکالشعرای بهار : غزلیات
غزل ۶
اگر تو رخ بنمایی ستم نخواهد شد جیحون یزدی : قصاید
شمارهٔ ۳۸ - وله
چون خلیل از خلعت خلت زحق شد کامگار سلمان ساوجی : جمشید و خورشید
بخش ۷۷ - فرد
ما رقمی می کشیم تا به چه خواهد کشید امام سجاد علیهالسلام : رساله حقوق
حق شکم
و اما حق بطنك فان لاتجعله وعاء لقليل من الحرام و لا لكثير و ان تـقـتصد لـه فـى الحلال و لاتخرجه من حد التقوية الى حد التهوين و ذهاب المروة و ضبطه اذا هــم بالجوع والظمأ فان الشبع المنتهى بصاحبه الى التخم مكسلة و مثبطة و مقطعة عن كل برّ و كرم و إن الرى المنتهى بصاحبه الى السكر مسخفـة و مجهلــة و مذهبـــة للمروة. نهج البلاغه : حکمت ها
پرهيز از اندوه برای روزی
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> يَا اِبْنَ آدَمَ اَلرِّزْقُ رِزْقَانِ رِزْقٌ تَطْلُبُهُ وَ رِزْقٌ يَطْلُبُكَ فَإِنْ لَمْ تَأْتِهِ أَتَاكَ ملا احمد نراقی : مثنوی طاقدیس
بخش ۳۶ - در بیان آنکه جمیع آفات و آلام از خودبینی می باشد
دوزخی دان این خودی را ای رفیق صائب تبریزی : گزیدهٔ غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲
از هر صدا نبازم، چون کوهٔ لنگر خویش ملکالشعرای بهار : رباعیات
شمارهٔ ۱۲
آیین جهان طبل جفا کوفتن است عطار نیشابوری : باب سیام: در فراغت نمودن از معشوق
شمارهٔ ۶
گفتم: دل و جان در سر کارت کردم مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۲۲
ای داده مرا چو عشق خود بیداری
