رشیدالدین میبدی : ۴۳- سورة الزخرف- مکیه
۱ - النوبة الثالثة
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ نام خداوندى نکونام بهر نام، ستوده بهر هنگام، اینت خوش نظام و شیرین کلام و عزیز نام، دل را انس است و جان را پیغام. از دوست یادگار و بر جان عاشقان سلام. آزاد آن نفس، که بیاد او یازان، و آباد آن دل، که بمهر او نازان، و شاد آن کس که در غم عشق او نالان. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۹۸۴
هر کسی کرده است چیزی خوش ز نعمای جهان صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۲
مد احسان است بسم الله دیوان صبح را شاه نعمت‌الله ولی : دوبیتی‌ها
دوبیتی شمارهٔ ۱۰۰
آتش غیرتش برافروزد آذر بیگدلی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۶
دی، رشته ای به گردنم آن شاه مهوشان سعدی : باب چهارم در فواید خاموشی
حکایت شمارهٔ ۱
یکی را از دوستان گفتم امتناع سخن گفتنم به علت آن اختیار آمده است در غالب اوقات که در سخن نیک و بد اتفاق افتد و دیده دشمنان جز بر بدی نمی‌آید گفت دشمن آن به که نیکی نبیند. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۱
نیستی طفل، اینقدر بر خاک غلطیدن چرا؟ صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۰
آه عالمسوز را در سینه دزدیدن چرا؟ مفاتیح الجنان : صلوات بر حجج طاهره (ع)
صلوات بر حسن بن على(ع)
اللّهُمَّ صَلِّ عَلَی الْحَسَنِ بْنِ عَلِی بْنِ مُحَمَّدٍ الْبَرِّ التَّقِی، الصَّادِقِ الْوَفِی، النُّورِ الْمُضِیءِ، خازِنِ عِلْمِک، وَالْمُذَکرِ بِتَوْحِیدِک، وَوَلِی أَمْرِک، وَخَلَفِ أَئِمَّةِ الدِّینِ الْهُداةِ الرَّاشِدِینَ، وَالْحُجَّةِ عَلَی أَهْلِ الدُّنْیا، فَصَلِّ عَلَیهِ یا رَبِّ أَفْضَلَ مَا صَلَّیتَ عَلَی أَحَدٍ مِنْ أَصْفِیائِک وَحُجَجِک وَأَوْلادِ رُسُلِک یا إِلهَ الْعالَمِینَ. نهج البلاغه : حکمت ها
خواری طمع کار
<strong> وَ قَالَ عليه‌السلام </strong> اَلطَّامِعُ فِي وِثَاقِ اَلذُّلِّ صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۷۲۱
مشو از صحبت بی‌برگ و نوایان غافل امیرعلیشیر نوایی : غزلیات
شمارهٔ ۵۵ - تتبع خواجه
ز بسکه مستی عشقم ز شرح بیرون است کمال‌الدین اسماعیل : قصاید
شمارهٔ ۷۹ - وله ایضاً
چگونه در چمن خوشدلی کنم پرواز صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹
در طلب سستی چو ارباب هوس کردن چرا؟ سلیم تهرانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۶۵
آن گل که توان حرفی ازان زد گل داغ است احمد شاملو : مدایح بی‌صله
با «برونی‌يفسکی»، شاعر لهستانی
آنگاه که شماطه‌ی مقدر به صدا درآید ملا احمد نراقی : باب اول
فصل هشتم - حصول ملکات نفسانیه به تکرار اعمال
بدان که هر نفسی در مبادی آفرینش و اوان طفولیت، از جمیع صفات و ملکات خالی است، مانند صفحه ای که ساده از نقش و صورت باشد، و حصول ملکات و تحقق صفات به واسطه تکرار اعمال و افعال متقضیه آنها است و هر عملی که یک مرتبه سر زد اثری از آن در دل حاصل، و در مرتبه دوم آن اثر بیشتر می شود، تا بعد از تکرار عمل، اثر مستحکم و ثابت می گردد و «ملکه راسخه» می شود در نفس، همچنان که انگشت چون مجاور آتش شود حرارت در آن تأثیر می کند و گرمی در آن ظاهر می شود، لیکن ضعیف است و به مجرد دور کردن از آتش سرد می شود و هرگاه مجاورت طول کشید تأثیر حرارت در آن بیشتر می شود، و رنگ آتش در آن هم می رسد، و بعد از آن روشن می شود و آتشی می گردد که هر چه به آن نزدیک شود می سوزد، و هر چه به آن مقابل شود روشن می کند و همین است سبب در سهولت تعلیم اطفال و تأدیب ایشان، و صعوبت تغییر اخلاق مشایخ و پیران و هرگاه کسی مراقبت احوال خود کند، و نظری در اعمال و افعال خود کند، و صفحه دل خود را گشوده و به دید بصیرت در آن تأمل نماید، بر‌می‌خورد به ملکات و صفاتی که در آنجا رسوخ کرده اند، و اکثر مردم به جهت گرفتاری علایق و کثرت عوایق از نقوش و نفوس خود غافلند. حکیم نزاری : غزلیات
شمارهٔ ۹۹۲
ای دل حصارِ همّتِ مردان پناه کن مجیرالدین بیلقانی : قطعات
شمارهٔ ۳۹
به خدایی که قدرت او را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۸
در هوای کام دنیا می فشانی جان چرا؟