کلیم کاشانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۵۷۲
خموش باش دلا عرض مدعا کردی ابراهیم شاهدی دده مغلوی : غزلیات
شمارهٔ ۷
لعل لب تو شفاست ما را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۵۱
بیخودی بال و پر روح گشودن باشد ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۴ - رفیق بد
به روزی مبارک ز ماه صیام نظامی گنجوی : خسرو و شیرین
بخش ۴۷ - نشستن شیرین به پادشاهی بر جای مهین بانو
چون بر شیرین مقرر گشت شاهی نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش علم و عالم
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> إِذَا أَرْذَلَ اَللَّهُ عَبْداً حَظَرَ عَلَيْهِ اَلْعِلْمَ ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۳ - ترجمه یک قطعهٔ فرانسه
یکی کودک از لانه جغدی کشید نهج البلاغه : حکمت ها
شناخت جايگاه وفادارى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> اَلْوَفَاءُ لِأَهْلِ اَلْغَدْرِ غَدْرٌ عِنْدَ اَللَّهِ وَ اَلْغَدْرُ بِأَهْلِ اَلْغَدْرِ وَفَاءٌ عِنْدَ اَللَّهِ ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۲ - معلم و شاگرد
ادیبی زبان در طلاقت زبون مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۸۲
این صورت باغست و در او نیست ثمر ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ٧٧٩
الا ای نسیم صبا از ره لطف صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۰۴
چون ز خط صفحه رخسار تو ضایع نشود؟ ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۱ - یک بحث تاریخی
یکی روز فرخنده از مهر ماه رشیدالدین میبدی : ۳۵- سورة الملائکة- مکیة
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتابَ پس میراث دادیم نامه، الَّذِینَ اصْطَفَیْنا مِنْ عِبادِنا اینان که برگزیدیم از رهیکان خویش فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ ازیشان هست که ستمکار نفس خویش است، وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ و هست ازیشان که راه میانه رفت، وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَیْراتِ و هست ازیشان پیشوا و پیشى جوى بنیکیها، بِإِذْنِ اللَّهِ بخواست و دانش خدا، ذلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ (۳۲) اینست این فضل بزرگوار از خداوند بزرگوار. صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۰۱
جنون دوری من بیش میشود از سنگ کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۳
گر مرا از نظر انداختی این هم نظری است نهج البلاغه : خطبه ها
تشویق به زهد
<strong> و من خطبة له عليهالسلام </strong> <strong> في التزهيد في الدنيا </strong> انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۵
حسن تو گر بر همین قرار بماند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۹۸۰
دلپذیرست چنان پسته شکرشکنش بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۲۷
هستی چو سحر عهد به پرواز فنا بست
غزل شمارهٔ ۵۷۲
خموش باش دلا عرض مدعا کردی ابراهیم شاهدی دده مغلوی : غزلیات
شمارهٔ ۷
لعل لب تو شفاست ما را صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۴۵۱
بیخودی بال و پر روح گشودن باشد ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۴ - رفیق بد
به روزی مبارک ز ماه صیام نظامی گنجوی : خسرو و شیرین
بخش ۴۷ - نشستن شیرین به پادشاهی بر جای مهین بانو
چون بر شیرین مقرر گشت شاهی نهج البلاغه : حکمت ها
ارزش علم و عالم
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> إِذَا أَرْذَلَ اَللَّهُ عَبْداً حَظَرَ عَلَيْهِ اَلْعِلْمَ ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۳ - ترجمه یک قطعهٔ فرانسه
یکی کودک از لانه جغدی کشید نهج البلاغه : حکمت ها
شناخت جايگاه وفادارى
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> اَلْوَفَاءُ لِأَهْلِ اَلْغَدْرِ غَدْرٌ عِنْدَ اَللَّهِ وَ اَلْغَدْرُ بِأَهْلِ اَلْغَدْرِ وَفَاءٌ عِنْدَ اَللَّهِ ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۲ - معلم و شاگرد
ادیبی زبان در طلاقت زبون مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۸۸۲
این صورت باغست و در او نیست ثمر ابن یمین فَرومَدی : قطعات
شمارهٔ ٧٧٩
الا ای نسیم صبا از ره لطف صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۶۰۴
چون ز خط صفحه رخسار تو ضایع نشود؟ ملکالشعرای بهار : مثنویات
شمارهٔ ۶۱ - یک بحث تاریخی
یکی روز فرخنده از مهر ماه رشیدالدین میبدی : ۳۵- سورة الملائکة- مکیة
۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْکِتابَ پس میراث دادیم نامه، الَّذِینَ اصْطَفَیْنا مِنْ عِبادِنا اینان که برگزیدیم از رهیکان خویش فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ ازیشان هست که ستمکار نفس خویش است، وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ و هست ازیشان که راه میانه رفت، وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَیْراتِ و هست ازیشان پیشوا و پیشى جوى بنیکیها، بِإِذْنِ اللَّهِ بخواست و دانش خدا، ذلِکَ هُوَ الْفَضْلُ الْکَبِیرُ (۳۲) اینست این فضل بزرگوار از خداوند بزرگوار. صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۰۱
جنون دوری من بیش میشود از سنگ کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۳
گر مرا از نظر انداختی این هم نظری است نهج البلاغه : خطبه ها
تشویق به زهد
<strong> و من خطبة له عليهالسلام </strong> <strong> في التزهيد في الدنيا </strong> انوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۱۵
حسن تو گر بر همین قرار بماند صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۹۸۰
دلپذیرست چنان پسته شکرشکنش بیدل دهلوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۲۷
هستی چو سحر عهد به پرواز فنا بست
