سیف فرغانی : قصاید و قطعات
شمارهٔ ۵
بیا بلبل که وقت گفتن تست
فردوسی : منوچهر
بخش ۲۸
منوچهر را سال شد بر دو شست
اهلی شیرازی : رباعیات
شمارهٔ ۲۷۷
یارب دل کس جز از تو خرم نشود
نصرالله منشی : باب النابل و اللبوة
بخش ۲ - افسانهٔ شیر و مرد تیرانداز
آورده‌اند که شیری ماده با دو بچه در بیشه ای وطن داشت.
فردوسی : منوچهر
بخش ۲۳
همی رند دستان گرفته شتاب
فردوسی : منوچهر
بخش ۱۰
چو خورشید تابان برآمد ز کوه
امیرخسرو دهلوی : خسرو و شیرین
بخش ۳۱ - مناجات شیرین در شب فراق
شبی تاریک چون دریائی از قیر
صفی علیشاه : رباعیات
شمارهٔ ۸
عالم چو حباب و هستی حق چو یم است
عرفی شیرازی : غزلها
غزل شمارهٔ ۱۷
شب تا سحر کنم عجز، تا بوسم آستان را
فردوسی : منوچهر
بخش ۸
رسیدند خوبان به درگاه کاخ
قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۳۴۶
آن کو به جهان رضای حق می‌خواهد
فردوسی : منوچهر
بخش ۴
چنان بد که روزی چنان کرد رای
امیرخسرو دهلوی : غزلیات
شمارهٔ ۷۳۳
گر چه در کشتن عشاق زبون می آید
ابوالحسن فراهانی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۸
نه جز توام دگری در دل خراب گذشت
فردوسی : منوچهر
بخش ۲۲
پس آن نامهٔ سام پاسخ نوشت
رضاقلی خان هدایت : روضهٔ اول در نگارش احوال مشایخ و عارفین
بخش ۶۱ - رضی الدین نیشابوری قُدِّسَ سِرُّه
در بدو حال، مداح سلطان ارسلان بن طغرل سلجوقی بود. آخرالامر به سبب صفای طینت بلکه محض توفیق حضرت احدیت دست ارادت به شیخ معین الدین حموی عم شیخ سعدالدین حموی داده و پا در مرحلهٔ سلوک و مجاهده نهاده. در اندک زمانی عارج معارج عرفان وناهج مناهج ایقان گردید. غرض، جناب وی از شعرای فصیح اللسان و از فصحای عذب البیان بوده و از فنون شاعری اغلب فکر قصیده می‌فرموده. در موعظه و نصیحت اشعار خوشگوار دارند. در اواخر دولت سلاجقه به عالم بقا توجه کردند. از ایشان است:
فردوسی : منوچهر
بخش ۱۲
میان سپهدار و آن سرو بن
فردوسی : منوچهر
بخش ۹
چو خورشید تابنده شد ناپدید
سلمان ساوجی : جمشید و خورشید
بخش ۸۷ - نجات دادن جمشید ، قیصر را از مرگ
چو این شهباز زرین بال خاور
فردوسی : پادشاهی اسکندر
بخش ۴۵
چو آمد سکندر به اسکندری