کمال‌الدین اسماعیل : قطعات
شمارهٔ ۲۵۸ - وله ایضا
ز روزگار بیک ره کرانه می جویم بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۴
سحر فغان من آنمه ز طرف بام شنید اثیر اخسیکتی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸
طبیب درد بیدرمان کدام است ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۶
زیبا صنمی بناز کی آب زلال رفیق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۵
آن که لطفش گره از خاطر ما بگشاید مهدی اخوان ثالث : آخر شاهنامه
گل
همان رنگ و همان روی رشیدالدین میبدی : ۶- سورة الانعام
۱۶ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً یا مَعْشَرَ الْجِنِّ الایة اشارتست باظهار سیاست و عزت، و خطاب هیبت با اهل شقاوت، در آن روز رستاخیز و روز عظمت، روزى که آتش نومیدى در خرمنهاى خلایق زنند، و اعمال و احوال ایشان بباد بىنیازى بر دهند که: «وَ قَدِمْنا إِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً». ظالمان و ستمکاران خیمه اندوه و ندامت بزنند که: «وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى یَدَیْهِ». گردن همه جباران و متمردان فرو شکنند، و آن عملهاى خبیث همچون غلّى سازند، و بر گردنهاشان نهند: إِنَّا جَعَلْنا فِی أَعْناقِهِمْ أَغْلالًا، و آن عوانان ناپاک و ظالمان بىرحمت را بیارند، و در سراپرده آتشین بدارند: إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها. آفتاب و ماه و سیارات را بدود هیبت روى سیاه گردانند، و این کوس زوال بکوبند که: إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ. وَ إِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ. بر قدر مایه هر کسى با وى معاملت کنند. قومى را نداء بردابرد از پیش میزنند، و قومى را آواز گیرا گیر در قفا مینهند. قومى چون درّ از میان صدف مىافروزند. قومى را باین خطاب کرامت مىنوازند که: «لا تخافوا و لا تحزنوا». قومى را باین تازیانه ادبار زنند که: «اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ» قومى را این خطاب هیبت شنوانند بنعت عزّت و اظهار سیاست که:ا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ أَ لَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتِی؟! قومى را این نداء کرامت شنوانند بنعت لطف و اظهار رحمت که: «یا عِبادِ لا خَوْفٌ عَلَیْکُمُ الْیَوْمَ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ». ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۸
دریای وجود را یکی دان بمثل ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۹
علمی که ترا می نرساند بکمال ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۰
در چشم تو باشد سخنم سحر حلال وحیدالزمان قزوینی : شهرآشوب کوچک
بخش ۳۹ - صفت تیرگر
از دیدن تیرگر دل زار ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۱
دارد صنم ماهوش زهره جمال قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۷
نشنیده خرد که عشق را کالا چیست حیدر شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۹ - و له ایضا
نباشد در جهان همچون تو یاری ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۲
در خطه سبزوار دیدم امسال محمد بن منور : منقولات
شمارهٔ ۳۸
شیخ گفت خلق از آن در رنجند کی کارها پیش از وقت می‌طلبند. ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۳
روزی که دلم شدی بخوبان مایل ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۴
هر کو بحسد بسته همی دارد دل سهراب سپهری : مرگ رنگ
غمی غمناک
شب سردی است ، و من افسرده. صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۵۴۱
چشمی نچراندیم در این باغ چو شبنم
شمارهٔ ۲۵۸ - وله ایضا
ز روزگار بیک ره کرانه می جویم بابافغانی : غزلیات
شمارهٔ ۲۲۴
سحر فغان من آنمه ز طرف بام شنید اثیر اخسیکتی : غزلیات
شمارهٔ ۱۸
طبیب درد بیدرمان کدام است ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۶
زیبا صنمی بناز کی آب زلال رفیق اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۱۴۵
آن که لطفش گره از خاطر ما بگشاید مهدی اخوان ثالث : آخر شاهنامه
گل
همان رنگ و همان روی رشیدالدین میبدی : ۶- سورة الانعام
۱۶ - النوبة الثالثة
قوله تعالى: وَ یَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعاً یا مَعْشَرَ الْجِنِّ الایة اشارتست باظهار سیاست و عزت، و خطاب هیبت با اهل شقاوت، در آن روز رستاخیز و روز عظمت، روزى که آتش نومیدى در خرمنهاى خلایق زنند، و اعمال و احوال ایشان بباد بىنیازى بر دهند که: «وَ قَدِمْنا إِلى ما عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْناهُ هَباءً مَنْثُوراً». ظالمان و ستمکاران خیمه اندوه و ندامت بزنند که: «وَ یَوْمَ یَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى یَدَیْهِ». گردن همه جباران و متمردان فرو شکنند، و آن عملهاى خبیث همچون غلّى سازند، و بر گردنهاشان نهند: إِنَّا جَعَلْنا فِی أَعْناقِهِمْ أَغْلالًا، و آن عوانان ناپاک و ظالمان بىرحمت را بیارند، و در سراپرده آتشین بدارند: إِنَّا أَعْتَدْنا لِلظَّالِمِینَ ناراً أَحاطَ بِهِمْ سُرادِقُها. آفتاب و ماه و سیارات را بدود هیبت روى سیاه گردانند، و این کوس زوال بکوبند که: إِذَا الشَّمْسُ کُوِّرَتْ. وَ إِذَا النُّجُومُ انْکَدَرَتْ. بر قدر مایه هر کسى با وى معاملت کنند. قومى را نداء بردابرد از پیش میزنند، و قومى را آواز گیرا گیر در قفا مینهند. قومى چون درّ از میان صدف مىافروزند. قومى را باین خطاب کرامت مىنوازند که: «لا تخافوا و لا تحزنوا». قومى را باین تازیانه ادبار زنند که: «اخْسَؤُا فِیها وَ لا تُکَلِّمُونِ» قومى را این خطاب هیبت شنوانند بنعت عزّت و اظهار سیاست که:ا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ أَ لَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیاتِی؟! قومى را این نداء کرامت شنوانند بنعت لطف و اظهار رحمت که: «یا عِبادِ لا خَوْفٌ عَلَیْکُمُ الْیَوْمَ وَ لا أَنْتُمْ تَحْزَنُونَ». ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۸
دریای وجود را یکی دان بمثل ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۵۹
علمی که ترا می نرساند بکمال ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۰
در چشم تو باشد سخنم سحر حلال وحیدالزمان قزوینی : شهرآشوب کوچک
بخش ۳۹ - صفت تیرگر
از دیدن تیرگر دل زار ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۱
دارد صنم ماهوش زهره جمال قدسی مشهدی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴۷
نشنیده خرد که عشق را کالا چیست حیدر شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۹ - و له ایضا
نباشد در جهان همچون تو یاری ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۲
در خطه سبزوار دیدم امسال محمد بن منور : منقولات
شمارهٔ ۳۸
شیخ گفت خلق از آن در رنجند کی کارها پیش از وقت می‌طلبند. ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۳
روزی که دلم شدی بخوبان مایل ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۴۶۴
هر کو بحسد بسته همی دارد دل سهراب سپهری : مرگ رنگ
غمی غمناک
شب سردی است ، و من افسرده. صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تک‌بیت شمارهٔ ۱۵۴۱
چشمی نچراندیم در این باغ چو شبنم
