مجد همگر : قطعات
شمارهٔ ۴۰
خدایگانا دست مبارکت شب دوش غزالی : رکن چهارم - رکن منجیات
بخش ۸۸ - پیدا کردن توکل معیل
بدان که معیل را مسلم نیست که در وادی شود و اسباب کسب دست بدارد، بلکه توکل معیل جز به درجه سیم نبود. و آن توکل مکتسب است چنان که صدیق می کرد. برای آن که کمال توکل به دو معنی مسلم بود: یکی آن که بر گرسنگی صبر تواند کرد و به هر چه بود قناعت تواند کرد اگرچه گیاه بود. و دیگر آن که ایمان دارد که باشد که روزی وی گرسنگی و مرگ است و خیرت وی در آن است. و عیال را بدین نتوان داشت، بلکه به حقیقت نفس وی نیز عیال وی است. اگر قوت صبر ندارد بر گرسنگی و اضطراب خواهد کرد وی را توکل به ترک کسب نشاید. و اگر عیال نیز قوت صبر دارد و به توکل رضا دهد، هم ترک کسب روا نبود. پس فرق بیش از این نیست که خویشتن را به قهر فرا گرسنگی داشتن روا بود، اما عیال را روا نبود. حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۴
خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۹۷
هر که آمد در غمآباد جهان، چون گردباد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۹۶۷
من سیر نگشتهام ز تو یار هنوز صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۴۵۹
تا دادهام عنان توکّل ز دست خویش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۳۵۵
لب ترا خط سبز آمد از کمین بیرون سعدی : غزلیات
غزل ۳۵۸
زهی سعادت من کهم تو آمدی به سلام نهج البلاغه : حکمت ها
پرسیدن برای فهمیدن
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام لِسَائِلٍ سَأَلَهُ عَنْ مُعْضِلَةٍ </strong> سَلْ تَفَقُّهاً وَ لاَ تَسْأَلْ تَعَنُّتاً صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۹۶۹
ز جولان نظر مجروح می شد روی نیکویش نهج البلاغه : حکمت ها
جايگاه شكایت كردن
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مَنْ شَكَا اَلْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِنٍ فَكَأَنَّهُ شَكَاهَا إِلَى اَللَّهِ وَ مَنْ شَكَاهَا إِلَى كَافِرٍ فَكَأَنَّمَا شَكَا اَللَّهَ خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۸
از حال خود شکسته دلان را خبر فرست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹۳۲
جمال را نگه تلخ او جلال کند رشیدالدین میبدی : ۴- سورة النساء- مدنیة
۱۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اى ایشان که بگرویدند، خُذُوا حِذْرَکُمْ پرهیز خود گیرید، فَانْفِرُوا بیرون روید بنفیر، ثُباتٍ جوک جوک، أَوِ انْفِرُوا جَمِیعاً (۷۱) یا بیرون روید بهم. عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۱
عشق جمال جانان دریای آتشین است سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۱
چون میکشد آن طیرهٔ خورشید و مهم کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۰۶
چرا به تحفه دردم همیشه ننوازی شیخ بهایی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۶۴
گفتیم: مگر که اولیاییم، نهایم جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۶۷
ای دیده به دیدار جمالت روشن فریدون مشیری : لحظه ها و احساس
عشق
عشق، هر جا رو کند آنجا خوش است.
شمارهٔ ۴۰
خدایگانا دست مبارکت شب دوش غزالی : رکن چهارم - رکن منجیات
بخش ۸۸ - پیدا کردن توکل معیل
بدان که معیل را مسلم نیست که در وادی شود و اسباب کسب دست بدارد، بلکه توکل معیل جز به درجه سیم نبود. و آن توکل مکتسب است چنان که صدیق می کرد. برای آن که کمال توکل به دو معنی مسلم بود: یکی آن که بر گرسنگی صبر تواند کرد و به هر چه بود قناعت تواند کرد اگرچه گیاه بود. و دیگر آن که ایمان دارد که باشد که روزی وی گرسنگی و مرگ است و خیرت وی در آن است. و عیال را بدین نتوان داشت، بلکه به حقیقت نفس وی نیز عیال وی است. اگر قوت صبر ندارد بر گرسنگی و اضطراب خواهد کرد وی را توکل به ترک کسب نشاید. و اگر عیال نیز قوت صبر دارد و به توکل رضا دهد، هم ترک کسب روا نبود. پس فرق بیش از این نیست که خویشتن را به قهر فرا گرسنگی داشتن روا بود، اما عیال را روا نبود. حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۲۴
خوشا دلی که مدام از پی نظر نرود صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۵۹۷
هر که آمد در غمآباد جهان، چون گردباد مولوی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۹۶۷
من سیر نگشتهام ز تو یار هنوز صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۴۵۹
تا دادهام عنان توکّل ز دست خویش صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۶۳۵۵
لب ترا خط سبز آمد از کمین بیرون سعدی : غزلیات
غزل ۳۵۸
زهی سعادت من کهم تو آمدی به سلام نهج البلاغه : حکمت ها
پرسیدن برای فهمیدن
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام لِسَائِلٍ سَأَلَهُ عَنْ مُعْضِلَةٍ </strong> سَلْ تَفَقُّهاً وَ لاَ تَسْأَلْ تَعَنُّتاً صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۹۶۹
ز جولان نظر مجروح می شد روی نیکویش نهج البلاغه : حکمت ها
جايگاه شكایت كردن
<strong> وَ قَالَ عليهالسلام </strong> مَنْ شَكَا اَلْحَاجَةَ إِلَى مُؤْمِنٍ فَكَأَنَّهُ شَكَاهَا إِلَى اَللَّهِ وَ مَنْ شَكَاهَا إِلَى كَافِرٍ فَكَأَنَّمَا شَكَا اَللَّهَ خاقانی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۸
از حال خود شکسته دلان را خبر فرست صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۳۹۳۲
جمال را نگه تلخ او جلال کند رشیدالدین میبدی : ۴- سورة النساء- مدنیة
۱۳ - النوبة الاولى
قوله تعالى: یا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا اى ایشان که بگرویدند، خُذُوا حِذْرَکُمْ پرهیز خود گیرید، فَانْفِرُوا بیرون روید بنفیر، ثُباتٍ جوک جوک، أَوِ انْفِرُوا جَمِیعاً (۷۱) یا بیرون روید بهم. عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۱
عشق جمال جانان دریای آتشین است سعدی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۱۱
چون میکشد آن طیرهٔ خورشید و مهم کمال خجندی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۰۶
چرا به تحفه دردم همیشه ننوازی شیخ بهایی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۶۴
گفتیم: مگر که اولیاییم، نهایم جهان ملک خاتون : رباعیات
شمارهٔ ۲۶۷
ای دیده به دیدار جمالت روشن فریدون مشیری : لحظه ها و احساس
عشق
عشق، هر جا رو کند آنجا خوش است.
