صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۵۹۴
ای بر روی تو از آینه گل صافتر صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۶
از تماشایی صفای روی جانان کم نشد عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۸۳
گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۱
پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا خاقانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۰۱
یاران جهان را همه از که تا مه مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۹
گفته ست یکی حکیم کامل حکم است اقبال لاهوری : پیام مشرق
شعرا
برونینگ: نهج البلاغه : نامه ها
نامه به معقل بن قیس فرمانده لشکر اعزامی به شام
<strong> و من وصية له عليهالسلام وصى بها معقل بن قيس الرياحي حين أنفذه إلى الشام في ثلاثة آلاف مقدمة له </strong> کوهی : غزلیات
شمارهٔ ۳۹
لوح محفوظ در جبین شما است رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۳۳ - صمد همدانی قُدِّسَ سِرُّه
و هُوَ قطب العلماء، مولانا شیخ عبدالصّمد. از اکابر محققین و اماجد محدثین بوده و در عتبات عالیات عرش درجات توقف نموده. در خدمت جناب سیادت مآب سید سندآقا میر سید علی طابَ ثَراه تحصیل کرده. در مرتبهٔ پرهیزگاری و زهد و ورع، معاصران او را مسلّم داشتندی و تخم اخلاصش در مزرعهٔ دل کاشتندی، قرب چهل سال در عتبات عالیات به مجاورت و اجتهاد میگذرانید، عاقبت الامر به خدمت جناب نورعلی شاه اصفهانی رسید و ارادت او را گزید. اجازهٔ ذکر خفی گرفت و به تصفیه و تزکیه مشغول شد. هم به اجازهٔ او به خدمت حاج محمد حسین اصفهانی شتافت و در صحبت وی تربیتها یافت. دیگرباره به کربلای معلی رفته، ساکن شد و بحرالمعارف تصنیف فرمود. گویند مکرر میفرموده که عن قریب این محاسن سفید به خون من سرخ خواهد گردید. تا آنکه در سنهٔ ۱۲۱۶ در کربلا به دست وهابیان شهید شد و عمرش از شصت متجاوز بود که عالم را بدرود نمود. این یک بیت از اوست: نشاط اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶
شاهد ما چه غم ار پرده دروقلاش است قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۳۹۰
سپندوار بر آتش چو اضطراب کنم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۷۳۳
بس که از روی نزاکت بر ما می آیی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۰
بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا عبدالقهّار عاصی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۱۴
بیگریه و سوز و ساز محزون خفته ابوالحسن فراهانی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۱۸
آن که بی پرواییش هردم مرا رسوا کند رشیدالدین میبدی : ۱۱۱- سورة تبت- مکیة
النوبة الثالثة
قوله: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ اسم ملک تحیّرت العقول عن ادراک عظمته و تلاشت فی بحار رحمته و طربت القلوب بالطاف قربته و تروّحت الارواح بنسیم محبّته طاحت الاشارات و تاهت العبارات. و بطلت الرّسوم، و انتهت العلوم، و نسخت الاخبار، و طمست الآثار، و نسیت الاذکار، و خلت الدّیار، و عمیت الأبصار، و لم یبق الّا الازل و القدم و الجبروت. و العظم و السّناء السّرمدى، و الکرم و القضاء الازلى و القسم. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۳۹۵
شرمی که بود ساخته مطلوب نباشد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲۵
دو ماه پهلوی همدیگرند بر در عید امامی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴
ای زلف و رخت چو ظلمت و نور بهم
غزل شمارهٔ ۴۵۹۴
ای بر روی تو از آینه گل صافتر صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۴۳۶
از تماشایی صفای روی جانان کم نشد عطار نیشابوری : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۸۳
گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۱
پرده دار و حاجب و دربان نمی باشد مرا خاقانی : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۳۰۱
یاران جهان را همه از که تا مه مجد همگر : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۹
گفته ست یکی حکیم کامل حکم است اقبال لاهوری : پیام مشرق
شعرا
برونینگ: نهج البلاغه : نامه ها
نامه به معقل بن قیس فرمانده لشکر اعزامی به شام
<strong> و من وصية له عليهالسلام وصى بها معقل بن قيس الرياحي حين أنفذه إلى الشام في ثلاثة آلاف مقدمة له </strong> کوهی : غزلیات
شمارهٔ ۳۹
لوح محفوظ در جبین شما است رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۳۳ - صمد همدانی قُدِّسَ سِرُّه
و هُوَ قطب العلماء، مولانا شیخ عبدالصّمد. از اکابر محققین و اماجد محدثین بوده و در عتبات عالیات عرش درجات توقف نموده. در خدمت جناب سیادت مآب سید سندآقا میر سید علی طابَ ثَراه تحصیل کرده. در مرتبهٔ پرهیزگاری و زهد و ورع، معاصران او را مسلّم داشتندی و تخم اخلاصش در مزرعهٔ دل کاشتندی، قرب چهل سال در عتبات عالیات به مجاورت و اجتهاد میگذرانید، عاقبت الامر به خدمت جناب نورعلی شاه اصفهانی رسید و ارادت او را گزید. اجازهٔ ذکر خفی گرفت و به تصفیه و تزکیه مشغول شد. هم به اجازهٔ او به خدمت حاج محمد حسین اصفهانی شتافت و در صحبت وی تربیتها یافت. دیگرباره به کربلای معلی رفته، ساکن شد و بحرالمعارف تصنیف فرمود. گویند مکرر میفرموده که عن قریب این محاسن سفید به خون من سرخ خواهد گردید. تا آنکه در سنهٔ ۱۲۱۶ در کربلا به دست وهابیان شهید شد و عمرش از شصت متجاوز بود که عالم را بدرود نمود. این یک بیت از اوست: نشاط اصفهانی : غزلیات
شمارهٔ ۵۶
شاهد ما چه غم ار پرده دروقلاش است قدسی مشهدی : غزلیات
شمارهٔ ۳۹۰
سپندوار بر آتش چو اضطراب کنم طغرای مشهدی : ابیات برگزیده از غزلیات
شمارهٔ ۷۳۳
بس که از روی نزاکت بر ما می آیی صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۴۰
بلبل خوش نغمه ام، با گل سخن باشد مرا عبدالقهّار عاصی : رباعیات
رباعی شمارۀ ۱۴
بیگریه و سوز و ساز محزون خفته ابوالحسن فراهانی : غزلیات ناتمام
شمارهٔ ۱۸
آن که بی پرواییش هردم مرا رسوا کند رشیدالدین میبدی : ۱۱۱- سورة تبت- مکیة
النوبة الثالثة
قوله: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ اسم ملک تحیّرت العقول عن ادراک عظمته و تلاشت فی بحار رحمته و طربت القلوب بالطاف قربته و تروّحت الارواح بنسیم محبّته طاحت الاشارات و تاهت العبارات. و بطلت الرّسوم، و انتهت العلوم، و نسخت الاخبار، و طمست الآثار، و نسیت الاذکار، و خلت الدّیار، و عمیت الأبصار، و لم یبق الّا الازل و القدم و الجبروت. و العظم و السّناء السّرمدى، و الکرم و القضاء الازلى و القسم. صائب تبریزی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۳۹۵
شرمی که بود ساخته مطلوب نباشد مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۹۲۵
دو ماه پهلوی همدیگرند بر در عید امامی هروی : رباعیات
شمارهٔ ۱۴
ای زلف و رخت چو ظلمت و نور بهم
