عبارات مورد جستجو در ۸۴۵۶ گوهر پیدا شد:
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۴۰
گِلْ به اینْ خجیری نییِهْ وی اَوی خارْ
گَنْجْ به خُوش سَرْ دَکْشییِهْ سییُو مٰارْ
رَقیبْ شُو و روز نیشْتِهْ پَهْلُوی مِهْ یٰارْ
شَ اللّهْ رقیبْ‌رِهْ تَشْ دَکِتْ تٰا بَووهْ یٰارْ
دوسُ مونگُ وُ خورْدیمهْ و می‌مِشْکِ تٰارْ
یا سیمُ و زرِ سَرِ بَخِتْ بُو سییو مٰارْ
هزارْ چَمْ وُ خَمْ تِهْ اَرْقِمِ سییُو کٰارْ
هِشِّنی شِهْ عٰاجِ گَرْدِنْ مِهْ دِلْ آزٰارْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۴۹
نٰاکِرْدی مِنٰا یاری، چیرهٰا گِنی وَسْ؟
بِساتی مِرِهْ عاشقِ بیقرارْ، مَسّ
اِساکه تِنی دَسْ بَرسی به مه دَسْ،
اِنْداجِمِّهْ شاهِ کمرْ، دارمْ هٰاوِسْ
سَرْمَسَ وُ سُو آل مَسّ وُ جِنافه ته مَسّْ
دَرْ مَسِّه، دیفٰارْ مَسِّهْ، دَرْوازِهْ ته مَسّْ
هَؤ چَنْ پِرِهْ کَس دارنی، مه حالْ‌رِهْ وارَسْ
یاربْ که تنه عشقْ گَرفتارْنوُو کَسْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۵۲
بِهِلْ تا بنالمْ بیدردْ سه دِل دَسْ
چِنوُنْ بنالمْ که نالهْ بِلْبِلْ مُسّْ
گرفتارِ یک جامِّه یکی گِلِ دَسْ
گِلْ به دلْ بلا بَییِهْ، بلا گِلِ دَسْ
اگر که دنی مال وُ ملک مه نَمونِسْ،
شُکِرْ کمّه که سَرْ به تنْ مه بَمُونِسْ
مه مسکینِ تَنْ غَمْ بَخِرْد اندی که تُونِسْ
مِنْ شِرِهْ بَخِرْدِمهْ، مه دِشمِنْ بَمُونِسْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۷۵
مه دوستْ که سرهْ مجنّهْ کنّه هزارْغَنْگْ
چاچی کَمُون دارْنهْ، دستِ مییُون تنگْ
هَر دلْ که دیمٰاوه بَکنهْ بهْ آهنگْ
صَد خار خرْنهْاُون دلْ که کنهْ ویله وَنْگ
شُوکه دَکته منْ کمه شهْ ویله وَنگْ
روزْ که دَکتهْ زَمّه شه سینه رهْ سَنگْ
همینهْ منهْ نالْشْ، همینه مه ونگ
چی بُو ندا بُومْدلْره ته ناکَسِ چَنگْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۸۴
بُرو شووُ روز با هم جدا نووئیمْ
اَندی شوُ و روزْ اِنِهْ که ما نووئیمْ
در بندِ غَمِ بُورْدِهْ دنیا نووئیمْ
اَمروزرِهْ خِشْ‌دار، بلکه فردا نووئیمْ
به باغ ارچه گِلْ خِشْ نما نووئیمْ
غنیمِتِهْ خارِ کسِ پا نووئیمْ
اگر هیچ‌کس دَرْدِ دوا نووئیمْ
بارِ محنت وُ رنجُ و بلا نووئیمْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۸۶
هادَه دَمْ‌رِهْ مه دَمْ که نَمونِسْ مه دَمْ
یکدم خُودهٰا پِرْسْ که بَدِنْ دارمه بیٰ دَمْ
عیسی دَمِهْ ته دَمْ گَرْ به خاکْ دَمی دَمْ
بِدَمْ مِرْدِهْ‌رِهْ دَمْ، که دَمْ آورِهْ دَمْ
دَرْمِهْ کِشتی آسٰا به گردابِ ته غَمْ
اَیْ وایِ مِرادْ! کی بئیتی به مه چَمْ
بِهِشْتْ جِهْ جِدابَیْمِهْ به سونِ آدِمْ
مالّمِهْ‌رُو به خاکْ، دَرْدَ نُووُنه مه کَمْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۸۸
ایْ بُورِهْ سوارْ! چَمْ بَزویی منه چَمْ
بَسونِ آهو رَمْ بکردی مجه رَمْ
اندمْ حالْپِرسُونْ که نیشتْ بوئِمْ راهِ دَمْ
دَراوُنْ راهِ سَرْ، دوستْ‌رِهْ بِیُورِمْ شه چَمْ
کَیْ بُو بوینمْ غَمْ به دِلْ مه بَوِّه کَمْ
دوستِ نَدییِنْ، دیده نَمُونِسْ مه نَمْ
اون یارْ که مه جٰا جِدا نَیْیهْ یکی دَمْ
اِسٰا مَرْدِمِ گفتهْ مه جٰابَیْتِهْ رَمْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۹۱
منْ سُوته چَچی‌رِه چنِّ زنی به تارِمْ؟
انّه زنی که من کَلْهینِ بِوٰارِمْ
اگر تُو بَکِتْ یارِ دیگرْ من دارِمْ
گبر وُ اَرْمنی بُوئِمْ، خِدایی نارِمْ
دَکِتْمِهْ غَمْ‌خُونه یادْ آمُو جانانِمْ
دَرْ بُوِرْدِهْ هَمونْ غَمْ که دِلْ بی لَمالَم
کَمُونْ ابروُ، کانِ نمِکْ، مه دِلْ شَمْ!
نَدمّه تنه می‌رِهْ تِمُومِ عٰالِمْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰۱
نورِ دِچِشْ مه قبله‌یِ دین و ایمون!
ته واسّرْ سرگردونِمِهْ، ندارمه سامون
مره پرسنْ کی بکرد ته دِلْ‌رِهْ اینسون؟
گمّه گوهِر سنگِهْ دِلِ بی‌ایمون
ایدوستِ دل آزارِ خلّافه پیمون!
جوابْ چی گنی، ناحقّْ بریتی مه خون؟
فردا عرصاتِ روز بئیرم دامون
ته عِشق خیال کَتْمِهْ بئیمه مجنون
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰۸
امیر گنه: «گِردهْ قمر» ته خسُوفنْ
اژدرْ به گِلْ سَرْ بَکشی کلافن
مژگونْ خنجرآسٰا بَکشی غلافنْ
پیوسته منه سوته دلْ ره شکافن
ندومّه کاین فتنه چییه،‌ای دلافن
به لافن تنه چشْ‌ها کرده بلا، فن
دوستِ عشقْ منهْ دلْ در اینگونه لافن
لافْ نزن که خوبونْ ره بفا، خلافن
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۰۹
چی ساجّمه با این‌همه تُو و تاتنْ
روزْ ره (به) کمینْ خُو، سخنْ ونهْ وٰاتنْ
خارِ مُژهْ، خینو به دیمْ تازه پاتن
دوستْ رها نکنه دامنْ تهْ، به خار اَنداتنْ
آسمونْ‌صفتْ اَنّه تَنْ مه بتٰاتنْ
ناکَسْ مَرْدمُونْ، مرْ بدینه، نَواتنْ
خینو ره خوشِ (خشه) دیده بوینینْ پاتن
خدْره گرفتارِ ناکسونْ نساتنْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۳
استادْ بنهْ روزْ که من تَنْ ره گلْ گیتنْ
کَمْ آمُو اُویِ غَمْ ره سَرْچشمه ریتنْ
اندی تومْ که اُویِ مرغْ ره تَلهْ گیتنْ
خارجْ نییه بی‌سوز و گدازْ دپیتنْ
نه باسْ اندی بُو که وَرنهْ مه مسکین تَنْ
به ته درد و غمْ جا نمونسّهْ مه تَنْ
لازمْ بَییهْ با دوستْ غمْ و درد ره گوتنْ
غَرْبالهْ منه زیله نَشئهْ دُوتنْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۱۷
من دوّمه که عشق، خطّ جفا کشیین
نازنین نتومّه غم و دردره چیین
ته بدی، عشقْ غَمْ‌رِهْ غَمِ سَرْ بنّیین
ته ویله و مه زیله ره فرق پرنیین
هرجا که نگاه شونه نشینه شیین
هرچیز که هوس وینه، نَوِنِهْ دیینْ
خوبون جهون تا هَسّنِهْ ته جائیینْ
چش‌رِهْ دوندی، دیم ره مه جانپشیین
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۱
جایِ دْوَرقْ، مشکِ تتار بئیته
یا مه آههْ که گلْ رهْ غبٰارْ بئیته
زَنگیْ وَچهْ گُونْ، غافلهْ بارْ بئیته
زُحلْ سَرِ قَمرْ خشْ قرارْ بئیته
ته برفهْ کمُونْ که دیمْ کنارْ بئیته
یا آهوئه ملکِ زنگبارْ بئیته
پشتْ کردْ اُونْ دْکوهْ، ابرِ بهارْ بئیته
سیو کَمنْ به گردنْ قرارْ بئیته
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۶۹
یار دارمه یکی میون ونه قمچیه
هر کی اُونطور یارْ دارنهْ، ونهْ غَمْ چیه؟
بالا سُورسُون و میونْ تنه قمچیه
چون تو غم‌گذار (غم‌گسار) دارمه، منه غم چیه؟
هر کسْ که تنه باغِ گل ره بَچّیهْ،
ته وَرْ سَرْ نَدابُو، وی سَگِ مَچّیهْ
نَشکُفته گِلْ غَنچهْ، مه دلْ واریه
آرزوی مه دوستْ نَدوُمّه به چیه؟
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۳
صُبح اُونْ خشه، چشْ ره نظرْبو به رُوتهْ
شامْ اُونْ خشه، پا گذرْ دارهْ به کوته
روزْ اُونْ خشه، که دیم‌ها کنم به سُوته
شُو خُونیه، جُزْ فکْر وُ خیالِ مُونه
لَیْلی وَشْ هَمُونی، دَرْ نَشومّه کوته
مره که بپا نیهْ زنجیرِ موته
گَرْدُونمْ نیهْ قَولُ و زبُونْ دْروته
اینهْ وَرْ چشْ کَشمْ خاکِ کُوتهْ
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۷۵
اونوختْ که مرهْ شه خنه دوستْ انداته
ته بالْ مه سَرینْ بی، شُو و روز نواته
اسا دیگر جا، مهرْ به دلْ شهْ بپاته
بهِشْتِمهْ شه جان و سرْ ره به پاته
منهْ کچیکه یارکْ، مرهْ نواته
فلکْ صد هزارْ داغْ به دلْ هُو نیاته
سٰازْمّهْ زری کَوشکْ اندرینْ سراته
اُونْ روزْ سیُو بُو که نَوُو اُونجهْ جاته
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۱۸۸
سوایِ مه دوستْ، کَسْ نوم ره مه نَئیرهْ
هر روزْ نو به نو، امیر ته ور بَمیره
شو دارنه صحبتْ، روز جایِ دیگر (بوره) گیره
مه وَرْ سرزنشْ بُو، از جوُون و پیره
دلْ داشتمهْ یکی، تَرکشْ بساتمه تیره
روزی صد هزارْ تیرْ خورْنهْ مُونگهْ چیره
اگر کسی پَیْ به خودْ غم گیره،
منْ غَمْ پرْدارْمهْ، بَرسْ که بارْ بئیره
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۲
گتمهْ که دمی دُوستْ ره نَوینمْ جایی
هَمُونْ دَمْ منهْ جان و مه دلْ دَرْآیی
ته نَدینْ مهْ تن رشته بیِّه، وایی
شادْباشْ تو که منْ دارْمهْ اندی جفایی
تَرْسمّهْ جُوونی، اَجلْ مه سَرْ آیی
دینْگننْ به خاکْ، ته عشق مره گردْ آیی
پرسشْ هاکننْ، پرسشْ‌ره مه اَرْخایی
پرسنْ پرسنْ، ته نوم رهْ زبُونْ دَرْآیی
امیر پازواری : چهاربیتی‌ها
شمارهٔ ۲۰۶
سامِ نیرمْ زال و رستم، کونه گودرز کَیْ؟
بَورینْ شیشه ره که پربَوُو تشین مَیْ
فرامَرزْ کو و سهرابْ کو و اَسبِ وَیْ
بُرزو کو، همه شونْ بُورْدنهْ پیاپَیْ
ایدوستْ برو تو با یکی شیشه‌ی مَیْ
تو می‌بَخری، منْ ایشمْ تی چیرهْ هَیْ
ته دَرْ احتیاجْ دارنْ صَدْ حاتمِ طَیْ
خُورْ شرمسارِ تهْ مُونگهْ دیمهْ پیاپَیْ