سهراب سپهری : آوار آفتاب
شکست ترانه
میان این سنگ و آفتاب ، پژمردگی افسانه شد. سلمان ساوجی : ترجیعات
شمارهٔ ۳ - مستان الست
ماییم کشید داغ شاهی حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸
ساقیا آمدن عید مبارک بادت صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۳۴۵
میرود فیض صبوح از دست، تا دم میزنی یغمای جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳
بسته شد راه تفرج باغ را از پیش و پس مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۴۹
مست آمد دلبرم تا دل برد از بامداد هجویری : باب الجوع
کشفُ الحجابِ الثّامنِ فی الحجّ
قوله، تعالی: «و للّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ البَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ الیه سبیلاً (۹۷/آل عمران).» حیدر شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۵۵ - و له ایضا
به حرف من چو نهاد این زمان نگار انگشت فردوسی : داستان سیاوش
بخش ۱
کنون ای سخن گوی بیدار مغز ابوسعید ابوالخیر : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۵۲۵
سودت نکند به خانه در بنشستن انوری : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۳
بس دور که چرخ و اختران بگذراند رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۷۲ - خلد - در خاتمهٔ کتاب و ذکر حالات و مقالات مؤلّف
بی خبر از احوال نهایت و بدایت ابن محمد هادی رضاقلی المتخلص به هدایت. چون نسبت سایر اهل این فن خواست که در خاتمهٔ این کتاب مستطاب به شرح رشحی از حالات خود پردازد و در معنی از خیالات خام خود هر طرف این ریاض فیاض را خاربستی سازد، لهذا خود به طریق مغایبه و ذکر گذشگان از حالات و خیالات خود چنین اظهار میکند که ولادت هدایت در شب پانزدهم شهر محرم الحرام تخمیناً ساعتی قبل از طلوع فجر در سنهٔ هزار و دویست و پانزده در دارالخلافهٔ طهران واقع گردید. والدش از اعیان قریهٔ چارده مِن مضافات دامغان و از مبادی شباب ملازمت پیشه نموده و در حضرت قهرمان ایران محمد شاه قاجار اناراللّه برهانه به منصب خزینه داری، محسود اقران بوده. پس از انتقال آن دولت به حضرت سلطان صاحبقران و خدیو زمان شاهنشاه ایران فتحعلی شاه متخلص به خاقان در آن دربار معدلت آثار به منصب مذکور مفتخر و حسب الامر مأمور به خدمتگذاری فرمانفرمای مملکت فارس شده، به شیراز آمده تا در سنهٔ ۱۲۱۸ وفات یافت و به عالم عقبی شتافت و نعشش را به عتبات عالیات نقل کردند و خان ذی شأن محمد مهدی خان بنابر نسبت در تربیت بازماندگان کوشید و جد وجهد بلیغ مرعی داشت و همت به مراقبت حال این حقیر گماشت. پس از چندگاهی والدهٔ حقیر نیز به حکم استطاعت محرم حرم مکّهٔ معظّمهٔ مکرمّه شد و بالاخره در مدینهٔ طیبه وفات یافت و در مقبرهٔ بقیع مدفون شد. مسعود سعد سلمان : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۶
کوهی که بر او بلا ببارند منم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۰۵
اندرآ در خانه یارا ساعتی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۳۹
بگذشت روز با تو جانا به صد سعادت اثیر اخسیکتی : قصاید
شمارهٔ ۷۷ - مدح سلطان الب ارسلان بن طغرل
بفراخت رایت حق، برتافت روی باطل فردوسی : منوچهر
بخش ۱۴
پس آگاهی آمد به شاه بزرگ مجیرالدین بیلقانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۰
دل بر تو فشانم ار بسوزی جگرم ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۳۵۹
ایساقی شکر لب طوطی گفتار حزین لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۰
برخاست دل ز سینه و پیکان فرو نشست
شکست ترانه
میان این سنگ و آفتاب ، پژمردگی افسانه شد. سلمان ساوجی : ترجیعات
شمارهٔ ۳ - مستان الست
ماییم کشید داغ شاهی حافظ : غزلیات
غزل شمارهٔ ۱۸
ساقیا آمدن عید مبارک بادت صائب تبریزی : تکبیتهای برگزیده
تکبیت شمارهٔ ۱۳۴۵
میرود فیض صبوح از دست، تا دم میزنی یغمای جندقی : غزلیات
شمارهٔ ۱۰۳
بسته شد راه تفرج باغ را از پیش و پس مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۷۴۹
مست آمد دلبرم تا دل برد از بامداد هجویری : باب الجوع
کشفُ الحجابِ الثّامنِ فی الحجّ
قوله، تعالی: «و للّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ البَیْتِ مَنِ اسْتَطاعَ الیه سبیلاً (۹۷/آل عمران).» حیدر شیرازی : غزلیات
شمارهٔ ۵۵ - و له ایضا
به حرف من چو نهاد این زمان نگار انگشت فردوسی : داستان سیاوش
بخش ۱
کنون ای سخن گوی بیدار مغز ابوسعید ابوالخیر : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۵۲۵
سودت نکند به خانه در بنشستن انوری : رباعیات
رباعی شمارهٔ ۱۷۳
بس دور که چرخ و اختران بگذراند رضاقلی خان هدایت : فردوس در شرح احوال متأخرین و معاصرین
بخش ۷۲ - خلد - در خاتمهٔ کتاب و ذکر حالات و مقالات مؤلّف
بی خبر از احوال نهایت و بدایت ابن محمد هادی رضاقلی المتخلص به هدایت. چون نسبت سایر اهل این فن خواست که در خاتمهٔ این کتاب مستطاب به شرح رشحی از حالات خود پردازد و در معنی از خیالات خام خود هر طرف این ریاض فیاض را خاربستی سازد، لهذا خود به طریق مغایبه و ذکر گذشگان از حالات و خیالات خود چنین اظهار میکند که ولادت هدایت در شب پانزدهم شهر محرم الحرام تخمیناً ساعتی قبل از طلوع فجر در سنهٔ هزار و دویست و پانزده در دارالخلافهٔ طهران واقع گردید. والدش از اعیان قریهٔ چارده مِن مضافات دامغان و از مبادی شباب ملازمت پیشه نموده و در حضرت قهرمان ایران محمد شاه قاجار اناراللّه برهانه به منصب خزینه داری، محسود اقران بوده. پس از انتقال آن دولت به حضرت سلطان صاحبقران و خدیو زمان شاهنشاه ایران فتحعلی شاه متخلص به خاقان در آن دربار معدلت آثار به منصب مذکور مفتخر و حسب الامر مأمور به خدمتگذاری فرمانفرمای مملکت فارس شده، به شیراز آمده تا در سنهٔ ۱۲۱۸ وفات یافت و به عالم عقبی شتافت و نعشش را به عتبات عالیات نقل کردند و خان ذی شأن محمد مهدی خان بنابر نسبت در تربیت بازماندگان کوشید و جد وجهد بلیغ مرعی داشت و همت به مراقبت حال این حقیر گماشت. پس از چندگاهی والدهٔ حقیر نیز به حکم استطاعت محرم حرم مکّهٔ معظّمهٔ مکرمّه شد و بالاخره در مدینهٔ طیبه وفات یافت و در مقبرهٔ بقیع مدفون شد. مسعود سعد سلمان : رباعیات
شمارهٔ ۲۴۶
کوهی که بر او بلا ببارند منم مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۲۹۰۵
اندرآ در خانه یارا ساعتی مولوی : غزلیات
غزل شمارهٔ ۴۳۹
بگذشت روز با تو جانا به صد سعادت اثیر اخسیکتی : قصاید
شمارهٔ ۷۷ - مدح سلطان الب ارسلان بن طغرل
بفراخت رایت حق، برتافت روی باطل فردوسی : منوچهر
بخش ۱۴
پس آگاهی آمد به شاه بزرگ مجیرالدین بیلقانی : رباعیات
شمارهٔ ۱۱۰
دل بر تو فشانم ار بسوزی جگرم ابن یمین فَرومَدی : رباعیات
شمارهٔ ۳۵۹
ایساقی شکر لب طوطی گفتار حزین لاهیجی : غزلیات
شمارهٔ ۲۳۰
برخاست دل ز سینه و پیکان فرو نشست
